Fleva Forever After

Hoofdstuk 74

Eva

Het is zaterdagochtend, mijn hoofd zit nog propvol watten en ik kan mijn ogen nauwelijks openhouden. Gisteravond was heerlijk, maar ik voel aan mijn lichaam dat we laat naar bed zijn gegaan. Ik laat mijn ogen weer dichtzakken en concentreer me op Wolfs' warme zware arm die om mijn middel ligt. 

Soezend luister ik naar Wolfs' rustige ademhaling en ik spits mijn oren of ik al geluidjes van de meiden hoor. Mijn telefoon trilt op mijn nachtkastje, het plotselinge geluid laat me schrikken. Heel voorzichtig rijk ik met mijn hand naar mijn telefoon. Ik probeer zo min mogelijk te bewegen om Wolfs niet wakker te maken. Behoedzaam til ik mijn telefoon op. 

Mijn ogen knipperen tegen het felle licht van het schermpje. Ik zie een berichtje van Marion, lieve Eva gefeliciteerd met onze vriendschapsjaardag, x Marion. Ik grinnik zachtjes, vandaag kennen Marion en ik elkaar precies vijftien jaar. Ik kan me onze eerste ontmoeting nog herinneren als de dag van gisteren. Ik was een gesloten, slim en koppig meisje van vijftien. 

Op school, brutaal, vrolijk en betrokken. Maar thuis, onzichtbaar en schuchter. Ik deed alles om mijn broer tegen mijn vader te beschermen. Incasseerde klappen die voor Maurice bedoeld waren en vocht terug als het niet anders kon. Marion was vijfentwintig, getrouwd en had een zoontje van twee. Eigenlijk in alles het tegenovergestelde van mij. 

Ze was joviaal, had een vlotte babbel en ze was vooral heel open. Ze praatte over haar gevoelens alsof het geen enkele moeite koste en er hing een soort serene rust om haar heen. Ik zat op het Bonnefanten College in de vierde klas en Marion kwam vertellen over haar werk bij de politie, toen der tijd nog als agent. 

Na de les dwaalde ik nog wat door de gangen en probeerde zo lang mogelijk op school te blijven. Alles om maar niet naar huis te hoeven. Ik kwam Marion weer tegen in de gang en we raakten aan de praat. Zij vertelde over haar werk en over haar zoontje, Frits. Ik luisterde en vertelde over school en alle roddels over de docenten. 

Ons gesprek duurde anderhalf uur en was een soort liefde-op-het-eerste-gezicht moment. We hadden ondanks het leeftijdsverschil direct een sterke connectie. Voordat we afscheid namen bood ik aan om een keer op Frits te passen. We wisselde telefoonnummers uit en vanaf dat moment zagen we elkaar bijna elke week. 

Ik paste op de zaterdagen op Frits en mocht Maurice meenemen. Dat was fijn want op die manier waren we weer een dag minder thuis, een dag minder bij die man. Volgens mij had Marion ergens wel een vermoeden dat er bij ons thuis wat speelde. Ik mocht namelijk ook komen, om op Frits te passen, als zij en Twan gewoon thuis waren. 

Af en toe liet ik wel iets los over thuis maar nooit hele concrete dingen, dan luisterde ze rustig en vroeg daarna of ze iets voor me kon doen. Ze heeft me gelukkig nooit voor het blok gezet en me gedwongen alles te vertellen. Dat had er op dat moment alleen maar voor gezorgd dat alle luiken bij mij op slot zouden zijn gegaan. 

In plaats daarvan wachtte Marion geduldig op mijn tempo. Toen mijn vader een jaar later werd opgepakt dankzij een anonieme tip, heeft Marion me geholpen om mijn leven een beetje op de rit te krijgen. Mijn laatste jaren middelbare school waren intens. Nadat ik mijn havo-diploma had gehaald wilde ik persé naar het vwo. 

Dat betekende dat ik de vijfde klas opnieuw moest doen op vwo-niveau en pas daarna mocht doorstromen naar de zesde klas. Ik worstelde me door natuur- en scheikunde heen en zwoegde op mijn economie toetsen. Ik woonde vanaf mijn zeventiende op mezelf. Ik ging vijf dagen in de week van half negen tot half vier naar school. 

Ik werkte op de zaterdagen en moest ook mijn broer in de gaten houden. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat vloog ik van hot naar her om alles voor elkaar te krijgen. Vanaf dat moment ben ik gaan hardlopen, rennen werd mijn uitlaatklep. Elke dag rende ik de longen uit mijn lijf, met keiharde muziek in mijn oortjes.