Elma Şekeri

Uzaktan seviyorum seni!

İçten gülümsemeyeli ne kadar zaman olmuştu hiç bilmiyorum? Belki yıllarımı almıştı, belki ömrümü ama ben uzun zamandır gülümsemiyordum. Bir gün ise beni yeniden gülümseten bir adam çıkıp gelmişti. Her düştüğümde elimden tutan, her ağladığımda ağlayan...Kalbimin yeniden yaşamasını sağlayan bir yabancı...

Şimdiye kadar o hep benim için yabancıydı. Adını söyleyemediğim, eğer söylersem kalbime ihanet ederim diye adı dudaklarımdan hiç çıkmamıştı. İsmini söylememi çaresizce bekliyordu. Bunun gözlerinden görüyordum ama dilim varmıyordu.
Benim için çok zordu kabullenmek. Mirhan'dan sonra yeniden birini sevmek imkansız görünüyordu. İmkansızdıda ama gel gör ki kalbe söz geçmiyordu.

Kalbimi dinlemiş, Mirhan'ı dinlemiş onu yüreğime kabul etmiştim. Fakat bazı gerçekler bir kenarda duruyordu.Unutmak istediğim ama unutamadığım...Bir düşmanım vardı. Canımı almak, nefesimi kesmek isteyen...Herzamanki gibi dedemin günahını ben ödemek zorunda kalmıştım. Bu günah öyle büyüktüki ödemesi imkansız olan. Herkesin günahına girdiği adam şuan bir mezarda öylece yatıyordu. Hesabını bize veremeden günahlarıyla çekip gitmişti. Hepsini ailemin ve benim boynuma doluyarak bu dünyadan yok olmuştu.

Ece hanım kardeşinin hesabını bizden soracaktı adım gibi emindim. Biz ne kadar masum olsakta çınar soyadını aldığımız için bizim canımızı yakacaktı. En önemlisi kardeşini sevdiğim için benim canımı alacaktı. Sırf sevdiğim aşık olduğum için büyük bedel ödetecekti. Halbuki ben çok bedeller ödemiştim. Ailemden uzak kalarak sevdiğim adamı kaybederek hiç mutlu olmayarak ama bunlar ona yetmeyecekti biliyordum. O yüzden ölümünü bekleyen bir mahkum gibi idamımı bekliyordum. Ama bu kez o ip benim boynuma geçirilmeyecekti. Bu defa yeniden yaşamışken kendimden vazgeçmeyecektim.

Artık yeni hayatıma başlamıştım. İstanbul'dan geleli bir hafta olmuştu ve benim yüzümde gülümseme hiç eksilmemişti. Ayaz o gülümsemeyi görmek için her şey yapıyor ağladığımı görmek istemiyordu. Benim mutluluğuma  çok sevinen biri daha vardı Eslem...Olanları ona anlattığım zaman şok olmuş hemde çok mutlu olmuştu. Ama bu mutluluğuma ortak olacak biri eksikti Ali...O gün bana söylediklerinden sonra bir daha görmemiş üstelik Eslem'de bende kalmaya başlamıştı. Halbuki ona hiç kızgın değildim aksine hak bile veriyordum fakat Eslem'e bir türlü anlatamadım. Ona çok kızgındı.
Bu yüzden kızgınlığı geçene kadar üstüne gitmekten vazgeçtim. Biliyordum kızgınlığı geçtiği an oda gerçekleri anlayacaktı.

Son bir haftadır hayatım sakin şekilde ilerliyor hiç bir olay olmuyordu. Osman amcayı hapise atmışlardı. Ama ben  biliyordum onun suçu yoktu. Bu işin peşini bırakmayacaktım. Diğer taraftan Ece Hanımın seside çıkmıyordu. Bu olaylardan sonra yine saldırıya geçer demiştim ama beni yanıltmıştı. Onun suskun haline inanmayan Yabancı tedbiri elden bırakmamış benim için özel korumalar bile tutmuştu. Dava kapandığı için artık polisler yoktu bu yüzden onlar yerine üç tane korumam olmuştu. Arda, Yavuz ve Selen..
Korumamın biri kadındı ve daha rahattım. Onunla sohbet ediyor kahve içiyorduk. Bu sayede daha çok yanımda oluyordu. Arda ve Yavuz'uda çok sevmiştim. Yavuz'la arada anlaşamasakta...Çünkü okulumda bile beni rahat bırakmıyor nefes almama izin vermiyordu. Öğretmen arkadaşlarıma mahcup olurken onlar durumu bildikleri için pek yadırgamıyorlardı.

Ama müdür için öyle diyemezdim. Onun için artık bütün şanslarımı kaybetmiştim. En ufak hatamda beni şikayet etmesi an meselesiydi. Sürekli izin almalarım, bazen ruh hastası gibi davranmam onun ilgisini tamamen üzerime çekmiştim. Fakat hata yapmak yoktu. Kendim için değil öğrencilerim için hata yapma şansım olamazdı. Onlara güzel örnek olmam lazımdı.

Bugünde son bir dersim kalmış heyecanla sınıfıma gidiyordum. Beni yıllardır hayata tutan heyecanlandıran tek duygum öğretmen olmaktı. Bir tek elimde o kalmıştı onada sımsıkıya bağlıydım.
Sınıfa girdiğim an herkes susmuş pür dikkat bana bakıyorlardı. Normalde gürültünün üzerine gelirken bugünkü sessiz halleri tuhafıma gitmişti.