Sweet Creature (l.s.)

-H100-

Harry schept voor iedereen wat lasagna op, waar hij ook een schepje sla bij legt. Het is rond acht uur en we zitten met zijn allen aan de tafel. Ik vraag wat naar de interesses van Luc en Max, waar ik benieuwd naar ben, omdat ik ze nog nooit eerder heb gezien, maar wel heel wat van ze heb gehoord en zeker van Max. Jules kent Max al een jaar, maar zei dat ze sinds een paar maanden goed bevriend zijn geraakt. Ook kom ik erachter dat hij houdt van schrijven en filosoferen. "En jullie zitten dus gewoon bij elkaar in de klas?" Vraagt Harry. "Alleen bij drama,' antwoordt Jules, waarop Max knikt. "Het was wel grappig, want we hadden elkaar nooit echt opgemerkt, totdat we een opdracht moesten doen en we samen werden gezet en sindsdien zijn we eigenlijk best goed bevriend." Jules knikt en ze delen een blik uit met een bepaalde expressie met betekenis die ik niet helemaal kan plaatsen.

Na het avond eten, schieten beiden jongens te hulp voor het opruimen, waarop Harry en ik direct zeggen dat het niet nodig is. "Ik wil zo nog even naar je knie kijken, is dat goed?" Vraag ik nog snel aan Jules, voordat hij de keuken verlaat, ondersteund door Max. Hij knikt en glimlacht, waarna hij de trap op loopt. Dan leg ik de borden direct weer neer met een redelijk harde klap op het aanrecht en sla ik mijn armen om Harry's rug heen, waardoor mijn buik tegen hem aangedrukt zit. "Wat doe je, Lou?" Vraagt hij lachend en legt dan ook de spullen zoals zout en peper wat hij in zijn handen had op het aanrecht. "Dit heb ik soort van al de hele avond willen doen." Hij glimlacht en slaat dan zijn armen om mijn rug heen, waarna ik voorzichtig op de puntjes van mijn tenen ga staan en mijn lippen op de zijne leg. Mijn rug maakt een bolling en hij zoent zacht over mijn lippen heen, wat me laat glimlachen door de zoen heen. "Mene-. Oh, sorry." Ik draai me om en zie Max staan, wie zich weer omdraait en net weer weg wil lopen, totdat ik zijn naam zeg. "Is alles okay?" Vraag ik dan en hij draait zich weer om naar ons, waarna hij wat ongemakkelijk met een bandje om zijn pols begint te spelen. "Ik had eigenlijk een vraag. Wat heel heel heel ongemakkelijk zal zijn en misschien raar is. Hoogstwaarschijnlijk wel. Nou eigenlijk zeker." Ik glimlach en leun een stukje tegen het aanrecht aan. "Probeer maar, we kunnen altijd kiezen om niet te antwoorden." Hij lacht even en bijt dan kort op zijn onderlip. Hoewel hij pas 18 is, toch is hij langer dan ik. Hij heeft blauwe ogen en bruin gekruld haar. Zijn huid is wat getint in een karamelkleur, wat zijn blauwe ogen alleen maar meer eruit laat springen. "Eeuhmm..." Duidelijk is te zien dat hij nerveus is om de vraag te stellen, wat bij me iets van medelijden opwekt naar hem toe. "Weten jullie misschien of-euhm-... Jules op jongens valt?" Vraagt hij dan voorzichtig. Ik ben wat teruggenomen door de vraag, maar moet tegelijk ook glimlachen, omdat zijn onzekerheid me doet denken aan hoe onzeker ik vroeger was op zijn leeftijd. "Je vindt hem leuk, hè?" Hij knikt voorzichtig, wellicht bang voor reacties. "Eerlijk gezegd weet ik het niet. Hij heeft het nooit uitgesproken in ieder geval." Ik kijk dan naar Harry, in de hoop dat hij iets meer weet dan ik. "Ik weet het ook niet, maar ik weet wel dat je het altijd in ieder geval kan proberen als je je daar goed bij voelt." Hij glimlacht zwak en knikt dan. "Ik-euhm-wacht denk ik even af. Willen jullie alsjeblieft niks zeggen tegen hem?" Harry en ik knikken. "Tuurlijk." "Maxxie! Kom je? Missing you!" Hoor ik Jules vanaf boven roepen en ik zie direct Max zijn wangen rood schieten. "Euhm, ik zou wat drinken halen,' zegt hij dan snel. Ik glimlach en geef hem dan twee glazen aan, waarna ik zeg dat hij uit de koelkast drinken kan pakken wat hij wil. Hij knikt en bedankt ons, voordat hij uit de keuken loopt. Direct kijk ik dan Harry aan en ik glimlach als hij me weer in zijn armen trekt. "Het doet me denken aan toen wij jong waren,' zegt hij, waarop ik knik. "Mij ook. Denk je dat het misschien wat zou kunnen worden tussen die twee?" Hij haalt lichtjes zijn schouders op. "Ik weet niet of Jules op jongens valt." Ik knik. "Misschien." Dan hoor ik de keukendeur weer opengaan. "Alles goed Max?" Vraag ik, maar als ik opkijk, zie ik Jules staan. Direct loop ik naar hem toe. "Je kan niet zomaar de trap op en af lopen,' zeg ik dan. "Max bracht me beneden, maar ik zei dat ik zo terug ben, omdat jij nog naar mijn knie wilde kijken." Ik knik en zorg dat hij gaat zitten op de keukentafel. Ik leg zijn rechterbeen wat gebogen, omdat hij zegt dat het te veel pijn doet om te strekken. "Wil je even je broek uit doen?" Vraag ik, als ik zie dat zijn broek niet opgestroopt kan worden tot over zijn knie. Hij knikt en ik help hem om zijn broek tot zijn enkels te trekken, omdat hij op de tafel ligt. Het is zeker dikker dan zijn andere knie en ook valt zijn knie iets meer naar binnen. Ik leg mijn hand voorzichtig op zijn knieschijf. "Je zegt maar als het te veel pijn doet, okay?" Hij knikt langzaam en net als ik zijn knieschijf een stukje wil bewegen tot de kant waar hij hoort, hoor ik voetstappen de keuken in komen. Zijn mond hangt een klein stukje open met zijn blik gefocust op Jules, wie direct zijn shirt een stukje naar beneden trekt om te zorgen dat zijn shirt tot ongeveer de helft tot zijn knieën komt. "Sorry, ik zie je zo wel, ik dacht alleen dat ik je misschien weer naar boven kon helpen,' zegt Max en wil weglopen, maar wordt gestopt door Jules' hand waar hij Max' hand mee vastpakt. "Wil je blijven, alsjeblieft? Ik ben bang dat het pijn doet." Direct knikt Max en blijft bij Jules staan, wie nog steeds op de tafel ligt. Ze blijven elkaars handen vasthouden en ik zie hoe Jules redelijk hard in zijn hand knijpt doordat hij bang is voor de pijn. "Ik ga hem alleen een stukje bewegen, okay? Dat doet even pijn, maar daarna zal de pijn af moeten nemen." "En als de pijn niet afneemt?" "Dan heb je een probleem." "Pap?" "Dat gebeurt niet, love." Hij knikt en zucht even uit. "Klaar?" Hij knikt en dan beweeg ik in een snelle beweging zijn knieschijf een stukje naar links en hij laat een kreet uit, waarna ik snel mijn hand op zijn been leg. "Alles goed? Het is voorbij." Hij knikt en fronst, waarna hij voorzichtig zijn been wat op en neer buigt. "Het doet nauwelijks pijn meer. Thanks pap."

_______________
Damn hoofdstuk 100!