The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 12

Lauren

«Paul, σε παρακαλώ. Μην συνεχίζεις. Δεν έχω την αντοχή να ακούσω άλλα.» λέω με μια πικρία στην φωνή μου. Τελικά, τόσο ασήμαντη; Τόσο τίποτα ήμουν για εκείνον; Θεέ μου...τα δάκρυα για άλλη μια φορά μουσκεύουν τα μάγουλα μου. Πόσες φορές έχω κλάψει τον τελευταίο καιρό; Πόσες και ακόμα δεν έχουν στερέψει;

«Λυπάμαι ρε Lauren, απλά ένιωσα την ανάγκη να σου το πω. Θα ένιωθα ένοχος. Ξέρεις, χθες δεν στο είπα και κάτι όλη μέρα με βασάνιζε... Δεν άντεξα, είπα πως σήμερα με το που σε έβλεπα θα στο έλεγα. Δεν θέλω όμως να σε βλέπω έτσι. Και, όσο να'ναι σκέψου ότι δεν θυμάται ο καημένος...» τον δικαιολογεί και αυτός.

«Βαρέθηκα αυτή την καραμέλα. Δεν θυμάται, δεν θυμάται, δεν θυμάται. Ωραία, δεν με θυμάται. Του ζήτησα να μην με ξανά πλησιάσει, το δέχθηκε, βρήκε παρηγοριά δίπλα της...όλα ωραία και καλά.» τόσο ωραία που πετάω από την χαρά μου, δεν φαίνεται;

«Δεν είναι ωραία Lauren και φαίνεται στα συννεφιασμένα σου μάτια.» λέει και ανακάθεται στην καρέκλα του.

«Είμαι.» με υπερασπίζομαι.

«Ξέρεις, σήμερα τελειώνει η αναρρωτική του άδεια και σε λίγη ώρα θα είναι πίσω.» μου το θυμίζει...

«Καλώς να τον δεχθούμε, θα αναλάβεις εσύ να φτιάξεις τα χαρτιά του.» ζητάω χάρη.

«Αυτό δεν γίνεται.» γιατί;

«Τι εννοείς δεν γίνεται;» είμαι θυμωμένη, γιατί ξέρω τον λόγω που αρνείται.

«Δεν γίνεται Lauren, θα το αναλάβεις εσύ. Είσαι η λοχαγός...και επί ευκαιρίας θα αποδείξεις αν πραγματικά αντέχεις ή όχι να ζήσεις μακριά του.» είναι τρελός, ηλίθιος, χαζός...μιλάω σαν καμία πιτσιρικά.

«Μπορώ...» πεισμώνω.

«Αν μπορείς...θα το κάνεις. Ξέρω πως τον αγαπάς, τον νοιάζεσαι...απλά το παρελθόν σου σε εμποδίζει. Χέσε το παρελθόν Lauren, μην το αφήνεις να σε στοιχειώνει μια ζωή... Για σκέψου λίγο; Σκέψου όλοι όσοι είχαν πληγωθεί από έναν έρωτα, μια επαγγελματική αποτυχία και άλλα πολλά τα παρατούσαν πως θα ήταν ο κόσμος; Για φαντάσου; Δεν θα υπήρχε καν κόσμος. Αφού το ξέρω, το ξέρεις και όλοι το ξέρουμε...και ακόμη και αυτός το ξέρει, το αισθάνεται ακόμα και τώρα που δεν θυμάται ότι είστε πλασμένοι για να είστε μαζί. Τι το βασανίζετε;» μου λέει και ακούγεται τόσο απλό, μα στην πράξη ειλικρινά είναι τόσο δύσκολο...τόσο!