Fleva Forever After

Hoofdstuk 134

Wolfs

Het snerpende geluid van Eva's ringtone laat mijn oren piepen. Jezus, hoe laat is het. Mijn oogleden zijn nog zwaar van de slaap en mijn hoofd zit nog propvol watten. Ik voel hoe Eva zich kreunend uit mijn omhelzing wringt en op de tast op zoek gaat naar de mekkerende telefoon op haar nachtkastje. Ik wrijf gapend in mijn ogen, het is nog pikdonker in de slaapkamer.

'Wat een klereherrie, Eef neem die telefoon op wil je', kras ik schor. 'Ja ik doe mijn best, ik kan hem niet vinden', snauwt ze terug. Brommend trek ik het dekbed over mijn hoofd in de hoop het lawaai van Eva's mobiel wat te dempen. Er klinkt een doffe bons en ik hoor Eva vloeken, dan knipt er een lichtje aan. Eva's telefoon staat nog steeds roodgloeiend.

Ik open één oog en gluur over het randje van de dekens. De felle, rode cijfers van Eva's wekker geven aan dat het twintig over drie 's nachts is. Wie belt er nou op dit tijdstip. In het schemerdonker zie ik hoe Eva half over de rand van het bed hangt en naar haar telefoon grabbelt die op de grond is gevallen.

'Met Eva', mompelt ze hees terwijl ze zich weer in bed hijst. Ze zit rechtop in bed en haar overhemd is half opengevallen waardoor ik een prachtig uitzicht heb op haar ontblote bovenlichaam. Terwijl zij luistert naar de stem aan de andere kant van de lijn, kruip ik dicht tegen haar aan en leg mijn hoofd op haar schoot. Ze woelt zachtjes door mijn haren.

'Mevrouw Mechels, sorry dat ik u onderbreek, maar ik denk dat dit een vergissing is. Wolfs en ik hebben helemaal geen dienst vannacht', hoor ik Eva door de telefoon zeggen. Gealarmeerd kijk ik haar aan, 'dienst, we hebben toch geen dienst', mime ik naar haar. Ze kijkt me verward aan, 'volgens Mechels wel', gebaart ze.

'Mevrouw Mechels, Wolfs zegt ook dat we geen dienst hebben. Kunt u het voor de zekerheid nog even checken', vraagt Eva. Ze port ondertussen in mijn zij, 'kijk eens in je agenda', sist ze. 'Nee niks mevrouw, ik had het tegen Wolfs', hoor ik haar uitleggen, terwijl ik op mijn mobiel door mijn agenda scrol. Direct valt me het rode blok in mijn agenda op, 27 mei recherchepiket, staat er.

'Eef', ik tik haar aan en hou mijn telefoon in de lucht. Haar ogen glijden over het beeldschermpje, 'fuck', sist ze, 'hoe kan dat nou'. 'Eeh ja mevrouw ik zie het, u heeft gelijk. We hebben inderdaad piketdienst', stamelt Eva. Haar ogen kijken me indringend aan, 'wat nu', mimet ze, ik haal mijn schouders op.

'We hebben er allebei totaal overheen gekeken, maar we kunnen nu niet weg', begint Eva tegen onze chef, 'Sepp en de meiden liggen te slapen en we hebben geen oppas'. Ik duw mezelf rechtop in bed en wrijf over mijn gezicht, ik moet even helder kunnen nadenken nu. De flarden die ik van het gesprek meekrijg lijken te vertellen dat Eva en ik daadwerkelijk naar het bureau moeten komen.

Maar wij hebben geen oppas voor de kleintjes dus dat is vrijwel onmogelijk. 'Maar mevrouw er is toch altijd een uitzondering mogelijk..', probeert Eva, '..ja, nee. Ik begrijp het. Oké'. Dan beëindigt ze het gesprek. 'Hoe kan dit nou', gebaart ze woest, 'het stond niet op de weekplanner'. 'Ik weet het ook niet, het is er gewoon tussendoor geglipt denk ik', antwoord ik schouderophalend.

'Die planner is jouw verantwoordelijkheid', wijst Eva beschuldigend mijn kant op, 'ik heb je zo vaak gezegd dat je hem moest bijhouden. Zie je nou wat ervan komt'. 'Héhé', ik hef defensief mijn handen in de lucht, 'hoezo is dit opeens mijn schuld jij hebt je eigen dienst ook niet onthouden'. 'Het stond niet op de planner', bromt ze, 'dus is het jouw schuld'.

'Ja dáág van Dongen, ik ga hier niet alleen voor opdraaien. Samen uit, samen thuis', wuif ik haar beschuldiging weg. 'Vertel nou maar wat Mechels had', mopper ik dan, 'kunnen we daarna altijd nog op de stoel van de rechter gaan zitten'. Eva slaat nors haar armen over elkaar maar begint dan toch het gesprek samen te vatten.