Fleva Forever After

Hoofdstuk 76

Wauw 5000 reads op dit verhaal. Bedankt voor het lezen allemaal! Ik heb de verhaallijn van dit verhaal een beetje verder uitgedacht en ben begonnen aan het schrijven van een dramatisch lijntje, dat over een aantal hoofdstukken zijn intrede zal doen. Ik hoop dat het in de smaak zal vallen. Voor nu in ieder geval veel leesplezier!

Wolfs

Als Eva eindelijk de deur uit is, kan ons geheime plan in werking gezet worden. Fleur en ik overleggen kort en besluiten dan dat zij en Rafael thuisblijven met Pip en al haar vriendinnen. En dat ik met Sepp de verrassing ga halen. 'Konijntje', roep ik vanuit de deuropening door de tuin, 'waar ben je'. 

'Hier ben ik', Sepps hoge stemmetje galmt door de tuin en hij komt vrolijk aan gehuppeld. 'Ga je mee om de verassing te halen', vraag ik. Hij knikt enthousiast, 'partners in crime, hè papa', glundert hij trots. Hij tikt met twee vingers tegen zijn zonnebril alsof het de klep van een pet is. Verbaasd kijk ik hem aan, 'wie heeft je dat nou geleerd'. 

'Dat is nou mijn werk', klinkt het trots achter mij. Ik draai me om en kijk recht in het vrolijke gezicht van mijn oudste dochter. Ik zet mijn zonnebril op en til mijn zoon van de grond. Fleur grinnikt zachtjes, 'jullie zijn net een James Bond duo zo, met die zonnebrillen'. Ik zet een Amerikaans accent op en doe alsof ik door een portofoon praat. 

'Wolfs and Wolfs Jr. to the rescue', knipoog ik met een krakende stem, Fleur schiet in de lach. Ze steekt haar vuist uit naar Sepp, 'tik hem aan partner', zegt ze tegen het ventje en ik zie hoe ze elkaar een box geven. Ik schud mijn hoofd, 'jullie brengen veel te veel tijd met elkaar door', zeg ik lachend, 'er worden hier allemaal nieuwe dingen geleerd zonder dat ik dat weet'. 

'Tsja', grijnst Fleur schouderophalend, 'er zijn bepaalde dingen die een grote zus verplicht aan haar kleine broertje en zusjes moet leren. Ouders zijn daar gewoonweg niet geschikt voor'. Ik wil mijn mond opendoen om te protesteren, maar de blik in Fleurs ogen vertelt me dat ik deze discussie nooit ga winnen. 

'Nou hup de deur uit jullie', spoort ze aan en ze geeft ons een zetje richting de trap. Vrolijk loop ik met Sepp naar buiten, naar de auto en zet hem in zijn autostoeltje. Onderweg onderwerpt hij me zoals altijd aan zijn eindeloze vragenvuur. En zonder Eva om me te redden, begin ik zuchtend aan het beantwoorden van al zijn prangende levensvragen. 

Na een kwartiertje rijden, stappen we het asiel binnen om ons bij de balie te melden. 'Ah meneer Wolfs, we verwachten u al', zegt de baliemedewerkster. Ze komt achter de desk vandaan en wappert met haar hand, 'loopt u maar even met mij mee'. We volgen haar door een gang naar achter, waar de dierenhokken staan. 

'Kijkt u maar rustig rond hoor', zegt ze vriendelijk, 'één van mijn collega's komt straks bij u'. Ik bedank haar en daarna loop ik samen met Sepp een rondje langs de hokken. We lopen langs konijnen, hamsters, cavia's en dan langs de honden. De meeste beestjes zijn een beetje angstig en zitten weggedoken in hun hokjes. 

Maar sommige staan nieuwsgierig voor de deur van hun hok om te kijken wat voor rare mensen er nu weer voorbijkomen. In de laatste rij hokken, valt mijn oog op een zwart middelgroot hondje dat vrolijk kwispelend voor de tralies staat. Ik kriebel even over de kop van het beestje, de bruine ogen van het dier staan speels en zijn oren wiebelen vrolijk. 

'Hallo', zeg ik tegen het hondje, 'wat ben jij een blij ei'. Ik lees het bordje naast de kooi, 'Rakker', staat er in sierlijke letters. 'Dag Rakker', klets ik tegen de hond, ik kniel voor het hok op de grond en steek mijn hand door de tralies, de hond laat zich rustig aaien. Sepp volgt mijn voorbeeld en steekt zijn hand in de kooi. Rakker snuffelt nieuwsgierig aan de hand van de peuter. 

Sepp giechelt, 'kriebel'. Glimlachend kijk ik naar mijn zoon, 'zijn natte neus kriebelt hè'. Het jochie knikt. De hond, die bijna even groot is als Sepp, kijkt het ventje even schuin aan en geeft dan een lik aan zijn arm. 'Iewl nat', Sepp trekt snel zijn bekwijlde arm weer terug. Ik schiet in de lach, 'zullen we nog even bij de poezen kijken', vraag ik aan het ventje, hij knikt.