Kedi-İnsan (Dekubaku)

Bölüm 15

İzuku: 13

"Demek kedi-insan kaçırılmaları." Not aldığı defterden kafasını kaldırdı ve duvaeda asılı fotoğrafa yemiden baktı. O yangından sonra ev incelenmiş ve bakugou ailesinin cesetleri bulunmutlu ama çocuklarından iz yoktu. Ayrıca ailenin silahla öldürülüp yangının çıkış medeninin petrol ve olduğu ortaya çıkmıştı. ,izukı o zaman anlamasa da artık emindi. Yangın sırf Katsuki'yi kaçırmak için çıkarılmıştı. Polis bir süre peşlerinden koşsa da sonra ipucu bulunamamıştı.

İzuku ise onu asla unutmamıştı. Hayatın gerçekleriyle yeniden yüzleşiyordu sanki. Haber sitelerinde kedi-insanların arka sokaklarda neler yaşadığını ve nasıl orada olduklarını öğrenince yine ağlamıştı. Ama biliyordu. Katsuki de oradaydı. "Onu nasıl kurtarabilirim ki?" Onu kesin kurtacakrı aslında. Sadece yolunu belirlemeliydi.
...

"Karate dersleri mi?" Annesi ona tuhaf ve korkmuş bakışlar atarken sakin olmaya kendini zorladı. "Evet. Ayrıca kendimi koruyabilmek laz değil mi?" Bakışlarından buna inanmadığı belli oluyordu. "Tatlım, bu çok tehlikeli bir spor." Kafasını salladı. "Biraz açıdan evet ama sadece temel düzeyde." Yalan. Son asamasina kadar öğrenmek istiyordu ama annesini korkutamazdı. "Yoksa bunlar onunla mı alakalı?" Kacchan'dan bahsediyordu elbette.

"Hayır değil. Sadece kendimi korumayı öğrenmek istiyorum." Annesi nefesini verdi. "Gizli gizli oğrenmeye çalışmandansa haberinin olmasını tercih ederim."

Gülümsedi. "Teşekkür ederim anne."

İzuku: 15

"Oturmamda sıkıntı var mı?" Öğlen için oturduğu masada yerken karşısındaki kırmzıı saçlıya baktı. Çoktan oturmasına rağmen sorduğu soru saçma glese de şikayeti yoktu. "Yok." Kırmızılı gülüösedi. "Üzgünüm dostum. Yalnız yemekten nefret ederim. Adım Kirishima." Elini uzattığında o da uzattı. "Midoriya."

"Kaçıncı sınıfaın?"
"1. Sınıf."
"Aynıyız. Şuben ne?"
"4. Şube"
"2. şube bende. Ama seni hiç korşdorda görmedim."
"Şey, fazla dışarı çıkmıyorum."

Kibar olamha çalışsa da fazla soru sorduğunu inkar etmeyecekti ams bir yandan eğlencli biri doluğunu hissediyordu. Bu sayede teöek boyu muhabbet edip biribirlerine alışmıştılar. Ama yemeğin sonlarına doğru çıkan gürültü ikisininde dikkatini çekti. "Hah, biliyordum işte. Bir kedisin değil mi?"

Yerde yatan bir çocuk ve ona yukarıdan balan elinde ufak bir şapkayla dikilen bir üst sınıf. "Senin gibiler buraya bile gelmemeli. Hayvanların okuyabildiğini bilmiyordum." Çocuk yere eğilmiş titrerken çok savunmasız gözüküyordu. İzuku yerinden kalkacakken kirishima çoktan harekete geçip çocuğun önüne geçmişti.

"Hey, çekil dostum. Seninle bir sorumum yok." Kiri yavaşça kafasını salladı. "Yani onla sorunun var." Güldü sanki çok doğalmış gibi. "Elbette, o bir hayvan. Neden okula geliyor ki?" İzuku da yanlarına gelip yerde yatan çocuğu kaldırmıştı. "Oh anladım yani." Kiri düşünüyormuş gibi yaptı. "O halde senin okuldan çıkman lazım." Tüm yemekhane sessizliğe gömüşmüştü. "Ne?"

"Hey, teknik olarak herkes. İnsanlarda hayvan. Hani bilmiyorsundur diye." Deku da yanına geldi. "Alt tarafı bir kuyruğu ve kulakları var diye onu dışlayacaksan o senden daha çok insandır." Kızgınlıkla izerine yürürken Deku yumruğunu savuşturmuş ve yere düşmesini sağlamıştı. Bu sefer herkes dövüş için heyecanlanırken içeri hocaların girmesiyle kalabalık dağılmaya başlamıştı.
...

"Pekala, en azından cezasız atlattık." Müdür odasından çıktığını İzuku nefesini verdi. İlk günden başına bunun geldiğine inanamıyordu. "Evet." Sonra göz ucuyla ona baktı. "Kedi-insanları koruduğuna sevindim." Kiri omuz silkti. "Ayrımcılığa uğramaları küçüklüğümden beri canımı sıkıyor. Senin de mi?" Başını salladı. "Evet."

"Şey." Sesin geldiği yöne baktılar. Bu o kedi-insandı. "Çok teşekkür ederim." İkili gülümsedi. "Kendin olduğu gibi görünmekten korkma." Çocuk kafasını salladı. "Deneyeceğim." O uzaklaşırken ikili yine birbibirine baktı. "Neden iyi anlaşacağız gibi geliyor?" Deku gülümsedi. "Aynı şekilde."
...

"Demek başını ilk günden derde sokan ikili sizsiniz." Yemekhanede yanlarına oturan kıza karşılık biribirlerine baktılar ama ikiside tanımıyordu. "O anda yemekhanedeydim. O nasıl gösteriydi öyle? Aşırı eğlencelisiniz."

"Şey, sağ ol?"
"Adım Mina."
"Kirishima."
"Midoriya."
"Bu arada sizinle aynı yaştayım. Yani rahat olun."
"Peki niye buradasın?"
"Çok ayıp ama! Bende bu kadar eğlenceli ikilinin kibar olacağını düşünmüştüm."
"Şey, öyle demek isteme-"

Kız arkasını döndüğünde izuku müdahele etti. "Demek istediği, sadece bir anda yaznımıza oturunca merak ettik. Rahatsız olmadık değil mi kiri?" Anında onayladı. Kız da kıkırdayarak ikiliye döndü. "Rahatla, sadece şaka yaptım. Ayeıca dediğim gibi dikkatimi çektiniz. Artık yanınızdayım." Göz kırptığında ikili bu kızın farklı olduğunu anlamıştı.
...

İzuku: 17

"İşte tüm hikaye bu." İzuku en somunda Kiri'ye Kacchan'nın başına gelenleri anlatabilecek cesareti bulmuştu. "Bu, berbat." Kafasını salladı. "Polisin gözünde kapalı bir dava ama biliyorum hayatta." Kafasını salladı. "Şehrin karanlık sokakları yani." Kafasını salladı. "Evet. Onu ve buna maruz kalan tüm kedi-insanları oradan kurtarmak istiyorum. Aslında bunun için bir fikrim bile var." Çocuk ona baktı. "Nasıl bir şey?" Gülümsedi. "Mafya olmak." Kiri gözlerini kırpıştırdı. "Ha?"