Kedi-İnsan (Dekubaku)

Acil Çağrı

Katsuki'nin hayatı son zamanlarda tamamen sakindi. Kızlar gittiğinden beri 4 hafta geçmişti. Evleri ve hayatları düzene oturmuştu. Shinso'nun durumu düzeldiğini fark ettiklerinde çocuğun ilk yaptığı şey mutluluktan ağlamak ardından ise kızgınlık geçirdiği için öfkeden kudurmak ve kızmaktı. Katsuki de onu odasına kitlenmişti. Sonuç olarak duygusunu göstermeyen biri bile her şeyi yapabilirdi bu dönemde. Yani bu hepsi için ortak bir şeydi. Olmasa endişeli, olduğunda ise çektiğiniz acı için içinizden kızıyordunuz.

Katsuki artık kendi başına dışarda gezebilecek kadar güvende hissediyordu ama hala bu evden ayrılmak gibi niyeti yoktu. Eşyalarını yavaş yavaş Deku'nun odasına taşıyordu ve o yokken orada vakit geçiriyordu.

Oturduğu koltukta biraz daha yayıldı. Sakinlik hayatına tersti ama buna alişabilirdi. Hava güzel ve yaz ayları neredeyse gelse de dışarıda oturmak istemiyordu. Kitaplarla mutluydu.
...

Deku içinde neredeyse hepsi aynıydı. Şirket, ev, arada gece antlaşmaları ve yurt arasındaydı hayatı. Kacchan'ın artık tamamen yanında uyumaya başladığı için mutluydu. Tek sorun akşam evde ne yemek olacağını düşünürken Şirkette yine dosya okuyordu. Yaz dönemi, kısa süreli iş teklifleri için idealdi. Beklemediği ise telefonuna Samu'dan gelen bir arama olmasıydı. Bu saatte okulda olduklarını biliyordu.

"Nasılsın Samu-chan?'

"D-deku-nii." Ağladığını anladığı gibi ayağa kalktı.

"Samu, sorun ne? Ne oldu?

"Lütfen gelin y-yalnız kalmak istemiyorum. Haru, 0-0.." Sesi kesildiğinde seslnemey devam etti.

"Nerdesiniz? Haru'ya ne oldu?"

"Benim suçumdu. Araba çarptı. Hastanedeyiz."

Anında ayağa kalktı ve Kiri'nin şaşkın bakışları altında arabasına ilerledi.

"Tamam bana hastanenin adını şöyle. Olabildiğince çabuk geleceğim. Telefon açık kalabilir istersen. Yalnız değilsin Samu."

"**** Hastanesi."

"Tamam. Sakin kal, ona bir şey olmayacak."

"Sadece ona s-sahibim. O bnim ikizim."

"Biz yanındayız. Şu an ameliyatta mı?"

"E-evet."

"Bir süre telefona cevap veremem ama açık kalacak tamam mı?'

"T-tamam."

İlk eve uğrayıp Katsuki'ye haber verdi. Ne kadar kalacaklarından haberleri olmadığı için ufak bir çanta hazırlayıp Shinso'ya haber verdiler ve yola çıktılar.

O sıra Samu yanına üniversiteden arkadaşları geldiğini söyledi. Onlar yanında olduğu için daha rahatladığını söyledi ve telefonu kapattı. "Ona bir şey olmayacak Kacchan." Endişelenmesi için engel değildi. "Hızlı sür. Uzun yol olduğunu biliyorum." Evet, en aşağı 5 saat yolları vardı. "İstersen uyu. Orada ne kadar dinlenebiliriz emin değilim." Kıkırdadı "Birkaç uykusuz gece hiçbir şey yapmaz."

Yol boyu neredeyse hiç konuşmadılar ve sadece benzin için durdular. Deku onlara sandviç alsa da iştahları yoktu.
...

Hava kararmaya başladığında hastaneye varmışlardı. Hızla odayı ve yerini öğrenip ilerlemeye başladılar. Doğru yere vardıklarında Samu etrafında 4 çocukla beraberdi.

Çocuk onlara yaklaştı. "Katsu-nii, Haru-" ona sıkıca sarıldı. "Senin suçun yok. Haru iyi olacak. Buradayız." Cevap vermedi ve gözyaşlarını dökmeye devam etti. Deku kenarda durmuştu bu sefer. Kuyruklarını birbirlerine bağlayan bu ikisi gerçekten kardeşti. Katsuki gerçek bir ağabeydi onlar için.