Fleva Forever After

Hoofdstuk 96

Eva

Even later komt hij terug met een arts en een verpleegkundige in zijn kielzog. Nog voor ze goed en wel aan mijn bed staan, hef ik mijn hand met het infuus al in de lucht, 'hoe kan dit eruit'. Wolfs legt de situatie kort uit. De arts begint allerlei vragen te stellen, die Wolfs steeds pinniger beantwoord. 

De arts verzekert me dat morfine alleen bij langdurig gebruik verslavend is. En waarschuwt dat bij gebruik van de beschikbare orale medicatie, de pijn voelbaar blijft en alleen de hevigste pijnprikkels worden onderdrukt. Na een verhitte discussie van een kwartier, gaat de arts akkoord met het afbouwen van de morfine. 

Volgens hem is het zeer onverstandig om te stoppen met deze vorm van pijnbestrijding, maar mijn besluit staat vast. Ik wil die troep niet in mijn lijf. Ik crepeer nog liever van de pijn dan dat ik mijn verslavingsgevoelige genen trigger. De arts schrijft meteen een hoge dosering orale pijnmedicatie voor. En drukt me op het hart om de voorgeschreven pillen ook echt in te nemen, op gezette tijden, om de scherpe randjes van de pijn te halen.

Als de arts de kamer uitloopt, begint de verpleegkundige te tikken op het beeldscherm van de monitor, die gekoppeld is met mijn infuus. Wolfs belt ondertussen op de gang even naar Mechels om haar een update te geven over de laatste stand van zaken en licht Marion ook nog even in, die bloednerveus zit te wachten op nieuws.

Daarna belt hij naar Fleur, om haar op de hoogte te brengen van de situatie en met de vraag of zij zich de komende dagen over de meiden kan ontfermen. Sepp mag bij Marion logeren, zodat er thuis zo min mogelijk onrust is en ik daadwerkelijk een beetje rustig aan kan doen. Ik voel het kindje in mijn buik ondertussen wild bewegen. 

Zachtjes leg ik mijn hand op mijn buik, 'zeg druktemaker doe je een beetje rustig aan daar binnen', mompel ik naar beneden. 'Is het een wildebras', vraagt de verpleegkundige vriendelijk. 'Als deze mini op zijn of haar broer lijkt, voorspelt het niet veel goeds', glimlach ik. 'Heeft u meer kinderen', vraagt de knul geïnteresseerd. 

Ik knik voorzichtig om mijn hoofdpijn niet erger te maken dan hij al is, 'Zeg maar je hoor, zo oud ben ik nog niet. We hebben een zoontje van tweeënhalf, twee meisjes van bijna één en de oudste dochter van mijn man is 21'. De verpleegkundig lacht, 'zo dat wordt inderdaad een gezellige, drukke boel dan'. 'Ik ben benieuwd, de broer en oudste zus van deze kleine kunnen niet wachten tot ze eindelijk kunnen knuffelen', antwoord ik.

De jongen draait zich van de monitor naar de infuuspaal en begint te prutsen aan de zak met doorzichtig vloeistof. 'Kan je niet gewoon dat hele infuus uit mijn hand halen', vraag ik hem. De knul schudt zijn hoofd, 'nee sorry, het is veiliger als we die nog even laten zitten. Mochten er dan alsnog complicaties optreden dan kunnen we snel medicatie of extra vocht en bloed toedienen'. Ik knik, 'aha'. Opgelucht zie ik hoe het druppelen van de morfine in het infuus stopt.

'Zo', zegt de jongen, 'ik heb de intraveneuze pijnbestrijding gestopt. Mocht je onverhoopt toch veel meer pijn krijgen bij alleen de orale medicatie, dan moet je op de blauwe knop drukken. Er komt dan een verpleegkundige deze kant op'. Hij wijst naar het knoppenpaneel aan het hoofdeinde van het bed. Ik knik afwezig en staar door de lamellen naar Wolfs die ijsberend over de gang loopt.

'Lieve man heb je', glimlacht de verpleegkundige, die mij naar Wolfs ziet staren. 'Hij is geen seconde van je zijde geweken en heeft overal met zijn neus bovenop gestaan'. Ik buig blozend mijn hoofd, 'sorry, hij is heel lief voor me en nogal beschermend. Ik hoop niet dat hij te veel in de weg heeft gestaan'. 

De knul schudt zijn hoofd, 'nee hoor. Nadat hij behoorlijk tekeer is gegaan tegen de behandelend arts, over de keuze voor morfine. Is hij kalm en vooral heel bezorgd aan het hoofdeinde van het bed blijven staan'. Er glijdt een glimlach over mijn gezicht. Wolfs kennende heeft hij zich met hand en tand verzet tegen de morfine.