The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 35

Lauren

«Τα λέμε μωρό μου.» μου λέει ο Harry στέλνοντας μου ένα φιλί και κλείνει την πόρτα.

Σήμερα είναι η πρώτη του μέρα στην δουλειά. Σε μια εφημερίδα, πάνω στο πολεμικό ρεπορτάζ το οποίο είναι το αντικείμενο του. Είναι λίγο αγχωμένος βέβαια, αλλά δεν τον φοβάμαι είναι δυνατός και μαχητής ο άντρας μου.

Εγώ από την άλλη έχω άδεια, οπότε ευκαιρία να κάτσω να τακτοποιήσω το σπίτι και τα δώρα του γάμου που αφήσαμε διασκορπισμένα στο σαλόνι του νέου μας σπιτιού. Διαβάζω κάποιες ευχητήριες κάρτες, άλλοι φίλοι, άλλοι συγγενείς κάποιους τους ξέρω, άλλους η μητέρα μου δίχως να με ρωτήσει τους πρόσθεσε στους καλεσμένους και πάει λέγοντας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι τους έκαναν ένα ιδιαίτερο δώρο γάμου, καφετιέρα! Δεν πειράζει όμως, ή θα τις πουλήσουμε ή θα τις βάλω στο υπόγειο. Για αρχή θα κάνω το δεύτερο, ύστερα βλέπουμε. Παίρνω λοιπόν σιγά, σιγά τις κούτες μια, μια και προχωράω στον διάδρομο όπου στο τέλος του υπάρχει μια λευκή πόρτα την οποία ξεκλειδώνω και ανοίγω το φως. Η σκάλα που οδηγεί στο υπόγειο εμφανίζεται και κατεβαίνω κάτω. Φρεσκοβαμμένη μπογιά μυρίζει και ο τόπος είναι καθαρός, ευτυχώς έβαλαν όλοι ένα χεράκι για να γίνει αυτό, αλλιώς με τον Harry ακόμα θα παλεύαμε να το καθαρίσουμε. Αφού τελειώσω με τις κούτες δώρων, ανεβαίνω πάνω και κλειδώνω την πόρτα πίσω μου. Θα κάνω ένα μπάνιο, και ύστερα θα δω πως θα περάσω το υπόλοιπο της μέρας μου ώσπου ο Harry να γυρίσει.

[...]

Μόλις τελειώσω το μπάνιο μου φοράω ένα κοντό αέρινο γαλάζιο φόρεμα και σκουπίζω τα νωπά μαλλιά μου με την πετσέτα. Η αλήθεια είναι ότι έχουν μακρύνει κάπως, χρειάζομαι ένα κούρεμα και μια αλλαγή, γιατί όχι! Θα το φροντίσω λοιπόν μέσα στην βδομάδα και αυτό, ας περάσω και εγώ λίγο εποικοδομητικά την άδεια μου. Από το σαλόνι ακούγεται το σταθερό τηλέφωνο, αφήνω την χτένα πάνω στην ξύλινη τουαλέτα ομορφιάς και προχωράω προς τα εκεί. Σηκώνω το μαύρο ασύρματο ακουστικό για να δω ποιος είναι.

«Παρακαλώ.» απαντάω αλλά δεν μου μιλάει κανείς, για μια στιγμή νομίζω ότι μου το έκλεισαν αλλά δεν άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του τερματισμού κλήσης, αντίθετα από την άλλη γραμμή ακούγεται μια ανάσα «Ποιος είναι;» ρωτάω μα και πάλι κανείς δεν μιλάει. Δεν δίνω άλλη σημασία. Κατεβάζω το ακουστικό και σκέφτομαι ότι μάλλον κάνουν φάρσα πιτσιρίκια σε τυχαίο αριθμό, άλλωστε ο δικός μας είναι δοσμένος μόνο στον στενό οικογενειακό κύκλο, δεν τον έχουν τρίτοι. Αφήνω το τηλεφώνημα στην άκρη και προχωράω στον διάδρομο, μα και πάλι ο ήχος του τηλεφώνου με προλαβαίνει. Ξεφυσάω και σκέφτομαι πως ίσως είναι πάλι φάρσα, όμως, πρέπει να το σηκώσω.