The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 31

Lauren

«Σε ευχαριστώ. Νομίζω πως πρέπει να σου ευχηθώ και στα δικά σου...» ακούω τον Harryνα λέει και ανοίγω το ένα μου βλέφαρο. Νυστάζω, το σώμα μου πονάει και η αλήθεια είναι ότι πεινάω, από εχθές έχω να φάω κανονικά. Γυρίζω το σώμα μου και τον αντικρίζω ακουμπισμένο στην πλάτη του κρεβατιού να μιλάει στο τηλέφωνο.

«Ελπίζω να είσαι καλά. Μην ανησυχείς, εγώ και η Laurenκαταλαβαίνουμε. Ναι, ναι έχεις και από την ίδια χαιρετίσματα... Να μας περιμένεις και επίσκεψη στο Bradford, θα έρθουμε... αλλά όχι τώρα. Τον χειμώνα, ξέρεις όταν θα πλησιάζουν οι γιορτές.» συνεχίζει να λέω στον ομιλητή του που βρίσκεται στην άλλη γραμμή. Σμίγω τα φρύδια μου, αν και νομίζω πως ήδη έχω καταλάβει σε ποιον μιλάει. Του χαμογελάω και με το ελεύθερο του χέρι, με τραβάει προσεκτικά στην αγκαλιά του συνεχίζοντας το τηλεφώνημα του.

«Έγινε τότε. Χάρηκα που τα είπαμε, να είσαι καλά... και σου εύχομαι μια νέα καλή αρχή σε ότι και αν κάνεις στην ζωή σου φίλε. Μια μέρα θα τα ξανά πούμε άλλωστε...» προσθέτει και τερματίζει την κλήση.

«OZayn;» τον ρωτάω καθώς ανασηκώνω ελάχιστα το πρόσωπο μου, για να τον αντικρίσω στα μάτια.

«Ναι.» απαντάει μονότονα. Δεν τον ξέρει χρόνια, σχεδόν 9 μήνες που βρισκόταν στον στρατό όμως κατάφερε να δεθεί μαζί του... και ειλικρινά αυτό το θαυμάζω σε ορισμένους ανθρώπους... το να καταλαβαίνουν την πάστα του άλλου, και να τον αισθάνονται δικό τους άνθρωπο.

«Θα ήθελες να ήταν στον γάμο έτσι δεν είναι;» τον ρωτάω και απλά γνέφει. Με τα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού, σχηματίζω δρομάκια πάνω στο στέρνο του. «Τουλάχιστον είναι καλά, αυτό μετράει. Το ότι σας χωρίζουν κάποια χιλιόμετρα δεν στέκεται εμπόδιο να τον βλέπεις, ούτε εσύ, αλλά ούτε και οι άλλοι 4.» σχολιάζω ύστερα και αφήνει ένα απαλό φιλί στο μέτωπο μου, ενώ με σφίγγει πιο πολύ στην αγκαλιά του.

«Τι λες να σηκωθούμε;» αλλάζω θέμα και γελάει.

«Δεν σας αρέσει η παρέα μου κυρία Styles στο κρεβάτι;» λέει με αστεία φωνή και το σώμα του πλέον καλύπτει το δικό μου.

«Μμμ, Harryπονάω...» λέω κάπως παρακλητικά και γελάει. «Χμμμ... γιατί άραγε;» κάνει και τον ανήξερο ο πονηρός.

«Αλήθεια δεν ξέρεις τώρα;» του λέω και χώνει το πρόσωπο του στον λαιμό μου...

«Μήπως να με βοηθούσες να θυμηθώ;» σχολιάζει και προχωράει πιο κάτω από τον λαιμό μου, προς την πλευρά του αριστερού μου ώμου...