Capella Black, ağabeyi Sirius Black ile birlikte Grimmauld Meydanı 12 numaradan kaçarak James Potter'ın evine sığınırlar. Fakat Capella her ne kadar annesinden kaçmayı başarsa da, hoşlandığı bu çocuktan kaçabileceğini pek sanmıyordu.
*
the marauder...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
06.02.1978
Acıyı hissetmiş küçük bir kız çocuğunun narin bedeni cenin pozisyonundaydı. Göz yaşları yastığını ıslatıyor, hıçkırıkları bir türlü dinmiyordu. Canı acıyordu. Canı o kadar acıyordu ki ilk defa "ölmek" kavramını zihninden geçirmişti.
Biraz önce işkencelere tabi tutulmuştu. Bu narin bedenin canından can gitmişti. Şimdi ruhsuz değildi, tepkisiz değildi. İfadesizdi ve tepkisi onun gözyaşlarındaydı. Fiziksel acıları ne olduğunu öğrenmemeliydi bu küçük yaşta.
Ama parlak bir yıldız ismini sırtlanan Capella Black, hem fiziksel hem de ruhsal acıyı daha sekiz yaşında tatmıştı. Ama neden? Neden ona bunu yaşatmışlardı?
Annesinin onu elbisesi hakkında uyardığı günden bu yana sadece bir yıl geçmişti ve Capella annesinin yaptığı konuşmayı unutarak yine cıvıl cıvıl, şirin mi şirin elbiselerinden giyinmişti.
Peki o günün sonunda ne olmuştu?
Bir damla kan hiç bu kadar korkunç olmamıştı.
Bir tokat hiç bu kadar onu ağlatmamıştı.
Bir asa hiç bu kadar vücuduna doğrultulmamıştı.
Gözyaşları durmak bilmezken odasının kapısı çaldı. Yerinde hafifçe dikleşerek gözyaşlarını çabucak sildi. Annesi Capella'nın ağladığını görünce çok öfkelenirdi. Bu yüzden ağladığını görmemeliydi.
"Capella..." Çocuksu bir ses zihninin en ucra köşelerinde yankılanıp ona komut verdi. Yatağında hareketlenip kapıya döndü ve kendisinden bir yaş büyük olan ağabeyi Sirius'u gördü.
Capella'nın ince dudakları titredi. Tekrar ağlamaya başladığında Sirius koşarak yanına geldi ve yatağa tırmanıp Capella'ya sarıldı. Minik bedenlerin çelimsiz kolları birbirine dolandı ve her şeye inat; annelerine inat sevgilerini yaşattılar.
"Canım çok acıyor Sirius." İnce sesiyle mırıldanıp ağabeyinden ayrıldı ve o an grileri kesişti. Sirius ona acırcasına bakıyordu. "Bu kadar korkunç bir şeyi daha önce görmemiştim... annemiz çok kötü bir insanmış..."
Bir çocuğunun annesi için böyle bir cümle kurması kıyametin habercisiydi. Bir evladın annesinden nefret ettiği gün ay kana bulanırdı, dünyaya akardı ve kan; korkunç annenin ayaklarının altına yayılırdı.
Sirius sessiz kaldı. Capella'yı tutup kendine çekti ve daha sıkı sarıldı. Sonsuza kadar bırakmamak için sarıldı ona sıkı sıkıya.
Walburga Black bir kabustu. Hayır, bir cehennemdi ve daima değerli olan tek çocuğu Regulus olmuştu. Diğer iki kardeş bu duruma üzülmek yerine sevinirlerdi. Çünkü her ikisininde küçük kardeşi Regulus kendileri gibi annleri yüzünden acı çekmezdi.
