The Lost Prodigy

5. Danger

BLAIRE

The sound of leaves being crunched registered into my ears when I started to move my body. After opening my eyes, I saw the branches of towering trees above me.

Dahan dahan akong bumangon mula sa aking pagkakahiga. Ang tahimik at berdeng kagubatan ang agad na bumungad sa akin. Mayroon ding iilang mga halaman sa paligid. Kinurot ko ang aking sarili para malaman kung nananaginip ba ako. Nakaramdam ako ng sakit pero wala namang nangyari.

Nakaligtas ba ako? Buhay pa ba ako?

Mabilis kong sinuri at hinanap kung saang parte ng katawan ako nadaplisan ng bala. Halos sumakit na ang ulo ko sa kakahanap pero wala akong nakita. Walang bakas at markang iniwan ang balang iyon sa akin.

Nagsimula na akong magtaka. Iginalaw galaw ko ang aking katawan at naghanap ng mga sugat mula sa natapos na laban. Maayos ko namang nagagalaw ang aking katawan pero ang ipinagtataka ko ay kung bakit nasa maayos pa rin akong kalagayan ngayon.

I am thankful to be in good shape but my curiosity overwhelmed me.

Sinubukan kong tumayo kaya napahawak ako sa isang puno. Nang makatayo na ako ay bumitaw ako sa pagkakakapit at nagsimulang maglakad. Hindi pa ako nakakaisang hakbang ay agad akong nadapa. Bakit parang namamanhid pa ang mga paa ko?

For how many hours or days am I asleep?

"Gising ka na pala," nagulat ako nang bigla akong nakarinig ng isang bagong boses. Napakapamilyar ng boses na ito sa aking pandinig at parang narinig ko na noong mga nakaraang araw.

Napalingon naman ako sa pinanggagalingan no'n. Sa isang parte ng kakahuyan ay may lumabas na magandang babae. Kahit may dala siyang panggatong ay mahinhin pa rin ang dating niya. Kumikinang ang  malaporselana niyang kutis kapag sinisikatan ng araw. Umaalon ang mala-tsokolate nitong buhok at nakikisabay sa ihip ng hangin.

Parang nakita ko na siya kung saan. Hindi kaya?

Nang maibaba niya ang kanyang dala ay maingat niya akong inalalayan para maayos akong makaupo. "Okay ka na ba?" Tanong niya sa akin. Her hazel brown eyes glanced at me with genuine concern.

I didn't answer her because I thanked her instead. Nahihiya siyang ngumiti sa akin bago nagsalita. "Tinuruan akong tumulong sa mga nangangailangan. At kahit nasa loob tayo ngayon ng trial, I can't stop myself from helping people like you. Because I was also in your condition during our first day here in Forestia. At sobrang saya ko nang may tumulong sa aking makaligtas. Kaya ginagawa ko rin ang lahat ng makakaya ko para makatulong sa iba. Because we all deserve to live and survive."

By the time she finished speaking, I hugged her tight. Nagulat siya nang gawin ko iyon. But I was also surprised when she hugged me back. Maswerte ako dahil siya ang nakahanap sa akin.

Saving her is one of the best decisions that I've ever made in my life.

"Thank you," bulong ko sa kanya bago ako kumalas sa pagkakayakap. Nagulat ako nang makitang may tumulong luha sa kanyang kanang mata na agad din naman niyang pinunasan.

Tumayo na rin siya habang nakapameywang. "Tama na nga ang drama. Parang ang pangit ko kapag umiiyak. Nawawala ang beauty ko," wika niya sa akin habang nakasimangot. Natawa na lang ako sa reaksyon niya.

"I'm Ella. Ella Sherriden," pagpapakilala niya sa akin sabay lahad ng kanyang kanang kamay na tinanggap ko rin naman ng buo.

"I'm Blaire Everett and it's nice to meet you, Ella."

Then out of the blue, my stomach rumbled. I heard Ella giggled and I laughed along with her.

"Oh, I almost forgot to inform you na nag-ala-sleeping beauty ka pala ng isang araw, Blaire," wika ni Ella nang makabawi na sa kakatawa.