Sweet Creature (l.s.)

-H17-

'Open up your eyes, shut your mouth and see, that I'm still the only one who's been in love with me. I'm just happy getting you stuck in between my teeth, but there's nothing I can do about it...'

Zodra het lied op een punt komt dat Harry niet meer hoeft te zingen, stapt hij weg van de microfoon. In het lied hoor je nu slechts wat gemompel: 'Wanna die, Wanna die, wanna die tonight.' De beat is nog in volle gang. Harry loopt naar achteren, waar zijn waterflesjes staan. Alleen grijpt hij niet naar het flesje, maar naar een soort stoffen doek, ik kan niet goed zien wat het is, door de flesjes die ervoor staan. Hij kijkt onze richting op en glimlacht even. Dan pakt hij in een ruk een soort vlag, wat hij wappert waardoor hij opengevouwen wordt. Het is een kleurrijke vlag: rood, oranje, geel, groen, blauw, paars, violet: De LGBTQ+ vlag. Ik krijg een brede trotse lach op mijn gezicht en kijk wonderbaarlijk naar hoe Harry het podium rond danst met de vlag. Het publiek gaat uit zijn dak, ook al kan ik ze niet zien, toch hoor ik hoe niemand stil zit in de zaal. Zodra in het lied weer gezongen moet worden, stapt Harry weer naar de microfoon en zingt hij verder:

'She's an angel. He's an angel. Lou is an angel...'

Met grote ogen kijk ik naar Harry door de lyrics verandering en ik voel mijn wangen rood kleuren. Harry straalt zoveel zelfverzekerdheid uit op het podium met de vlag. Ik sla mijn armen over elkaar en bijt op mijn onderlip, echter is de glimlach op mijn gezicht niet weg te krijgen. Nadat Harry het zangstukje weer af heeft en de band de outro speelt, kijkt hij weer Niall's en mijn kant op. Mijn wangen zijn nog rood en ik ben nog geschrokken van wat hij net gezongen heeft—iets wat Harry blijkbaar laat lachen en ik zie hem vervolgens weer wegkijken het publiek door. Hij ziet er zo gelukkig uit nu hij kan zijn wie hij wil zijn op het podium. Het lied is afgelopen en hij wikkelt de microfoon van de mic-stand af. "Een goede avond Liverpool!" Roept hij. Het publiek gilt het weer uit. "Ik wilde vanavond wat benadrukken,' zegt Harry dan, terwijl hij weer de regenboogvlag pakt van de vloer van waar hij hem had neergelegd. Het publiek is bijna helemaal stil en luistert met volle aandacht naar Harry. "Ik houd van jullie allemaal. Ben je gay, zwart, blank, ik support je', zegt Harry dan en het hele publiek begint energiek te juichen. Het gejuich van het publiek gaat over naar een soort ritme. Nee, het is geen ritme, ze zeggen wat. Ze zeggen hetzelfde, steeds opnieuw. Ik zie ook Harry nadenkend luisteren naar wat ze zeggen. Het woord gaat maar door, steeds hetzelfde woord. Dan hoor ik wat ze zeggen. "Ah, Louis!" Zegt Harry dan enthousiast. Het publiek houdt op met 'Louis' roepen en juichen en gillen dan hard. Met volle verbijstering sta ik te kijken naar wat er zojuist is gebeurd. Een heel publiek dat mijn roept. Ik zie Harry bewonderd rondkijken. "Dat is snel verspreidt', zegt hij door de microfoon. "Jullie zijn fans van Louis dus? Goed zo, ik zelf ook. Hij is ook hier vanavond,' zegt Harry dan en het hele publiek schreeuwt het enthousiasme uit. Ik voel hoe mijn handen beginnen te trillen en veeg het zweet af over mijn broek heen. Harry voelt zich er blijkbaar comfortabel bij, te zien hoe hij gaat zitten op de rand van het podium met zijn benen over de rand geslagen, welke hij heen en weer schommelt. "Is er wat dat jullie willen weten?" Vraagt hij nonchalant, wat mij laat lachen, hoewel ik me erg nerveus voel, te merken aan mijn hart dat een stuk sneller gaat. Het publiek schreeuwt hard. "Ik neem dat aan als een ja. Uhm..." Begint hij, nadenkend over wat hij kan zeggen. Het hele publiek valt stil, zo stil dat je misschien nog een paperclip zou kunnen horen vallen. Zo geruisloos wat me laat denken of Harry überhaupt wel een microfoon nodig zal hebben. "Ik heb hem drie weken geleden leren kennen in Amsterdam. Hij was daar met zijn zusje en ik was daar alleen. We raakten aan de praat en zijn in de avond samen naar een restaurantje gegaan... And it just kinda happend." Ik glimlach en verbaas me erover hoe alles inderdaad is gegaan. Wat als ik die dag niet in Amsterdam was met mijn zusje? Of als ze toch te bang was om hem aan te spreken? Dan had ik hier niet in Groot-Brittannië gestaan met mijn vriendje aan mijn zij. Het publiek juicht weer hard en vervolgens weer in een ritme. Dit keer is het direct goed verstaanbaar. "We want more!" Roepen ze. Zo te zien, hoort Harry dit ook, want ik zie hem lachen. "Dat was genoeg voor vandaag', zegt hij grappend en nonchalant in een accent. Hij staat weer op en loopt terug richting de mic-stand. Er klinkt 'boe'-geroep, maar Harry geeft hier geen aandacht aan. Wel staat er een grote lach op zijn gezicht. Waarschijnlijk een gevoel van geaccepteerd worden. Hij zet de microfoon in de mic-stand en zegt: 'het volgende lied heet Sign of The Times." De pianist begint met het intro en het publiek valt stil. Zodra Harry begint te zingen, voel ik hoe kippenvel zich verspreid over mijn hele lichaam.