The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 20

Harry

«Τώρα έτσι θα το πάμε;» την ρωτάω και απλά μου ρίχνει μια ματιά, ύστερα το βλέμμα της ξανά γυρνάει στην ανοιχτεί τηλεόραση. Είμαι βέβαιος όμως, δεν παρακολουθεί, απλά προσηλώνει το βλέμμα της για να με αποφύγει. Είναι η δεύτερη μέρα που έχω άδεια και είμαστε σχεδόν σαν δύο ξένοι. «Lauren, μην κάνεις σαν παιδί. Πες κάτι τέλος πάντων! Χθες όλη μέρα σε σεβάστηκα και δεν σε ενόχλησα, σήμερα από το μεσημέρι που ήρθα σπίτι σου όμως με έχεις σχεδόν γραμμένο. Τι να κάνω...;» ρωτάω αγανακτισμένα, από μεριά της λαμβάνω άλλη μια λοξή ματιά και πάλι τίποτα. Ειλικρινά είμαι θυμωμένος. Ξέρω, έχω κάνει μαλακία, κατά 99% θα γίνω πατέρας του παιδιού μιας άλλης... αλλά και πάλι είναι αυτή αντίδραση; Δεν πρέπει να μου μιλήσει, να το συζητήσουμε; Κάτι τέλος πάντων. «Θα μου μιλήσεις ή θα συνεχίσεις να κάνεις ότι δεν υπάρχω;» λέω και απλά συνεχίζει να επικρατεί ησυχία. «Βασικά, άστο. Φεύγω, πάω μια βόλτα. Ελπίζω όταν γυρίσω να είσαι σε καλύτερη διάθεση.» πετάω φανερά θυμωμένα και παίρνω τα κλειδιά του διαμερίσματος της για να πάω μια βόλτα, να πάρω λίγο καθαρό αέρα.

Lauren

Τελικά, όλος ο θυμός, η απόγνωση, το αίσθημα προδοσίας του από τον Harryσε εμένα μου βγαίνει τώρα και όχι όταν η Jessieμου αποκάλυψε την εγκυμοσύνη της. Είμαι φανερά εκνευρισμένη, σε σημείο που μπορώ να προκαλέσω στον άλλο πονοκέφαλο. Δεν του μίλησα καθόλου, ξέρω ότι αν αρχίσουμε την συζήτηση σίγουρα θα καταλήξουμε σε καβγά. Όχι, πως τώρα που δεν μιλάμε καθόλου είναι καλύτερα... Εδώ ετοιμαζόμαστε για τον γάμο μας και εγώ του κρατάω μούτρα... Αλλά τι άλλο να κάνω; Δεν είναι και το ωραιότερο πράγμα στον πλανήτη να μαθαίνεις ότι ο μέλλοντας σύζυγος σου θα κάνει το παιδί μιας άλλης, ειδικά όταν αυτή η άλλη είναι η πρώην του με την οποία εξαρχής είχες ''εχθρικές'' σχέσεις. Και παρόλο που θυμώνει πρέπει να βάλει τον εαυτό του στην θέση μου, να σκεφτεί το ενδεχόμενο του να ήμουν έγκυος στο παιδί κάποιου άλλου, πράγμα αδύνατο... αλλά ας το βάλει ως σενάριο, να δει πως είναι, μην θυμώνει με την συμπεριφορά μου. Γαμώτο, όχι δάκρυα. Όχι, όχι, όχι... Από χθες που το είπα στον Harryγια την Jessieμε έχει πάρει από κάτω και συνέχεια με πιάνουν τα κλάματα. Γίνομαι τόσο ευάλωτη, δεν το αντέχω όμως αυτό, κάποτε ήμουν δυνατή, αντίθετα τώρα είμαι τόσο... γαμώτο.

Όλο το βράδυ χθες σκεφτόμουν πως πρέπει να πράξω. Έκανα διάφορα σενάρια στο μυαλό μου, και όλα έριχναν την ζυγαριά προς το αγέννητο μωράκι. Τι φταίει και αυτό; Γιατί να πρέπει εγώ να σταθώ εμπόδιο στο να μεγαλώσει σε μια υγιή οικογένεια, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να έχει δίπλα του και τους δύο του γονείς, δίχως μια τρίτη ''μητριά'' στην μέση. Ίσως, τελικά αυτή πρέπει να είναι και η σωστή μου επιλογή. Ίσως πρέπει να το κάνω πράξη αυτό... Πρέπει να αφήσω τον Harryελεύθερο. Δεν ξέρω... κάτι πάντως πρέπει να γίνει! Ακόμη και αν εγώ βγω χαμένη από όλο αυτό το παιχνίδι.

[...]

Ξυπνάω από στον καναπέ του σαλονιού μου από τα κλειδιά που ανοίγουν την πόρτα του διαμερίσματος, ακούω κάποια πόδια να σέρνονται με δυσκολία. Είναι ο Harry, ο οποίος σκοντάφτει σε ένα τραπεζάκι «Γαμώτο. Άχρηστα έπιπλα παντού.» ψελλίζει. Θεέ μου, είναι μεθυσμένος.

«Harry, που ήσουν τόσες ώρες;» ρωτάω θυμωμένα. Τον περίμενα, αλλά μάλλον αποκοιμήθηκα περιμένοντας τον.

«Βόλτα!» λέει παιχνιδιάρικα και ανασηκώνει τους ώμους.

«Και στην βόλτα μέθυσες;» λέω αυστηρά, ενώ περνάω το χέρι του γύρω από τον λαιμό μου ώστε να τον πάω μέχρι τον καναπέ.

«Όοοοχιιι ακρι...ακριβώς.» τραβάει την φωνή του στο τέλος.

«Τότε;» λέω καθώς τον ρίχνω στον καναπέ και ολόκληρος βουλιάζει.

«Πήγα...για...ένααααα, ποτό.» λέει και ειλικρινά απεχθάνομαι αυτή την άθλια του κατάσταση.

«Για ένα ποτό και έγινες λιώμα!» ειρωνεύομαι.

«Ένα, δύο, τρία... δεν θυμάμαι.» λέει και πνίγει ένα γέλιο. Θα τον χτυπήσω.

«Και ο λόγος;» ρωτάω αφού του βγάλω τα παπούτσια.

«Εσύ...» λέει, καθώς ανασηκώνει το κορμί του για να βολευτεί. Εγώ;

«Γιατί ήμουν εγώ;» λέω και κάθομαι στην άκρη του καναπέ.

«Επειδή... επειδή με αγνοείς ρε Lau...» Lau? Μόνο ένας μεθυσμένος Harryθα μπορούσε να με πει έτσι, ακούγετε αστείο!

«Δεν σε αγνοώ...» υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

«Μμμ...» μουρμουρίζει και τον βλέπω να αποκοιμιέται στον καναπέ σαν άγγελος.

(Μικρό καταλαβαίνω, αλλά δεν είχα άλλη εξέλιξη. Όσο να'ναι πλησιάζει η μέρα του γάμου, η απόλυση του Harryαπό τον στρατό και η μεγάλη βόμβα από την Lauren!)