You're My Hope

Rozdział 78

78.
„(...)Mam nadzieję, że były to dobre wybory,
Bo wszystko już minęło,
Więc czy ten ból był dla mojego dobra?
Tym nieskończonym trudom
nie udało się mnie zabić i ja
Znowu kwitnę kwiatem lotosu(...)"

Agust D - AMYGDALA

𖥸

POV Jungkook:

Kilka miesięcy później.

- Wy zrobiliście co? - w tonie głosu Banga PD można było wyczuć rozgniewanie. Spoglądał nerwowo to na mnie to na Hope.

- To co szef słyszał. - powiedziałem twardo. - Jak to sobie niby szef wyobraża? - wskazałem na już dobrze widoczny brzuch Hope. - Ona jest tu kompletnie sama. Ma ukrywać całe życie przed rodziną fakt, że jest w ciąży?!- podniosłem głos ciut za bardzo niż powinienem. - Hope jest w 6 miesiącu i jej bliscy do tej pory nie wiedzą, że spodziewa się dziecka.

- Nie mogę ukrywać tego do końca życia. Moja mama nie odezwałaby sie do mnie nigdy więcej, gdyby dowiedziała się po porodzie, że zostala babcią. - powiedziała pewnie Hope. - I tak uważam, że za długo zwlekaliśmy. Dłużej nie możemy. - dotknęła swojego brzucha wewnętrzną stroną dłoni.

- Rozumiem to, ale czy nie uważacie, że powinniście najpierw to skonsultować ze mną? Tak samo było z tatuażami tego młodzieńca. -wskazał mnie palcem. - Wyskoczyłeś z tatuażem na samym wierzchu dłoni. I dowiedziałem się o tym dopiero po spekulacji fanów gdy zobaczyli Cię na lotnisku gdy mieliście lecieć kręcić Bon Voyage. Nie mogę dowiadywać się o istotnych rzeczach ostatni. Rozumiecie to, prawda? Ahhhh, ale o tym już rozmawialiśmy.

Bang usiadł na krześle i rozsiadł sie wygodnie. Można było zauważyć jak z jego okrągłej twarzy schodzi niepokój i gniew. Palcem serdecznym poprawił swoje okulary, które niemalże spadły z jego nosa. Wzdychnął głęboko i zaczął stukać ołówkiem rytm na swoim wielkim i ciężkim, dębowym biurku.

- Ty.- wskazał na moją miłość. - Masz pewność, że twoi rodzice i bliscy nie rozpowiedzą nikomu kto jest ojcem waszego dziecka? - spojrzałem niepewnie na Hope. Przecież oczywstym jest, że nie możemy tego zagwarantować. Zwłaszcza, że z opowiadań mojej ukochanej wynikało, że jej mama to niezła gaduła i plotkara.

- Mam zamiar powiedzieć tylko rodzicom i bratu kto jest ojcem dziecka. Reszta rodziny poza faktem, że spodziewam się dziecka i ojcem jest koreańczyk, więcej nie musi wiedzieć. - ponownie odpowiedziała pewna siebie, wpatrując się twardo w mojego szefa. - Moim rodzicom przede wszystkim zależy na moim szczęściu. Nie są głupi. Będą wiedzieli z czym się to wiąże, jeśli prawda wyjdzie szerzej w świat. Nie musi się Pan o to obawiać. - resztkami sił powstrzymywałem się od uśmiechu. Kim stała się ta kobieta, która zawsze obawiała się rozmowy z moim szefem?

- Nie zrozum mnie źle moje dziecko, ale mam prawo do obaw. Sama rozumiesz dlaczego. Jesteś inteligentna i nie muszę Ci tego tłumaczyć. - westchnął. - Rozumiem dlaczego chcesz im powiedzieć wszystko, ale musieliście ich od razu zapraszać do Seoulu? Nie mogliście powiedzieć tego przez telefon?

- Mogę odwołać ich przylot, ale musi Pan wiedzieć, że znam na tyle moją matkę żeby wiedzieć, że wszyscy wokół się dowiedzą. - powiedziała stanowczo. - Żeby mogli do końca zrozumieć sytuację muszą to zobaczyć na własne oczy. Rozumie Pan do czego zmierzam? Ta wizyta jest potrzebna nam wszystkim. I to powinien być również Pana biznes, by wszystko poszło tak jak należy. - zauważyłem jak PD zaczął analizować wszystkie słowa Hope, które wypowiedziała do tej pory. Ściągnął okulary i położył je na biurku.