The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 3

Lauren

«Δέχθηκες!» λέει ο Harry καθώς μπαίνει μέσα στο γραφείο μου, το χαμόγελο του είναι φανερό. Είναι χαρούμενος. Και για αυτό, ευθύνομαι εγώ!

«Δέχθηκα.» απαντάω και σηκώνομαι από την θέση μου, οδηγούμαι στην αγκαλιά του. Τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με γυρνάει τρεις φορές στον αέρα.

«Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενο με κάνεις μωρό μου. Θα προσπαθήσω να σε κάνω την πιο ευτυχισμένη γυναίκα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Να το θυμάσαι αυτό.» μου υπόσχεται, μα ειλικρινά, δεν θέλω πλέον τίποτα άλλο. Μου αρκούν όλα όσα έχει κάνει για εμένα. Τον αγαπάω.

«Με έχεις κάνει είδη χαρούμενη μωρό μου, τίποτα άλλο δεν χρειάζομαι. Μου φτάνεις.» απαντάω με την σειρά μου, ενώ τα μέτωπα μας ενώνονται.

Σφραγίζει τα χείλη μας σε ένα γλυκό και ρομαντικό φιλί, ενώ από την τσέπη μου βγάζω το βελούδινο κόκκινο κουτάκι που χθες είχε κάνει κάτι ανάλογο. Σταματάει το φιλί μας και με κοιτάει, το παίρνει στα χέρια του και γονατίζει μπροστά μου.

«Lauren, θες να γίνεις γυναίκα μου;» ρωτάει όπως έκανε και χθες. Μόνο που τώρα ξέρει την απάντηση και το πρόσωπο του λάμπει.

«Αν δέχομαι λέει...» απαντώ, ενώ περνάει το μονόπετρο στον παράμεσο του αριστερού μου χεριού.

[...]

«Lily, Mary έχω να σας ανακοινώσω κάτι.» είναι βράδυ Δευτέρας και έχουμε επισκεφθεί μαζί με την Mary το σπίτι της Lily.

«Τι εγινε; Τον χώρισες;» η Lily ρωτάει με φανερό χιούμορ στην φωνή της. Ενώ η Mary την σκουντάει να σταματήσει. «Μια πλάκα έκανα, πως κάνεις έτσι;» η Lily αποπαίρνει την Mary. Δεν θα αλλάξουν ποτέ.

«Όχι Lily, δεν τον χώρισα. Μου έκανε πρόταση γάμου.» λέω γρήγορα και η Mary γουρλώνει τα μάτια της από την έκπληξη, ενώ η Lily φτύνει τον καφέ της μόλις ακούει την πρόταση μου. Στιγμιότυπο για φωτογραφία, όχι αστεία.

«Τι έκανε λέει;» ρωτάνει και οι δύο με μια φωνή. Τέλειος συγχρονισμός.

«Μου έκανε πρόταση γάμου.» ξανά λέω.

«Και εσύ τον έστειλες να υποθέσω. Δεν πειράζει Lauren μου, θα βρεις άλλον καλύτερο.» η Lily βιάζεται να πει.

«Κρίμα, τον είχα συμπαθήσει.» η Mary λέει με την σειρά της. Κάθομαι και γελάω με τον διάλογο που χτίζουν μόνες τους, ενώ δεν με αφήνουν να ολοκληρώσω.

«Το πήρε βαριά;» η Lily, γυρνάει να με ρωτήσει.

«Γιατί να το πάρει βαριά;» συνεχίζω την συζήτηση που οι δυο τους έχουν φτιάξει.

«Είχε πάθει την πλάκα του μαζί σου, όσο να'ναι θα του έπεσε βαρύ το όχι.» η Mary συμπληρώνει την Lily.

«Μα δεν σας είπα τι απάντησα.» τελικά λέω και οι δύο τους κοιτιούνται.

«Δηλαδή;» ξανά ρωτάνε με ένα στόμα.\

«Δέχθηκα.» λέω και η Mary έχει ένα στραβό χαμόγελο, ενώ η Lily με κοιτάει με βλέμμα το οποίο δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω.

«Δέχθηκες; Μα εσύ έλεγες...» η Lily έρχεται γρήγορα να ρωτήσει.

«Μπράβο Lauren μου, είναι οτι καλύτερο αυτός ο άντρας για εσένα. Χαίρομαι, χαίρομαι ειλικρινά.» η Mary μου λέει και σηκώνεται να με αγκαλιάσει. Σηκώνομαι και την αγκαλιάζω.

«Lauren, ο γάμος δεν είναι παιχνίδι. Εσύ η ίδια τα έλεγες αυτά.» η Lily συνεχίζει. Τέτοιο σοκ.

«Lily, όσο μεγαλώνουμε βλέπουμε αλλιώς την ζωή. Κοντεύω τα 30 και αυτός ο άνθρωπος ήρθε την κατάλληλη στιγμή στην ζωή μου. Είμαι σίγουρη. Αυτή την φορά, είμαι σίγουρη. Δεν είμαι εκείνη η έφηβη που έκανε το λάθος τότε.» απαντάω και αναμνήσεις από το παρελθόν έρχονται να με επισκεφθούν, μα τις διώχνω. Δεν αξίζουν ούτε δευτερόλεπτο να τις σκέφτομαι.

«Και δηλαδή θες μαζί του οικογένεια, παιδιά και οτι άλλο ο γάμος περιέχει;»

«Εντάξει, για αρχή θα μείνουμε στον γάμο. Στο μέλλον όμως, αφού το συζητήσουμε θα έρθουν και όλα τα άλλα.» πιστεύω, βασικά ελπίζω να μπορώ.

«Είσαι σίγουρη οτι μπορείς να του τα προσφέρεις;» με ρωτάει.

«Γιατί όχι;» ρωτάω.

«Θυμήσου Lauren, θυμήσου γιατί;» με πιέζει και το παρελθόν ξανά περνάει από μπροστά μου με τρομερή ταχύτητα. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και ειλικρινά δεν μπορώ. Θέλω αέρα, χρειάζομαι αέρα. Παίρνω την τσάντα μου και τρέχω να φύγω από το διαμέρισμα της φίλης μου. Ακούω την Mary και την Lily να φωνάζουν το όνομα μου, μα δεν σταματάω. Κατεβαίνω κάτω, μπαίνω στο αυτοκίνητο μου και φεύγω.

[...]

Αν δεν τα καταφέρω;
Αν δεν μπορέσω να του προσφέρω όσα ζητάει; Τι θα γίνει, θα με αφήσει μόνη μου και αυτός; Γιατί πρέπει το παρελθόν μου να με εμποδίζει στο μέλλον; Μια ο πατέρας μου, τώρα αυτό! Γαμώτο.
Πρέπει να του το πω, να ξέρει. Δεν θέλω να τον καταδικάσω σε μια μίζερη και χωρίς παιδιά ζωή. Είμαι σίγουρη οτι θέλει παιδιά και ορκίζομαι οτι θα γίνει ο καλύτερος πατέρας πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Τρυφερός, γλυκός, στοργικός. Όπως είναι και μαζί μου.
Γιατί τόσα εμπόδια; Γιατί τόσα προβλήματα; Γαμώτο.

(Γεια σας. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά και να καλοπερνάτε.)