Vakantie liefde

Hoofdstuk 50

We zijn 3 maanden verder. Vandaag mag jasmin naar huis. Ze is compleet afgekickt. Ze heeft geen anorexia meer en ze is niet meer depressief. Ze is bijna helemaal op gewicht want ze weegt 50 kilo. Lauren is ook afgekickt maar ze houden haar hier nog een week voor de zekerheid.
Pov Lauren
Goodmorning beautiful! Are u excited? Vraag ik als ik zie dat jasmin wakker is. Vannacht hadden we een sleepover omdat ze vandaag weggaat. Yess i really fucking am! Zegt ze blij. Kom we gaan je spullen pakken. Zeg ik en we staan op uit bed. Ze haalt een koffer onder haar bed vandaag en samen pakken we kleding uit haar kast. We stoppen het in haar koffer. Als alles ingepakt is zitten we op haar bed.
Ik kan het niet geloven. Ik heb hier fucking 8 maanden gezeten. Zegt ze.
Door mij ja. Zeg ik. Nee lau echt niet door jou. Onthoud dat. Zegt ze lief. Ik glimlach.
8 maanden geleden kwam ik hier met depressie en anorexia. Ik ben blij dat alles over is. Ik had nooit gedacht dat de Lauren wood een vriendin van me zou worden. 8 maanden geleden was ik nog een fangirl. Ik had nooit durven dromen dat je mijn vriendin werd. Niet dat ik daarvoor vriendinnen met je ben geworden want echt je bent een mega steun voor me geweest en zonder jou was ik er nu nog niet. Bedankt lau. Zegt ze met een traan over haar wang. Ik omhels haar. Ik ga je missen. Zeg ik. Ik jou ook. Zegt ze.
Lau als jij volgende week naar huis mag, sta ik je samen met Shawn, bij de uitgang op te wachten. I promise. Zegt ze. Dankje Jas, je bent echt de beste. Zeg ik en ik knuffel haar weer. Hoelaat word je opgehaald? Vraag ik. Nou binnen nu en tien minuutjes. Zegt ze. Okee kom, iedereen staat je in de centrale op te wachten voor het afscheid. Ze knikt en samen met haar koffer lopen we naar de centrale ruimte. Ze neemt afscheid van iedereen en dan zijn haar ouders en haar beste vriendin er. Ze loopt huilend op me af en omhelst me. Nogmaals bedankt lau. Fluistert ze. Jij ook bedankt jas. Fluister ik terug. We vegen elkaars tranen weg en dan loopt ze naar haar ouders en haar beste vriendin. Thanks guys for everything! Roept ze en dan loopt ze weg. Ze kijkt nog een keer om en geeft me een knipoog. Dan loopt ze weg. Zuchtend loop ik terug naar mijn kamer. Ik kijk naar de foto van mij en jasmin. Dat was aan het begin van onze rehab. Nu zijn we weer op gewicht en lijken we veel blijer. Ik zet de foto terug en pak mijn gitaar. Het lied is bijna af.
Ik maak nog een laatste paar zinnen en dan weet ik het zeker.
Het lied is af!
Ik begin hem te spelen en zing hem van het begin tot het einde.

She would not show that she was afraid,
But being and feeling alone was too much to face,
Though everyone said that she was so strong,
What they didn't know is that she could barely carry on,

But she knew that she would be okay,
So she didn't let it get in her way,

Sometimes it all gets a little too much,
But you gotta realize that soon the fog will clear up,
And you don't have to be afraid, because we're all the same,
And we know that sometimes it all gets a little too much,

She would always tell herself she could do this
She would use no help it would be just fine
But when it got hard she would lose her focus
So take my hand and we'll be alright

And she knew that she would be okay,
So she didn't let it get in her way,

Sometimes it all gets a little too much,
But you gotta realize that soon the fog will clear up,
And you don't have to be afraid, because we're all the same,
And we know that sometimes it all gets a little too much, yeah.

A little too much, I said a little too much, oh

Sometimes it all gets a little too much,
But you gotta realize that soon the fog will clear up,
And you don't have to be afraid, because we're all the same,
And we know that sometimes it all gets a little too much yeah!

Sometimes it all gets a little too much,
But you gotta realize that soon the fog will clear up,
And you don't have to be afraid, because we're all the same,
And we know that sometimes it all gets a little too much

Ik loop naar de kamer van jasmin die nu leeg is. Geen posters, geen fotolijstjes, geen kleding. Gewoon niks behalve een bed en een bureau. Een kast en een lamp. Ik laat me op haar bed vallen.
Nog een weekje en dan kan ik eindelijk naar huis. Eindelijk Shawn weer zien, mama, Emma, Karen, Aaliyah en jasmin. Ik val langzaam in slaap.
Ehm sorry maar wat doe je op mijn bed? Hoor ik een jongensstem. Langzaam open ik mijn ogen. Ik kijk hem aan. Its a broken boy...
Jou bed? Dit bed is van jasmin alleen die is vandaag weg gegaan. Zeg ik. Ja precies en dat betekend dat er plaats is voor nieuwelingen. Ik dus. Hij steekt z'n hand uit. David. Zegt hij. Ik schud zijn hand. Lau- ik wil mijn zin afmaken maar dat lukt niet door hem. Lauren, Lauren wood. Iedereen kent je, dus ik ook. Zegt hij. Ik glimlach. Dusss wat is je story? Vraagt hij. Je kende me toch? Zeg ik. Verbaasd kijkt hij me aan. Ja je zegt dat je me kent, dan wist je vast mijn verhaal ook wel. Zeg ik chagrijnig. Ik sta op en loop naar m'n eigen kamer. Ik doe de deur tussen ons op slot. Lauren! Sorry! Roept hij nog. Ik negeer het. Ik pak mijn iPod en stop mijn oortjes in m'n oren. Ik zet mijn muziek op z'n allerhardst en ga op mijn bed liggen. Ik sluit mijn ogen. Niet voor lang want ik word wakker geschud door verpleging hier. Lauren! Het is etenstijd. Zegt ze. Oh sorry, eh ja ik kom. Zeg ik terwijl ze m'n kamer uitloopt. Ik zet m'n iPod uit en leg hem weg. Ik doe mijn haar in een staart en loop de gang op. Een paar meter voor me loopt David.
Eh David? Roep ik vragend. Verbaasd draait hij zich om. Ik loop naar hem toe. Sorry, ik heb mijn dag niet echt. Mijn vriendin is net weg en we zijn hier samen doorheen gekomen dus dat was even moeilijk. Kunnen we overnieuw beginnen? Zeg ik. Hij knikt begrijpelijk en steekt z'n hand uit. Hoi ik ben David en jij? Zegt hij glimlachend. Ik moet lachen en schud zijn hand. Alex, Alex wood. Zeg ik lachend. Ik vertel hem mijn verhaal. We gaan naast elkaar zitten aan tafel met eten en hij vertelt zijn verhaal.
Ik had veel ruzie thuis met m'n ouders. Ik werd er ongelukkig van en begon aan selfharm. M'n vriendin maakte het uit omdat ze niet gelukkig kon zijn met mij zo verdrietig. Ik snap het en ik ben niet boos op haar maar het was wel iets wat me nog verdrietiger maakte. Ik werd depressief en het werd erger en erger. Op een dag wou ik het niet meer. Ik kon er niet meer tegen. Ik schreef een brief en ging weg. Ik ging naar een treinspoor. Ik weet het nog precies. De trein kwam eraan en ik wou net een stap naar voor doen maar m'n broer trok me naar achter. Bro wtf doe je! Riep hij terwijl hij me in een knuffel trok. Mijn broer was er altijd voor me. Waarschijnlijk had hij de brief gelezen. Ik moest van m'n broer naar een kliniek want hij wou me niet kwijt. Daarom zit ik nu hier. Zegt hij met tranen in z'n ogen. Ik omhels Hem. Geloof me het komt goed. Zeg ik. Hij glimlacht en dan beginnen we te eten.
Na het eten doen we niet veel meer.

WoW hoofdstuk 50 alweer damn!