The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 39

Όταν η παρτίδα έχει λάβει τέλος και είσαι ηττημένος τι κάνεις;

Lauren

Δεκέμβριος

Το χιόνια έχει καλύψει κάθε στοιχείο της φύσης, αλλά και κάθε δημιούργημα του ανθρώπου. Αν κάτσεις και παρατηρήσεις το λευκό τοπίο θαρρείς και βρίσκεσαι δίπλα στον Θεό, στον παράδεισο του. Φωνές κάτω από το διαμέρισμα μου ακούγονται, είναι παιδιά τα οποία μαζί με τους γονείς τους φτιάχνουν τον δικό τους χιονάνθρωπο, ενώ άλλα παίζουν χιονοπόλεμο. Είναι γλυκιά εικόνα να βλέπεις τις οικογένειες μονιασμένες, αγαπημένες ειδικά αυτές τις μέρες. Κοντεύει παραμονή Χριστουγέννων, δεν έχω ετοιμάσει τίποτα. Όχι, ότι έχω και κάτι να ετοιμάσω...

Κλείνω την κουρτίνα του δωματίου μου και βγαίνω έξω από αυτό. Οδηγούμαι στο σαλόνι και αντικρίζω την Jessie να κάθεται στον καναπέ κοιτάζοντας την τηλεόραση.

«Καλημέρα.» μου λέει, ενώ κάθομαι δίπλα της.

«Καλημέρα.» της απαντάω και προσηλώνω το βλέμμα μου στην τηλεόραση.

«Τι κάνεις; Κοιμήθηκες καλά;» θέλει να ανοίξει συζήτηση, αλλά ειλικρινά δεν έχω όρεξη. Εδώ και πέντε μήνες δεν έχω όρεξη για τίποτα...

«Καλά. Εσύ; Πως είσαι;» την ρωτάω και ανασηκώνει τους ώμους της. Βρίσκεται πλέον τον 9ο μήνα, από εβδομάδα ο γιατρός μας πληροφόρησε ότι θα γεννήσει για αυτό και ήδη έχουμε αρχίσει να ετοιμάζουμε κάποια ρούχα της, αλλά και του μωρού του οποίου το φύλο δεν γνωρίζουμε, επιθυμία της Jessie να είναι έκπληξη, σαν να είναι κάνα δώρο.

«Μια χαρά. Σήμερα είναι παραμονή Χριστουγέννων.» λέει σαν μικρό παιδί.

«Ναι, είναι.» κοιτάζοντας επίμονα την τηλεόραση της λέω.

«Θα πάμε κάποια βόλτα στο εμπορικό;» με ρωτάει και η αλήθεια είναι πως δεν θέλω. Γενικά δεν θέλω να δω κανέναν, δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Θέλω απλά να μείνω κλεισμένη στο διαμέρισμα μου ώσπου να ακούσω το κουδούνι και να είναι αυτός... να με πάρει αγκαλιά, να με φιλήσει και να μου πει πόσο του έλειψα...

«Ναι, να πάμε.» απαντάω και κλείνει την τηλεόραση «Γιατί την έκλεισες;» γυρνάω να την ρωτήσω.

«Γιατί έβλεπες;» σηκώνει το φρύδι της ερωτηματικά.

«Όχι.» ξεφυσώντας απαντάω.

«Κοίτα Lauren, δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να σε συμβουλεύσω αλλά δεν σου κάνει καλό το να βασανίζεσαι κάθε μέρα για το ίδιο πράγμα. Άσε λίγο το μυαλό σου να ξεφύγει από όλο αυτό, είναι δύσκολο, καταλαβαίνω... αλλά προσπάθησε. Κοίτα πόσο μαραζωμένη φαίνεσαι; Είσαι μόλις 30 χρονών και άμα κάποιος σε δει... σίγουρα δεν θα το προσέξει...» μου λέει και την κοιτάω.