Fleva Forever After

Hoofdstuk 98

Hii lieve lezers! Het is weer weekend en eindelijk is het een beetje lekker weer. Hebben we de eerste flikkenloze vrijdag een beetje overleefd met zijn allen? Ik heb gisteren de tijd tussen 20:30 en 21:30 maar gebruikt om de puntjes op de i van dit deeltje te zetten. 

Oh en nog even iets anders dan flikken, vanavond wordt de eerste aflevering van Zing! uitgezonden bij de NPO1. Een soort korenslag maar dan anders, waarbij verschillende zanggroepen onder begeleiding van een coach met elkaar de strijd aangaan om de titel van 'het leukste koor van Nederland' in de wacht te slepen. 

Nou wil ik toevallig twee mensen kennen die mee doen met hun koor - en heb ik natuurlijk hun uitzending bijgewoond (aflevering 2 en 6) - dus allemaal even kijken vanavond! Voor nu ga ik lekker met mijn beentjes omhoog in de zon liggen en wens ik jullie een hele fijne zaterdag!

Triggerwarning - miskraam, dit deel is puur gebaseerd op mijn eigen ervaring met dit onderwerp. Ik heb wat basis medische kennis maar ben absoluut geen expert.

Eva

Rillend droog ik me af. Voor de spiegel trek ik voorzichtig de doorweekte pleister van mijn voorhoofd. Het is de eerste keer dat ik de wond op mijn hoofd eens goed kan bekijken. Er zitten drie hechtingen in tel ik en de wond is rood en gezwollen. De huid aan de randen van de wond is rafelig en kapot, dat wordt een lelijk litteken zo te zien.

Met een nat washandje poets ik zorgvuldig het geronnen bloed van mijn voorhoofd, heel voorzichtig om het ontstane korstje op de wond niet te beschadigen. Ik rommel wat in één van de badkamerkastjes, opzoek naar een verbanddoos. Helemaal achter in een kastje, goed verstopt achter een stapel handdoeken, vind ik het rode koffertje.

Terwijl ik door de EHBO-koffer spit, kom ik tot de conclusie dat Wolfs en ik erg slecht voorbereid zijn op huis-tuin-en-keuken ongelukjes. Alle pleisters in het koffertje zijn minstens tien jaar oud en helemaal vergeeld. En de flesjes met jodium en ontsmettingsmiddel zijn al ruim twee jaar over de datum.

We hebben niet zo'n zelfde grote pleister, als die ze in het ziekenhuis over de hechtingen hebben geplakt, dus ik improviseer maar wat. Met een botte verbandschaar knip ik zo goed en kwaad als het gaat, een rechthoekje uit een niet-verklevend verbandgaasje. Voorzichtig leg ik het rechthoekige vettige gaasje op de wond en plak er twee stroken blauw fysio tape overheen. Tevreden kijk ik naar het resultaat in de spiegel, het ziekenhuis is er niks bij.

Ik knip het badkamerlicht uit en loop in het pikdonker op de tast door de slaapkamer. Gapend trek ik een oud T-shirt van Wolfs over mijn hoofd en wrijf met de handdoek door mijn vochtige haren. Ik voel een zeurende pijn in mijn buik en ik begin mijn ribben en hoofd ook weer te voelen. Mijn lichaam is op, ik heb zin om eindeloos te slapen. Ik wil even in een wereld zijn waar mijn lichaam geen pijn doet en waar ik even niks voel.

Gapend hang ik mijn handdoek over de verwarming en maak aanstalten om in bed te kruipen. Er loopt iets warms en nats over de binnenkant van mijn dijbeen, vergeten af te drogen, achteloos veeg ik met mijn hand over mijn been.

Pas als ik het lichtje naast mijn bed aan doe, zie ik dat het geen douchewater is wat over mijn been loopt, maar helderrood bloed. Meteen daarna voel ik een scherpe kramp door mijn onderbuik trekken. Het voelt alsof er een elastiekje in mijn buik knapt en direct valt er plens water op de grond. In de plas met lichtroze vocht op de slaapkamervloer drijven witte vlokjes. 

Dat kan maar één ding betekenen, dat elastiekje waren mijn vliezen. De baby, denk ik meteen, het gaat niet goed met de baby. Mijn hart staat stil, radeloos kijk ik om me heen. Ik voel kippenvel over mijn hele lichaam.