The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 10

Harry

 

Είμαι καθοδόν προς την διεύθυνση που έλαβα. Η γιαγιά μου με είδε να φεύγω αλλά δεν έκατσα να δώσω εξηγήσεις, εγώ είμαι αυτός που πρέπει να δώσουν εξηγήσεις. Τι στο διάλο τρέχει; Το κόκκινο φανάρι ανάβει, κάνοντας με να φρενάρω απότομα. Ένας οδηγός μου φωνάζει, αλλά δεν πολύ δίνω σημασία. Έχω τα δικά μου...

Το πράσινο ανάβει και πάλι. Πατάω και γκάζι και συνεχίζω.

[...]

Ο αριθμός που έλαβα αναγράφεται πάνω σε μια κλασική Λονδρέζικη μονοκατοικία. Από δίπλα υπάρχουν και άλλα σπίτια, ενώ χαρακτηριστικό αυτής της γειτονιάς διέκρινα είναι το πράσινο. Πολλά δέντρα, λουλούδια στολίζουν τους πεζόδρομους ενώ το παρκάκι δίπλα είναι τεράστιο. Αφού έχω παρκάρει, ακριβώς από έξω κατεβαίνω και περπατάω. Ανοίγω την μικρή σιδερένια πόρτα και μπαίνω μέσα στην μικρή αυλή. Ένα σκυλί με υποδέχεται...μόνο που δεν πέφτει πάνω μου να με φάει.

«Ηρέμησε φίλε... Που είναι το αφεντικό σου;» δεν πάω καλά, μιλάω με σκύλους. Αυτό αρχίζει να γαβγίζει, ενώ κατά διαστήματα σηκώνεται όρθιο για να του πιάσω τα πόδια. Η γλώσσα του κρέμεται από έξω... Θα με λερώσει.

«Σε συμπάθησε.» μια γυναικεία φωνή λέει. Σηκώνω το βλέμμα μου για να αντικρίσω την Rebecca. Τι κάνει εδώ; Μα τι στο καλό γίνεται; «Τον λένε Jack. Δεν τον έχω πολύ καιρό, από τότε που πέθανε ο Ben. Φαίνεται όμως ότι δεν σου αρέσουν τα σκυλιά.» μου λέει.

«Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τα συμπάθησα...» απαντάω και προσπαθώ να διώξω αυτό το σκύλο από πάνω μου.

«Jack, έλα εδώ. Άσε τον καλεσμένο μας...» του λέει και επιτέλους ξεκολλάει από πάνω μου. Τρέχει προς την αφεντικίνα του.

«Εγώ βασικά...» πάω να πω, αλλά με προλαβαίνει.

«Μέσα είναι. Έλα να περάσεις...» μου κάνει νόημα και περπατάω πίσω της.

Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι, διακρίνω ένα μεγάλο καθιστικό σε απλά και γήινα χρώματα. Η Rebeccaμου κάνει νόημα να κάτσω στον μεγάλο καφέ σκούρο χρώμα καναπέ. Όμως, αρνούμαι.

«Είναι περασμένη η ώρα και συγνώμη για αυτό. Απλά, χρειάζομαι κάποιες εξηγήσεις... τις οποίες απορώ γιατί δεν έχω λάβει από την αρχή.» λέω και φαίνεται να γνέφει συμπονετικά.

«Σε καταλαβαίνω Harry. Έχεις κάθε δικαίωμα να μάθεις. Η κόρη μου είναι πάνω στο δωμάτιο, πρώτη πόρτα αριστερά. Απλά να προσπαθήσετε να συζητήσετε ήρεμοι... Μην αρχίσετε τους τσακωμούς.» λέει. Η κόρη της, καλά το είχα καταλάβει λοιπόν.