The Lost Prodigy

53. Breathe

"A pegasus," namamanghang saad ni Raiden.

The stunning white horse with a pair of strong wings was entirely made of air. Pero namangha ako nang makitang parang totoo talaga itong kabayo. Humangin ulit nang ipagaspas nito ang kanyang pakpak. I gave the creature some of my conscience that's why it has a mind of its own.

The pegasus looked troubled. Hinimas ko naman ang ulo nito para pakalmahin ang nilalang. After I removed my hand, the winged horse neighed and boasted its form at me. Natawa na lang ako. Dahil gawa ito sa hangin ay mukhang mahangin din ang kabayong ito.

Nang makasakay na ako sa likuran ng pegasus ay napatingin ako kay Raiden na mukhang kinakabahan.

"Ano pang hinihintay mo?" Nakataas kilay kong tanong sa kanya. Parang kanina lang ay atat na atat na siyang makalampas sa dagat pero parang nagbago ang timpla niya ngayon.

I saw a lump forming in his throat. "Is that safe?" tanong naman ni Raiden habang nakaturo sa pegasus kung saan ako nakasakay. I rolled my eyes. He doesn't even trust me.

The pegasus also showed its dismay at Raiden by raising its hooves at him. Napaatras naman ang huli at natawa na lang ako sa reaksiyon niya.

"Tornado says you're wasting time. Sumakay ka na dahil aalis na tayo," sabi ko sa kanya. My pegasus seemed to like the name I gave it because it neighed again. I gently brushed its mane afterwards.

At nang paakyat na si Raiden ay nakita kong gumalaw si Tornado kaya nahulog ang lalaki. The pegasus looked entertained by what it had done. Pilit ko lang itinatago ang tawa ko dahil sa sama ng tingin ni Raiden sa amin.

Nang maayos nang nakapuwesto si Raiden sa likuran ko ko ay bumwelo na si Tornado. Napasigaw ako dahil sa tuwa nang tuluyan na kaming umangat mula sa lupa at lumipad sa ere.

Tinatamasa ko ang malamig na simoy ng hangin nang maramdaman kong may nakahawak sa aking baywang.

"Bitawan mo ako, bastos!"

Ginawa naman iyon ni Raiden pero nang mabilis na bumulusok pababa si Tornado ay napakapit ulit siya sa akin.

"I didn't realize that you're afraid of heights. Sana sinabi mo lagi sa akin kanina," wika ko sa lalaki.

Alam ko kung ano ang nararamdaman niya ngayon. I also had the same fear before. Pero dahil sinanay ako kung paano lumipad ay napalitan na ang takot ko ng ginhawa. Having the wind kiss my skin just feels so rejuvenating.

"And who told you that? Hindi ako takot," sagot naman ni Raiden pero nang bumilis ang lipad ni Tornado ay mas hinigpitan niya ang pagkakakapit sa akin. Napabuga na lang ako ng hangin dahil doon. His pride can really be burdensome sometimes.

"Okay, if you say so. With you clenching me like I'm an anchor, I really believe you."

Dahil doon ay lumuwag naman ang pagkakahawak niya sa akin. Pero hindi pa rin siya bumitaw. Kahit hindi ko siya nakikita ay mukhang kinakabahan talaga si Raiden.

We were halfway across the aquamarine sea and the waves below us were wild. But everything else was serene.

"If you're looking down, then don't. Keep your eyes forward and calm down. Minsan ka lang makakalipad kaya sulitin mo na ang pagkakataong ito, Raiden."

Kahit hindi tumugon ang kasama ko ay alam kong ginawa niya ang aking sinabi. Napangiti naman ako habang hinahayaan ang sikat ng araw na dumampi sa aking balat. My heart was beating fast because of the adrenaline but I now know how to hide it completely.

I didn't imagine that I would be able to do this with Raiden. I was grateful because he lived despite what had happened before.

I'm just happy and thankful that he's alive.