Sweet Creature (l.s.)

-H14-

Eva, Tom, Sara, Brandon, Emma, Twan en Zayn komen aangelopen en kijken vrolijk, bewonderend en geamuseerd. Op een bepaalde manier, alsof ze een engel hebben zien vliegen. "Dit zijn mijn vrienden,' zeg ik dan, omdat nog niemand zich voorstelt. "Leuk om jullie in het echt te ontmoeten', zegt Harry en stelt zich netjes voor—terwijl ik zeker weet dat ze allemaal al weten wie hij is. Ik frons. "Wat bedoel je in het echt, Haz?" Vraag ik en als ik merk hoe dicht we tegen elkaar staan, wil ik een stukje opschuiven, echter houdt mijn lichaam me tegen en wint hierbij van mijn bewustzijn. Harry glimlacht en knikt zijn hoofd naar Eva. "Je zei dat je niet hier wilde zijn zonder hem, dus hebben we direct contact proberen te zoeken. Toen hij vanmiddag hoorde dat er een feest was deze avond, heeft hij direct het eerste vliegtuig gepakt', legt Eva uit. Ik glimlach en voel hoe mijn wangen rood kleuren door Eva's zin: je zei dat je hier niet wilde zijn zonder hem. Wat voor mij nog het raarste is, is dat toen ik erover na ging denken die avond, dat ik erachter kwam dat ik de waarheid had vertelt. Harry geeft me een klein duwtje met zijn schouder. "Dansen?" Vraagt hij, waarop hij nonchalant zijn hand naar me uit steekt. Lachend pak ik zijn hand vast. "Sure, Harold', en we lopen richting de dansvloer. "Ze zijn zo schattig', hoor ik Eva nog achter me zeggen, wat me rood laat aanlopen. Ik kijk achterom en steek mijn middelvinger snel op, waarna ik weer voor me kijk. Ik hoor Eva nog lachen, voordat ze wegvalt door het nieuwe lied dat opkomt.

Als we de dansvloer op komen, staren mensen ons aan. Harry lijkt het echter niks te schelen—hij zal er vast gewend aan zijn. Hij pakt mijn handen vast en laat me dansen op de muziek, zodat ik zelf ook het gevoel krijg en mee begin te bewegen op de vrolijke muziek van de DJ. Mijn oog valt op Harry tijdens het dansen. Hij heeft een blauw Gucci pak aan met een print erop, wat me doet denken aan een bloemen weide. Zijn haren zijn gekruld en hangen naar beneden, waarschijnlijk in alle haast. Echter stoort het niet en laat het juist zien dat zijn krullen van nature al mooi vallen. Zijn roze lippen bewegen mee met de lyrics van het nummer, wat soms een glinstering van zijn tanden laat zien.

Na een paar dansliedjes, komt een rustig liedje op. Buiten adem stoppen Harry en ik met dansen. Eva en Stefan stoppen ook en gaan samen de menigte uit. Ik adem in en uit om mijn ademhaling onder controle te krijgen na al het dansen. Ik kijk om me heen en zie hoe elk paar elkaar vasthoudt en mee beweegt op de rustige muziek. Het laat me onzeker worden over de situatie. 'Het is okay' had Harry eerder gezegd.

P.O.V. Harry Styles

Ik zie Louis wat ongemakkelijk naar de grond kijken. Ik weet dat hij zich waarschijnlijk kwetsbaar en onzeker zal voelen in deze situatie. Het liefst zou ik natuurlijk mijn handen om zijn slanke taille vouwen en hem naar me toe willen trekken, totdat ik zeker weet dat hij zich okay voelt. Dat had ik gezegd toch? Het is okay. Maar wat zou in deze zin okay zijn? Spreekt mijn bewustzijn me tegen. Zou het egoïstisch zijn als ik het doe? Ik zie namelijk aan hem hoe erg hij in de knoop zit. Of zou het juist verhelderend zijn voor ons beiden? Zou het een risico zijn tot het verbreken van onze opgebouwde band? Of zou het onze band juist alleen nog maar versterken. Alhoewel ik ook zelf bang ben hoe de situatie zal verlopen op die manier. Stel dat ik de keuze neem om inderdaad mijn armen om hem heen te vouwen. Er zullen foto's gemaakt worden. Ze zullen in tijdschriften verschijnen. De foto's worden openbaar. Niet alleen zullen er geruchten komen over mij, maar Louis zal ook plots in tijdschriften verschijnen, wat hem kwetsbaar zal maken voor de mensen wie hij lief heeft. En dat terwijl hij al juist zo'n kwetsbaar persoon is. Zo teer, wat hem bijzonder en zo ontzettend Louis maakt. Zou het dus egoïstisch zijn als ik deze kleine stap tot grote gevolgen maak? Louis vouwt zijn handen samen en zijn ogen kijken even op, waardoor ik een glinstering van zijn glasheldere blauwe ogen ontvang. Zijn ogen zijn weer naar beneden gericht en hij wiebelt wat heen en weer van voet tot voet. "Je ziet er leuk uit, Lou', spreek ik oprecht. Ik zie hoe een tint roze op zijn wangen verschijnt en hoe ik weer een glinstering van zijn ogen ontvang. Zijn mondhoeken krullen omhoog tot een bescheiden glimlach. "Jij ook, Haz." Ik voel me alleen al licht in mijn hoofd als hij me Haz noemt. Ik glimlach dankbaar. Mijn ogen vallen op zijn hartvormige dunne lippen, welke er zo zacht en zo roze uitzien. Ze zien eruit alsof ze op zo'n voorzichtige manier benaderd moeten worden, om geen schade aan te richten op de roze tere huid. Tegelijkertijd zijn ze ook ruw en zien ze eruit alsof ze door niks verslonden kunnen worden. Pas als ik Louis zijn lippen nat zie likken, schrik ik op uit mijn gedachtes en dwing ik mezelf weer op te kijken naar zijn onschuldige ogen. Ik zie ze even afdwalen naar beneden, maar zijn ogen schieten dan weer terug. Ik volg de beweging die hij maakt, een voorzichtige kleine stap naar voren. Ik zie hoe zijn hand trilt, als hij dichterbij komt en hem in mijn nek legt. Hij voelt klam aan, maar tegelijk ook warm en zacht. Beide handen liggen in mijn nek, wat mijn handen laat rusten op zijn heupen. Het is duidelijk aan hem te zien hoe gespannen hij is en dat hij niet goed weet wat te doen. Hij kijkt me niet aan en zijn ogen kijken alle kanten op. "Louis', hij bijt op zijn lip en kijkt me aan. Ik geef een klein kneepje in zijn huid en glimlach. "Niet te veel over nadenken, doe wat goed voelt." Hij zwijgt, maar ik zie aan hem dat hij het in zich opneemt. Dat weet ik, doordat hij langzaam heen en weer begint te bewegen op de muziek en ik met hem mee beweeg, met zijn handen in mijn nek en mijn handen over zijn taille. "Harry,' zegt hij zacht, wat net te horen is boven de rustige muziek. Het klinkt nerveus en gespannen, wat mij nerveus maakt naar wat hij wil zeggen. Ik knik. "Ik heb het gevoel dat iets niet klopt, snap je?" Ik frons, 'wat klopt niet?" "Ik wil het verder niet lastig maken." "Louis, zeg het me. Wees eerlijk, dan zal ik dat ook zijn." "Ik had meer een vraag." Ik knik. "Dat is okay, stel maar. Ik zal eerlijk zijn." Zijn blauwe kristallige ogen zijn gefocust op de mijne, welke mij in de gaten houden op de waarheid—wat het onmogelijk zou maken om te liegen. Dat laat mij dus met zekerheid zeggen dat ik de waarheid zal spreken. "Ben je ooit al verliefd geweest?" Ik knik als antwoord. "Jij?" Hij schudt zijn hoofd langzaam heen en weer, alsof hij zich er licht voor schaamt. "Wil je me vertellen hoe het voelt?" Vraagt hij. "Hoe het voelt om verliefd te zijn?" Hij knikt opnieuw. Ik laat mijn onderlip tussen mijn tanden vastzetten, waarop ik mijn lip weer vervolgens loslaat. "Je voelt je een stuk vrolijker en opgelaten. Je denkt vaak aan die persoon en wil alles over die persoon weten. Je hebt interesse in diegene en voelt je warm en gelukkig bij de ander." "Warm en gelukkig?" "Ja, een soort extra warmte, een positieve laag. Snap je?" Tot mijn verbazing knikt hij en zegt: "ja, ik snap het." Het blijft even stil, maar de muziek vult de comfortabele stilte. "Wat moet je daarmee doen?" "Als je iemand leuk vind? Dan eeuhmm... het ligt per persoon. Sommigen durven niks te doen, terwijl anderen er direct voor gaan." Ik denk na over mijn woorden. Wie zal ik zijn? "Er direct voor gaan? "Hoe bedoel je?" "Eeuhm... direct je gevoel uitspreken. Maar de meesten durven dat niet." "Waarom zouden mensen het niet durven?" Ik haal mijn schouders op en slik. "Omdat ze bang zijn voor het antwoord." "Wie ben jij?" Ik hoef er niet lang over na te denken. "Ik denk spreek ik mijn gevoel uit. Maar niet direct naar de persoon maar eerder via een briefje.... of lied. Maar ik denk dat ik daarna afwacht." "En wat als een persoon te lang wacht met het bekennen?" "Dan kan je die persoon kwijt raken." Dan kijken Louis' ogen weer de mijne in, samen met iets van angst.