Fleva Forever After

Hoofdstuk 70

Dag fijne lezers, daar ben ik weer. Veilig terug in Nederland inmiddels. Hoewel ik nu al heimwee heb naar de bergen, kan ik niet ontkennen dat ik mijn stabiele internetverbinding hier gemist heb. Vanaf nu kan ik dus ook weer regelmatig uploaden! En daar begin ik vandaag weer mee, veel leesplezier!

Wolfs

We zitten met zijn vijven aan het ontbijt. Ik blader verveelt door de krant, met mijn rechterhand wiebel ik aan het wipstoeltje van Pip op het tafelblad. Eva heeft het middenkattern van de krant gejat met de interessante artikelen en verdiept zich in één van de columns. Ze wipt op en neer met haar benen zodat Zus op haar schoot wiebelt. 'Waarom ben jij papa', vraagt Sepp plots. 

'Ehm', ik denk even na over een antwoord, 'omdat jij mijn kind bent', zeg ik dan. 'Waarom ben ik een kind', vraagt hij dan. 'Alle grote mensen zijn kind geweest. We worden geboren als baby en dan groeien we op totdat we een kind zijn en dan worden we volwassen', antwoord ik. Ondertussen prop ik een stukje brood in Sepps mond om hem de mond te snoeren. 

Eva schiet in de lach en knikt naar het stukje brood, 'effectief', knipoogt ze. Ik haal mijn schouders op, 'anders blijft hij maar vragen stellen'. Eventjes blijft het stil aan tafel, dan hoor ik Sepp weer, 'ik wil een baby'. Ik stik bijna in mijn slok koffie, hoestend knik ik naar Eva, 'deze is voor jou'. 

Geamuseerd door mijn reactie, schraapt Eva haar keel, 'nou Sepp, je bent nu nog een beetje jong voor een baby. Als je later groot bent dan is het een beter moment voor een baby'. Mijn zoon kijkt haar even bedenkelijk aan, 'waarom', vraagt hij dan. 'Omdat een baby heel veel tijd en geld kost en nu heb jij nog niet zoveel tijd en geld', antwoord Eva. 

'Waarom', vraagt mijn zoon nog een keer. 'Om geld te verdienen moet je werken en kinderen hebben nog geen werk. Die gaan naar school en die moeten lekker spelen', beantwoord Eva geduldig. Ondertussen prop ik nog een stukje brood in de mond van de peuter. 'Waarom', vraagt het ventje weer. Eva slaakt een diepe zucht, 'dit is de laatste vraag voor vandaag Sepp'. 

'Kinderen mogen nog niet werken dat is tegen de wet', legt ze uit, mijn zoon doet zijn mond al open om nog een vraag te stellen. Snel stop ik de laatste hap van zijn ontbijt in zijn open mond. 'Nu zijn we even klaar met vragen stellen konijn', brom ik, 'hup, even door eten. We moeten zo weg'. 'Waarom', vraagt Sepp met zijn mond vol boterham. 

'Niet met volle mond praten, Seppie', corrigeert Eva hem. 'Sorry mama', antwoord hij, nog steeds met volle mond, ik schiet in de lach. Hoofdschuddend neemt Eva een grote hap van haar ontbijt, 'ooit moet het toch tot hem doordringen', mompelt ze. Zwijgend eten we onze broodjes op en maken ons klaar om de deur uit te gaan. 

Ik pak Sepps tas in voor de peuterspeelzaal en schuif twee extra flesjes in de luiertas van de meiden. Net als ik helemaal tevreden ben over het feit dat we zo op tijd klaar zijn, voel ik mijn telefoon trillen in mijn broekzak. Het is Mechels. Ik neem op, 'Floris Wolfs'. Zwijgend hoor ik haar aan, 'oké we komen er aan', dan hang ik de telefoon op. Vragend kijkt Eva me aan, 'wat is er'. 

'We moeten opschieten, een schietpartij', antwoord ik. Zonder twijfelen pakken we allebei een baby die we in een autostoeltje gespen. 'Wat doen we met de tafel', vraagt Eva. Ik zet snel wat dingen in de koelkast, 'de rest ruimen we vanavond wel op', gebaar ik. Eva slingert de luiertas en Sepps rugzak om haar schouder, terwijl ik een tegenstribbelende Sepp onder mijn arm klem. 

Eva grist haar jack van de stoel en propt haar autosleutels in haar broekzak, ze tilt de maxi cosi met Zus van de grond. Ik volg haar voorbeeld en pak de maxi cosi met Pip van de grond, we stormen de trap op naar boven. Als iedereen veilig in de autogordels zit, racet Eva naar de kinderopvang. Daar droppen we de kleintjes, waarna we koers zetten richting de PD.