Fleva Forever After

Hoofdstuk 156

*Vijf dagen na hun pittige geboorte kregen Jef en Dies groen licht van de artsen en mochten ze mee naar huis. Wolfs had eerst thuis Sepp, Pip en Zus weggebracht en was daarna Eva en de jongens op komen halen. Toen ze aankwamen bij de ponti hadden Marion en Romeo samen met Fleur en Rafael stiekem het hele huis versiert.

Ze hadden een ooievaar op de voordeur geplakt en de kelder hing vol met vlaggetjes, op tafel stond een slagroomtaart waar met chocolade, "WELKOM THUIS JEF & DIES", op was geschreven. Eva en Wolfs hebben de hele dag gehad om thuis een beetje te settelen met zijn viertjes zonder alle drukte van de oudste drie Wolfsjes. Eva heeft helemaal in haar hoofd hoe ze wil dat haar oudsten hun kleine broertjes ontmoeten.*

Eva

Wolfs is Sepp, Pip en Zus van het kinderdagverblijf aan het halen. Ik ben voor het eerst alleen thuis met Jef en Dies en ben vast boven gaan zitten op onze slaapkamer. Dat is de plek waar ik wil dat Sepp, Pip en Zus voor het eerst kennismaken met hun broertjes. Op het grote bed van papa en mama, in alle rust zonder ander bezoek.

Het is heel fijn om weer thuis te zijn, ik heb mijn eigen bed en spullen intens gemist in het ziekenhuis. Ik kijk er naar uit om straks eindelijk mijn gezin compleet te hebben, op Fleur en Rafael na dan. Het is vijf dagen geleden dat ik Sepp, Pip en Zus voor het laatst in levenden lijve heb gezien, ik heb wel met ze gefacetimet vanuit het ziekenhuis, maar ik kan niet wachten om ze zo dadelijk in mijn armen te kunnen sluiten.

Dies ligt in het midden van het grote bed te trappelen op het matras, terwijl ik aan de rand van het bed op het aankleedkussen bezig ben met het verschonen van Jef. Het jochie spartelt met zijn beentjes en sabbelt driftig op zijn speen. De geur van zijn vieze luier dringt mijn neusgaten binnen. 'Pfff', zucht ik en ik wapper met mijn hand voor mijn gezicht, 'wat een lucht produceer jij zeg'.

Jef kijkt me onschuldig aan, 'ja het is dat je zo schattig bent', babbel ik tegen het ventje. Vlug trek ik de flapjes van de luier open en begin aan het schoonmaakkarweitje, de vieze doekjes prop ik in de luier die ik oprol tot een handig pakketje. Razendsnel smeer ik de billetjes van het jongetje in met sudocrème en doe een nieuwe luier om.

'Zo je kunt er weer tegen aan', mompel ik tegen het kleintje. 'Zonder traantjes, en iedereen is droog gebleven. Gelukkig maar, want jij hebt er nogal het handje van om iedereen onder te piesen hè draak'. Het ventje piept zachtjes, ik leg hem dicht tegen zijn broer aan en duik dan even snel de badkamer in om de vieze luier weg te gooien en mijn handen te wassen.

Daarna kruip ik bij mijn jongens in bed. Ik lig onderuitgezakt tegen het hoofdeinde van het bed met de twee kleintjes op mijn borst. Mijn vinger glijdt over Dies' neusje, hij wiebelt wat en snuift zachtjes. 'Lief monstertje, je bent net je broer zo, je lijkt sprekend op een konijntje'. Ik steek mijn neus in de naar Zwitsal ruikende haartjes.

Jef begint een beetje te piepen, 'hé, wat is er schatje'. Ik zie dat Dies een greep heeft gedaan naar Jefs haardos. Voorzichtig probeer ik Jef uit de benarde greep van zijn broer te bevrijden, maar Dies' knuistje zit muurvast in het kapsel van Jef en hij lijkt niet van plan ooit nog los te laten. Ik klop zachtjes op het pamperkontje, 'hé monstertje van me, laat je broer eens los'.

Bijna op commando niest het ventje waar hij zelf van schrikt en zijn handje ontspant. Vlug trek ik zijn vingers uit Jefs haar en vouw hem naast zijn andere handje op mijn borst, 'zo dat is beter'. De jongens klinken net als een nest jonge puppy's en krioelen als een leger mieren op mijn borst.

Mijn oog valt op Thoms foto op mijn nachtkastje, ik aait zachtjes over zijn gezichtje door het glas. 'Hey jochie. Hier zijn ze dan, je kleine broertjes, Jef en Dies. Twee jongetjes die zonder jou nooit bestaan zouden hebben. Dankjewel Thommie. We komen snel met ze bij je op bezoek, op de Sint-Pietersberg, dat beloof ik. Ik hou van je Nijn', ik blaas een handkusje naar boven.