Fleva Forever After

Hoofdstuk 50

Speciaal voor lynevers3 een dag eerder dan eigenlijk gepland☺Een wat langer deeltje dan normaal, ik was zo lekker bezig en bovendien vond ik het zonde om dit stukje in twee kleinere deeltjes te knippen. Veel leesplezier!

*Vandaag is de dag van de twintig weken echo. Sepp gaat mee naar de verloskundige en Rafael en Fleur hebben besloten dat ze ook meegaan. We gaan dus voor het eerst met het hele gezin, Sepp begrijpt er waarschijnlijk geen snars van, maar dat hindert niet. Fleur is al dagen op van de spanning en heeft er heel erg veel zin in. Rafael is vooral heel erg benieuwd, hij is nog nooit bij een echo geweest.*

Wolfs

Ik sta al een tijdje in de gang onderaan de trap. 'Jongens het is tien uur we moeten echt gaan nu, anders komen we te laat', brul ik naar boven. 'We komen eraan', roepen Eva en Fleur in koor. Sepp worstelt om onder mijn sterke armen uit te komen, 'papa los', kermt het ventje. Rafael komt de trap af, 'zal ik hem take', vraagt hij. 'Graag', antwoord ik en ik geef Sepp aan hem. 

'Jouw Nederlands wordt steeds beter, amigo', glimlach ik. Hij grijnst, 'so is your Spanish'. Eva en Fleur komen de trap afgerend, 'staan jullie hier nou nog steeds', vraagt Eva. 'Ja, we stonden te wachten op jullie', zeg ik beschuldigend. 'Jullie hadden toch alvast de auto kunnen pakken', zegt Eva met een uitgestreken gezicht. Verbaasd kijk ik haar aan, 'nou ja, zeg' begin ik. 

Dan verschijnt er een grijns op haar gezicht, 'grapje', ze drukt een vlugge kus op mijn wang, 'kom we moeten opschieten'. Hoofdschuddend loop ik achter haar aan naar de auto, waar Sepp net door Rafael in zijn autostoeltje gegespt wordt. Als iedereen is geïnstalleerd, rijden we richting de verloskundige praktijk. Zuchtend werp ik een blik op mijn horloge, 'we halen die afspraak nooit meer'. 

'Tuurlijk wel', antwoord Fleur opgewekt 'jullie zeuren toch altijd zo dat het uitloopt. Nou die uitloop hebben we nu mooi ingecalculeerd met onze aankomsttijd'. Eva schiet naast mij in de lach, 'zo kun je het ook bekijken'. Als we ons tien minuten te laat naar de balie begeven voor onze afspraak, melden we ons schuldbewust bij de medewerkster. 

'Eva van Dongen. Ik heb een afspraak voor de twintig weken echo bij Suzanne de Graaf', hoor ik Eva zeggen. 'In het systeem staat dat de afspraak tien minuten geleden begon', zegt de medewerkster vragend. 'Klopt we zijn te laat, sorry', mompelt Eva met een rood hoofd. 'Gelukkig hebben we een beetje uitloop, dus het is niet zo'n groot probleem. 

Maar probeer de volgende keer wel echt op tijd te zijn, anders moeten andere vrouwen op u wachten en..', ratelt de vrouw achter de balie. 'Nogmaals sorry we zullen de volgende keer op tijd zijn', onderbreek ik het pleidooi van de medewerkster. Ze kijkt me verbouwereerd aan. 'Kunnen we plaatsnemen in de wachtkamer', doe ik er nog een schepje bovenop. 

'Eh, ja.. u ehm mag nog even plaatsnemen', hakkelt de vrouw. 'Bedankt', knik ik. Ik sla mijn arm om Eva's zij en duw haar richting de wachtkamer. 'Wolfs waarom deed je dat nou', sist Eva nog steeds met blosjes op haar wangen. 'Waarom deed ik wat', vraag ik onnozel. 'Dat weet je best', zegt ze beschuldigend 'die arme vrouw'. 

'Hoezo, ik kom hier om mijn kind te zien. Dan hoef ik me niet de les te laten lezen, alsof ik zelf niet begrijp dat je op tijd moet komen voor een afspraak', mompel ik. Ik voel hoe Eva haar hoofd schudt. We nemen met zijn allen plaats in de wachtkamer, die al behoorlijk vol zit. 'Zie je wel', lacht Fleur triomfantelijk, 'we zijn nog gewoon op tijd, ik had nog makkelijk even mijn haar kunnen doen'. 

Dan zwaait de deur van de wachtkamer open, 'Eva van Dongen', roept Suzanne. We staan op en lopen met zijn allen achter haar aan, Sepp drentelt vrolijk aan Eva's hand. We passen maar net in het kamertje van Suzanne, 'wat gezellig de hele familie Wolfs-van Dongen', glimlacht ze. Ze schudt de hand van Fleur en Rafael, 'Fleur, jou ken ik nog en jij bent', wijst ze vragend naar Rafael.