Kedi-İnsan (Dekubaku)

Bölüm 2

Katsuki gördüğü kabustan terler içinde uyandı. Aynı rüyayı binlerce kez görmüş olsa da asla alışamıyordu.

7 yaşına kadar düzgün bir hayatı vardı. Annesi kedi insan olarak kendi hayatını kazanmış nadir kişilerdendi. Evlerinde yaşarken tek sorunu farklı görünüşü yüzünden diğerlerinden farklı olduğunu bilmesiydi. Ama bir gün çıkan yangın sonucu kendisi kaçırılırken annesi ölmüştü. Neden yapıldığı belliydi. Kendisine köle olduğuna inandırılacak ardından psikopatlara satılacaktı. Her nasılsa kendisi annesinin ona öğrettiği her şeyi o yaşıyla kavramıştı ve gerçeği kabul etmemişti.

Bu kurtuluşu için yeterli olmasa da 18 yıldır süren hayatında hala bataklıktan kurtulamamış ama bir şekilde hayatta kalmış ve psikolojisini sağlam tutmuştu. Ama bu o gecenin en büyük kabusu olduğu gerçeğini değiştirmiyordu.

"Kedicik? Bir sorun mu var?" Nasıl uyandığını merak ederken kuyruğunu onun bacağına doladığını fark etti. Yavaşça ayrıldı. "Bir şey yok." Ama adam yatağa oturdu ve bir elini yavaşça kulaklarının üstüne koydu. "Sakinleş. Sadece bir kabus." Sanki bunu bilmiyordu. Ama her defasında aynı şeyin başına gelmesinden bıkmıştı. "Sarılmak istersen sarıl veya demin yaptığını." Elbette tanımadığı birine güvenecek değildi ya. Ama adamın ona saldırmak için çok fazla kez fırsat geçmiş ve hiçbir şey yapmamışsa belli bir dereceye kadar güvenebileceğini gösteriyordu.

Kuyruğu bacağına yeniden sardı ve yatağa uzandı. Adamda aynısını ama bu sefer kuyruk yüzünden sırtları neredeyse birleşikti. "Galiba biraz anlıyorum seni. İnsanlara kolayca güvenemezsin hiçbir zaman." Cevap vermedi. Haklı söze bir şey dememesi bir yana sesinin nasıl çıkacağına dair fikri yoktu. "İyi uykular."
...

Sabah seslerle uyandığında yeşilli üzerini giyinmişti. "Günaydın kedicik." Kafasını salladı. "Günaydın." Dün olanları az buçuk hatırlıyordu. Kabus görse o bir şekilde sakinleşmesine yardım etmişti. Dur bir dakika- "Bu arada senin adın ne?" Yeşilli ona şaşkınlıkla baktıktan sonra güldü. "Bu kadar komik olan ne?" Kendini sakinleştirdi. "Sadece beklemiyordum. Ama şimdilik sır kalsın." Kravatını düzelettiğinde nefesini verdi. "Tekrar geleceğim buraya. O yüzden görüşürüz."

"Peki işin ne senin?" Adama kapıdayken arkasını döndü. "Bunu da bir ara söylerim artık." Kapı kapandığında kaşlarını çattı. "Şerefsiz."

Midoriya kapıdan çıktıktan sonra nefesini verdi. Yıllar sonra onu sapasağlam bulduğuna inanamıyordu. Üzerini son kez düzeltince barın sahibi köşede onu karşıladı. "Günaydın Bay Deku." Sahte olarak gülümsedi. "Lütfen Bay Yukimoto, Deku deyin bana." Çıkışa ilerlerken adam onuntakip etti. "Umarım bir sorun çıkmamıştır." Kafasını salladı. "Güzel bir gece ve güzel bir kedi. Hatta." Durdu. "O sadece bana özel. Kimse dokunmasın."

"A-ama Deku-" gözleri anında koyulaşırken üzerine yürüdü ve gözlerini ona dikti. Ölümcül aura etrafa yayılırken adam hareket edememişti. "Eğer farklı şeyler duyarsam ne senden ne de bu yerden iz kalır. Anladın mı?" Adam yutkunarak zar zor konuştu. Bu adama boşuna şeytan demiyorlardı. "Elbette." Deku gerçi çekilde ve yine gülümsedi. "Adamlarımız gün içinde buraya gelir ve güvenlik kameralarını ayarlarlar. Ayrıca çalışanlar bu akşam ilk vardiya için hazır olacaklar." Kapıya vardıklarında el sıkıştılar. "O halde görüşmek üzere."

İzuku Midoriya nam-ı diğer Deku en bilinen mafyalardan biriydi. Her şeyi analiz eder ve doğru yatırımları yapardı. Yaptığı anlaşmalar kesindi ve sözünden çıkıldığında ne kadar korkutucu olduğu herkes tarafımdan biliniyordu. Mafyası koruma üzerinden ilerlerken diğer işlere bulaşmıyor ve işinde başarılı olarak farklı mekan korumalığını üstleniyordu. Hiç yakalanmaması polisle anlaşması olduğu söylentisini yaysa da kesin kanıt yoktu.

"Bakın kim çıkmayı akıl etmiş?" İzuku kapıdan çıktığında Kiri'ye karşılık gözlerini devirdi. "Şirkete gidelim. Geç bile kaldık." Arabaya bindiler ve Kirishima şoför koltuğuna geçti. "Oymuş galiba." Kafasını salladı. "Evet. Kacchandı." Deku bir kez daha içten içe mutlu oldu.

"Ee, düğün ne zaman?" Ona ciddi misin der gibi baktı. "Beni tanımadı bile. Ayrıca saldırmaya kalkıştı." Kiri kıkırdadı. "O nasıl oldu lan? Dansçı demiyor muydun? Sahneden üzerine mi atladı?" Aklına yine küçülmüş ve titreyen bedeni geldiğinde nefesini verdi. Onu ilk gördüğü anda yere çöküp ağlamak ve adamı öldürmek arasında kararsız kalsa da ilk onu sakinleştirmesi gerektiğini düşünmüştü. Gerçi acısını ondan çıkarmıştı. Bu düşündüğünden daha güçlü olduğu anlamına gelse de kacchandan azını bekleyemezdi.

Sırf onu bulabilmek için yıllarca uğraşıp bu tezgah işi ayarlamıştı. Bulduğu tüm kedi-insan izlerinin peşine düşmüştü ve hepsine bir şekilde yardım ederek bataklıktan çıkarmıştı. Mafyayla geçen 9 yılın ardından, sıra Katsuki'ye gelmişti.

"Normal, onlara insan gibi davranılmadığını en iyi biz biliyoruz." Bu cümleyleyle arabaya derin sessizlik çökmüştü ve şirkete kadar devam etti sessizlik. "Ayrıca adamları çoktan ayarladık. En geç yarına kadar tüm kameralarla iç sisteme ulaşmış oluruz." Arabadan inip ofislerine ilerlemeye başladılar. "Yine de bu akşam oraya git ve geç saatlere kal. Ayrıca Katsuki'yi görürsen bana haber ver." Omuz silkti. "Uzun gece olacak. Kahve ve baş ağrısı ilacı içmem gerekecek." Deku kıkırdadı. "Ona ne şüphe."

Kendi katlarına geldiklerinde Jirou onları karşıladı. "Nasıl geçti?" Kirishima odasına ilerlerken göz kırptı. "Her zamanki gibi. Sende?" Kız bilgisayara bakarken gülümsedi. "Yeni anlaşmayı şimdi mail atarım. Ama yine de bugün şirketle toplantımız var. İkinizde öğlen üçte burada olun." Deku da kafasını sallayıp kendi odasına ilerledi. "Sağ ol Jirou."

Onlar yasalda özel güvenlik şirketiydi. Ya zamanlı ya da geçici çalışanlarla, şirketlere, kişilere veya günlük verilen toplantı, balo gibi üst mekanlarda bu görevi sağlayıp para kazanıyorlardı. Diğer yandan yavaş yavaş şehrin bar ve partilerinde yavaş yavaş koruma işi almış ve aralarına sızmışlardı.

Jirou şirketin hesap belgeleri ve anlaşmalarını hallederken ikisi resmi olmayan tarafta istediklerini daha rahat yapıyorlardı. Şirleti ilk kuranlar Kirishima ve Deku'ydu. Amaçları başından beri aynı olan ikili liseden mezun oldukları 8 yıldır bu işle uğraşıyordu. İkisinin buna başlamadaki tel nedeni ise kedi insanlardı.

Kirishima bunu sadece vahşet olarak görüp engellemek isterken İzuku da hepsinin normal bir hayatı olsun istiyordu. Özellikle küçükken tanışıp çok sevdiği ama yangınla ortadan kaybolan küçük kedi insan Kacchan için.