Sweet Creature (l.s.)

-H39-

Als ik ver genoeg ben gerend leun ik tegen de muur. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn? Waarom stond precies Harry toen daar? Waarom deed Roy dat? Alles gaat door mijn hoofd. Waarom? Tranen verlaten mijn ogen. "Fuck,' vloek ik. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik heb Harry gebroken. Ik heb mezelf gebroken. Hij zei dat hij mij vertrouwde. Ik vertrouwde mezelf. Ik ben niet te vertrouwen. Ik verdien hem niet. Ik moet hem rust geven. Ik verdien hem niet. Ik moet weg gaan en niet meer terug komen. Hij heeft niks aan mij. Hij geeft mij teveel, ik hem niks.
Ik pak mijn telefoon en bel een nummer op. De telefoon gaat over. "Hi, met Louis Tomlinson. Ik zou graag een vliegtuig willen naar Amsterdam toe." Ik wacht het antwoord af. "Ja, zo snel mogelijk." "Dank u wel." Ik hang op en veeg mijn tranen weg. Dit was het dan. Dit was mijn avontuur met Harry. Nu moet ik hem laten gaan. Het minste wat ik nog voor hem kan doen, is weggaan. Ik heb genoeg gedaan.

Ik zet de eerste stappen door Nederland als ik het vliegtuig uitkom. De gehele rit heb ik gehuild en ben ik boos geweest op mezelf. Ik ben nog steeds boos op mezelf. Ik loop langs een spiegel en zie hoe rood mijn ogen zijn. Ook heb ik grote wallen onder mijn ogen. Ik zucht trillerig uit en sla de capuchon van mijn sweater over mijn hoofd en vervolg mijn weg. Waar moet ik naartoe? Ik wil mezelf zo niet vertonen aan Zayn. Dan moet ik direct alles gaan uitleggen en daar ben ik nog niet aan toe. Hetzelfde met mijn zus en andere vrienden. Ik wil dat ik gewoon met iemand kon praten, waarvan een mening er niet toe doet. Maar waar ik wel goed mee kan praten en zelf kan realiseren wat er allemaal is gebeurd. Zuchtend neem ik plaats op een bankje in schiphol. Ik pak mijn telefoon en open mijn contacten. Alles staat op alfabetische volgorde en als eerste contact staat André, degene wie ik ontmoet heb in de club, toen ik dronken was. Ik ken hem niet, misschien is dat wel goed ook en op dit moment kan ik ook niet helder nadenken. Ik druk op het contact en bel hem. Na een paar keer overslaan gaat het over. "Hi, met André,' hoor ik. "Hi, André, met uhm... Louis,' zeg ik met een trillende stem. "Louis!" Klinkt André. "Ken je me nog?" Vraag ik. "Ja, tuurlijk, Louis met de blauwe ogen!" Ik lach even en hijs mijn neus op. "Gaat alles goed? Je klinkt niet zo vrolijk,' klinkt André bezorgd. Er rolt weer een traan over mijn wang. "Uhm... Ik wil niet tot last zijn. Sorry dat ik je belde,' zeg ik snel met een trillende stem en sta op het punt om op te hangen, totdat André snel iets zegt. "Nee, Louis niet ophangen. Je klinkt niet okay! Ik wil je graag helpen. Zeg maar hoe, alsjeblieft." Ik barst plotseling in tranen uit en kan ze niet laten stoppen met rollen. "Louis, stuur me je locatie."

Binnen 15 minuten zie ik André aankomen. Ik durf me aan niemand te vertonen. Ik zie er niet uit. Mijn ogen zijn rood en mijn wangen zijn nat door de stromende tranen. Zodra André me ziet, loopt hij snel op mij af. Hij is zeker een kop groter dan ik als hij voor me staat. Ik voel me slecht dat ik André hiernaartoe heb laten komen. Mijn armen zijn over elkaar heen geslagen en ik kijk naar beneden. Zonder iets te zeggen slaat André zijn armen om me heen, wat comfort met zich meebrengt. Ik voel tranen lopen over mijn wangen zonder dat ik er controle over heb en ik leun mijn hoofd tegen zijn borst. "Sorry,' zeg ik zacht. "Voor wat?" Vraagt André, terwijl hij rustige bewegingen over mijn rug maakt. "Dat ik je hierheen heb laten komen." "Dat was mijn keuze. Ik wil je helpen,' zegt André. "Waarom?" "Omdat je Louis bent. En iedereen verdient het om geholpen te worden." Ik glimlach door mijn tranen heen. "Dankjewel."

"Wow,' reageert André nadat ik het hele verhaal heb verteld. "Het is allemaal mijn schuld. Hij verdient me niet. Ik heb het helemaal verpest." "Louis! Nee! Niet zo denken. Het is de schuld van Roy,' zegt André. Het voelt voor mij niet zo. "Vind je Roy leuk?" Vraagt André. Direct schud ik mijn hoofd. "Harry zal het vanzelf wel inzien,' zegt André rustig. Ik schud mijn hoofd. "Ik verdien hem niet." "Wel." Ik kijk naar André en sla mijn armen over elkaar, waarna ik over ze heen wrijf. "Louis, mag ik je wat vragen?" Vraagt André. Ik knik. "Waarom belde je mij?" Ik zie dat hij deze vraag al vanaf het begin wilde stellen. "Omdat ik me schaamde,' beken ik, terwijl ik mijn blik van hem africht. André knikt. "Ik wilde met iemand praten wie ik niet heel goed kende, maar met wie ik wel een goed gesprek kan hebben,' zeg ik verder. André knikt weer. "Ga je zo naar huis?" Vraagt hij. Ik denk even na en knik vervolgens. "Ik voel me beter na dit gesprek. Dankjewel,' zeg ik. Hij glimlacht. "Ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen." Ik glimlach zwak. "Moet je ook naar Delft?" Vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. "Ik ben vandaag bij wat vrienden in Amsterdam." "Oh, sorry." Ik voel me slecht dat ik hem daar heb weggehaald. "Je hoeft niet zo vaak sorry te zeggen, Louis,' lacht André. "Kan je alleen terug naar Delft?" Vraagt hij daarna. Ik knik. "Dankjewel voor dit, André. Echt,' zeg ik en geef hem een dankbare knuffel. "Ik hoor nog wel van je. Sterkte,' zegt hij. Ik knik en glimlach zwak.

Het is al laat, rond 1 uur 's nachts. De volgende trein naar Delft gaat pas om half 2. Ik zucht en ga zitten op het bankje die staat voor de halte. Ik voel me een stukje beter na het gesprek met André, maar nog steeds weet ik dat de schuld bij mij ligt. Ik weet dat Harry beter af is zonder mij. Ik breng alleen maar problemen met me mee. Aan mij heb je niks. Ik voel me moe en uitgeput en hoop dat de trein snel komt.

_____________________________
HAPPY BDAY TO LOUIS!!!! :)))