Fleva Forever After

Hoofdstuk 154

Wolfs

Verwonderd staren Eva en ik naar de kleine jongetjes op haar borst. Hoewel het de vijfde en de zesde keer is blijft het een magisch moment om je kind voor het eerst te ontmoeten. 'Wat zijn ze knap hè', trots kijkt Eva me aan. 'Ze zijn prachtig', glimlach ik. 'Die bossen haar zijn ook wel echt om jaloers op te worden', beaamt Louise. 'Ja en heb je die grote blauwe ogen gezien, die gaan later veel meisjesharten laten smelten', knipoogt Willem.

Jef en Dies maken knorrende geluidjes en Eva drukt vertedert haar lippen op hun hoofdjes, 'ik laat jullie nooit meer los'. Dan kijkt ze me aan, 'ik doe dit nooit meer'. 'Dat hoeft ook niet. Ik was niet van plan om dit te herhalen, wij zijn hartstikke compleet', grijns ik. 'Ik ben zo benieuwd hoe Sepp, Pip en Zus het gaan vinden', zucht Eva gelukzalig.

'Wat denk je van Fleur en Rafael', mompel ik terwijl ik een kus op haar voorhoofd druk. Eva strijkt met haar vinger over het wangetje van Dies, 'wat lijk je op je papa, knapperd'. 'Terwijl Jef echt een kopietje van jou is', glimlach ik. 'Zeg Eef', grijns ik dan. 'Ja', mompelt ze zonder haar blik van de baby's te wenden.

'Weet jij wel dat ik ongelofelijk trots ben op jou', ga ik verder. Ze zucht overdreven en kijkt me met twinkelende ogen aan, 'bewaar je geslijm maar voor iemand anders'. 'Nee echt', glimlach ik, 'je hebt vandaag twee kinderen gekregen, dat is echt heel erg knap'. Eva kijkt grijnzend naar Ella en Louise, 'dat is waarschijnlijk niks bij het aantal baby's dat jullie per dag op de wereld zetten'.

Ella schiet in de lach, 'qua aantal misschien niet, maar dit is wel een bevalling waar je u tegen zegt hoor'. 'Je mag heel erg trots zijn op jezelf', beaamt Louise. 'Ik ga nog eens proberen om de placenta geboren te laten worden, goed', vraagt Ella aan Eva, 'de oxytocine die je hebt gekregen lijkt niet veel uit te halen namelijk'.

Ze duwt op Eva's buik, 'wil je nog een keertje mee persen'. 'Ze blijft vloeien', merkt Willem op. Louise schiet te hulp, 'Eva we gaan jullie zoontjes even bij Floris neerleggen, want we moeten nog even aan de slag'. 'Sam, op hoeveel bloedverlies zitten we', sommeert Ella ondertussen een verpleegkundige. 'Ik schat op een liter', antwoord de jongen.

'Niet schatten Sam, wegen', dreunt Ella streng op. '1100 milliliter', wordt er geantwoord. Louise deponeert Jef en Dies op mijn borst en enigszins verbouwereerd staar ik naar de twee jongetjes in mijn armen. Eva wordt rechtop gezet en er wordt van alle kanten aan haar geduwd en getrokken. 'Ze gaat ruimer vloeien', roept Willem boven het geroezemoes uit.

'Oké fluxus protocol', besluit Ella, 'Louise begin met de uterus compressie, Jannie loskoppelen, Sam start met zuurstof. Willem jij belt de OK dat we eraan komen voor een manuele placentaverwijdering met een retentio placentae en hemorrhagia postpartum'. Als een geoliede machine begint iedereen met zijn taakje.

'Eva, ik ga uitleggen wat er gebeurt. Je verliest meer bloed dan we willen en de placenta komt niet mooi los. We gaan nu naar de OK om de placenta daar te verwijderen. Het komt allemaal goed en je bent zo weer bij je kindjes', legt Ella uit. Eva krijgt een kapje met zuurstof en werpt nog een laatste blik op haar kersverse zoons.

'Het komt allemaal goed', mime ik. Ze knikt dapper, 'tot straks, ik hou van jullie', mompelt ze. 'Alles los', roept iemand. 'Oké lopen jongens', instrueert Ella. Eva's bed begint te rijden en dan is de kamer plots op mij, Jef, Dies en Willem na leeg. Er ligt een plas bloed op de vloer en overal liggen bebloede matjes.

Willem knielt voor mij neer, 'gaat het, er komt nogal wat op jullie af'. Ik knik afwezig, 'komt het goed'. Willem knikt geruststellend, 'Ella is de beste gynaecologe die ik ken en Eva is ook een taaie zo te zien'. Er glipt een traan uit mijn ooghoek en ik kijk glimlachend naar de jonge knul, 'dat is ze zeker'. 'Zal ik één van jullie zoontjes overnemen, dat zit misschien wat gemakkelijker', biedt hij aan.