The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 36

Lauren

Στο τέλος τις πρότασης του όλα σταμάτησαν. Όλος ο κόσμος άρχισε να διαλύεται σαν πύργος από άμμο στην παραλία όπου το κύμα το κάλυψε και απλά το κατεδάφισε. Η ίδια αντίδραση ήρθε και από την μητέρα μου, αλλά και την γιαγιά. Μπορώ όμως να παρατηρήσω πως η γιαγιά είναι πιο τρομαγμένη. Ίσως, το βλέμμα και ο θυμός που έχει συσσωρεύσει αυτή την στιγμή να την τρομάζει. Ναι, αυτό είναι. Και εγώ φοβάμαι αυτή την στιγμή το βλέμμα του. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνει γρήγορα, ο ήχος της ανάσας του είναι βαριά. Είναι; Είναι εξοργισμένος. Τι ακριβώς όμως συνέβη; Πως αυτό το χαρτί γίνεται να ήρθε στον Harry; Αν είχε κάνει ο ίδιος αίτηση θα ήξερε, δεν θα αντιδρούσε έτσι. Στο κάτω, κάτω αν είχε κάνει αίτηση θα μου το είχε πει πιστεύω. Κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα. Κάτι πάει λάθος. Αφήνω κάθε σκέψη αυτή την στιγμή και τον πλησιάζω. Τον ακουμπάω στον ώμο απαλά, όπου στιγμιαία τον ακούω να ξεφυσάει, ενώ τα μάτια του κλείνουν για κάποια μόλις δεύτερα. Ύστερα, τα ξανά ανοίγει μα ο θυμός δεν έχει καταλαγιάσει. Είναι παγερά. Είναι τόσο κρύα, σε αντίθεση με λίγα λεπτά πριν.

«Μπορώ να το δω;» ρωτάω σιγανά. Δεν απαντάει, απλά με εξοργισμένες κινήσεις μου πετάει το χαρτί και πέφτει κάτω. Σκύβω και το μαζεύω, όταν το έχω στα χέρια μου και το διαβάζω πραγματικά τα χάνω. Πως γίνεται; Σίγουρα θα είναι μπέρδεμα γαμώτο, δεν μπορεί! «Θα βρούμε λύση Harry μου, θα πάρω αμέσως τηλέφωνο και θα βρούμε λύση.» του λέω και καγχάζει. Πρώτη φορά είναι τόσο ειρωνικός και εξοργισμένος μπροστά μου.

«Lauren, τι βλακείες είναι αυτές; Μια χαρά έξυπνη είσαι και ξέρεις πως αυτά που λες είναι λόγια μόνο και μόνο για να με ηρεμήσουν. Το χαρτί το γράφει ξεκάθαρα.» με θυμό λέει και απογοήτευση. Σκύβω το κεφάλι μου, αλλά λύση θα βρω δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρω.

«Harry, ηρέμησε γιε μου. Τι συμπεριφορά είναι αυτή;» η γιαγιά τον μαλώνει, ασυναίσθητα έχω καταλάβει ότι κλαίω. Ναι, από την απότομη συμπεριφορά του κλαίω. Ποτέ δεν μου έχει φερθεί τόσο απότομα, γιατί τώρα;

«Γιαγιά, σε παρακαλώ. Μην ανακατεύεσαι. Απλά αφήστε με ήσυχο...» σχεδόν φωνάζει, ενώ ο τόνος του πιο πολύ παράκληση φαντάζει. Ύστερα, χάνεται στον διάδρομο ώσπου η βαριά πόρτα που κλείνει ακούγεται.

Κλαίγοντας πλέον με λυγμούς κάθομαι στον καναπέ και σκεπάζω με τις παλάμες μου το πρόσωπο μου. Γιατί τώρα; Γιατί εμείς; Γιατί τον Harry; Δεν γίνεται να ζήσουμε μια φορά ήσυχοι; Γιατί πάντα πρέπει κάτι να μας γαμάει την ροή της ζωής μας; Μέχρι πριν λίγο ήμασταν χαρούμενοι, όλα γέλια και ηρεμία... τώρα θυμό και ένταση. Τι αμαρτίες πληρώνουμε; Τι κάνουμε λάθος;