Fleva Forever After

Hoofdstuk 78

Wolfs

Rafael dekt ondertussen de tafel, 'ja, we gaan eerst even eten', knik ik. Hoewel het recept wat Rafael en ik hebben gemaakt heel goed gelukt is, lukt het me niet ervan te genieten. Ik zit met de ruzie in mijn maag. Fleur en Rafael geven de meiden ondertussen een flesje. Uitdrukkingsloos staar ik voor me uit, ik voel Sepps kleine handje op mijn arm. 

'Lekker papa', glimlacht hij, terwijl hij een grote hap in zijn mond steekt. Ik pers een kleine glimlach over mijn lippen, 'je bent zo lief, konijn', met mijn vinger tik ik liefkozend tegen zijn neus. Opeens heb ik een idee. 'Kom eens Sepp', wenk ik naar mijn zoon terwijl ik naar het kooitje toe loop. 

Sepp huppelt enthousiast achter me aan, ik zet hem in het poezenmandje en pak dan het kleinste katje uit de kooi. 'Ga maar lekker knuffelen', glimlach ik naar mijn zoon, als ik het poesje op zijn schoot deponeer. Ik maak een schattig filmpje terwijl Sepp met het kleine beestje speelt. Als kers op de taart flapt hij er ook nog een, 'I love you', uit. 

Ik stuur het filmpje naar Eva, als verzoeningspoging, 'kom op z'n minst even kijken', app ik. Ik zie dat ze het berichtje leest, maar er komt geen reactie. Ik prop mijn mobiel weer in mijn broekzak en neem plaats aan tafel voor het toetje. Even later hoor ik boven de deur opengaan en haar voetstappen klinken zachtjes op de trap. Ik sprint naar boven, de gang in. 

Ik wil nog even alleen met haar praten voor ze de keuken inkomt, waar iedereen zit. In de gang blijf ik twijfelend onderaan de trap staan, Eva staat halverwege de trap. Ik kan zien dat ze gehuild heeft, haar ogen zijn rood en gezwollen. Met hangende schouders loopt ze stilletjes de laatste paar treden naar beneden, totdat ze pal voor me staat. Haar ogen staan dof, ze zijn leeg. 

'Eef ik ehm.., ik', stamel ik. Maar nog voor ik verder iets kan zeggen, laat ze haar hoofd tegen mijn schouder vallen. Haar gezicht begraaft ze in het kuiltje van mijn nek en ze kruipt dicht tegen mijn borst aan. Verbaasd sla ik mijn armen om haar heen, ik voel haar schouders schokken. Ik schrik van haar kwetsbaarheid en tegelijkertijd stelt het me gerust. 

Ze zoekt troost bij me, ze laat me weer toe. Gelukkig maar. 'Sorry', piept ze zachtjes. 'Nee, ik moet sorry zeggen', zeg ik hees. Troostend streel ik over haar haren, 'ik had nooit zomaar die katten in huis moeten halen. Ik wist dat jij dat niets vond en ik heb jouw mening zo maar opzijgeschoven'. Ze tilt haar hoofd van mijn schouder en kijkt me aan, de tranen staat in haar ogen. 

'Mijn reactie was overdreven. De katten waren de druppel. Alle opgekropte dingen van de afgelopen paar weken kwamen eruit. Ik had niet zo tegen je moeten uitvallen, sorry', murmelt Eva. 'Eef jij overdrijft nooit, ik had het moeten zien aankomen', mompel ik, 'het spijt me'. Eva schudt haar hoofd, 'je kon het niet zien aankomen, ik had eerlijker tegen je moeten zijn'. 

'Ssht', sus ik, 'het is goed', zwijgend staan we in een omhelzing in de gang. 'Hoe is het met Sepp', vraagt Eva dan, 'heeft hij pijn'. Ik schud mijn hoofd, 'hij heeft geen pijn, hij is alleen geschrokken. Hij wilde je meteen komen troosten'. Een waterige glimlach glijdt over haar gezicht en ik bespeur enige opluchting, 'hij is echt een schatje', fluistert ze. 

Ik knijp in haar hand en knik naar de kelder, 'zullen we maar', Eva knikt. Ik loop de trap af en Eva volgt me de keuken in. Als ze Sepp op de grond ziet zitten, helemaal verliefd op het poesje in zijn armen, ontdooit ze. Ze knielt voor haar zoontje neer en slaat haar armen om hem heen, 'hey konijntje, sorry dat ik je zo heb laten schrikken'. 

Ze drukt een kus op zijn haren, 'mama had niet zo boos moeten doen. Ik hou heel veel van jou, dat mag je nooit vergeten oké'. Het jochie knikt vrolijk terug, 'kijk mama', zegt hij met een knikje naar de kat op zijn schoot, 'lief hè'. 'Ja hij is wel schattig', beaamd Eva terwijl ze me met een schuine blik aankijkt. Toch lijk ik ergens een glimlach te bespeuren, 'sorry', mime ik naar haar.