The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 21

Lauren

Ανοίγω τα βλέφαρα μου και αντικρίζω τις αχτίνες του ηλίου που προσπαθούν να διαπεράσουν τα παραθυρόφυλλα με δυσκολία. Δύο γεροδεμένα χέρια αισθάνομαι τυλιγμένα γύρω μου, παίρνω όρκο ότι ξάπλωσα μόνη μου χθες το βράδυ! Γυρνάω, το σώμα αργά και το πρόσωπο μου έρχεται απέναντι από αυτό του Harry. Τα χέρια του με αγκαλιάζουν πιο σφιχτά, αλλά δεν ξυπνάει όμως. Έτσι, βρίσκω για λίγα λεπτά την ευκαιρία να χωθώ στην αγκαλιά του, κάνοντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα, λες και δεν υπάρχει ούτε η Jessie, ούτε το αγέννητο μωρό της. Πλησιάζω το κεφάλι μου πιο κοντά στο στήθος του, και με τα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού διασχίζω κάθε σπιθαμή του δέρματος του. Παράξενο πάντως, για μεθυσμένος να κατάφερε να έρθει έως εδώ και να ξεντυθεί... βέβαια, μου αρκεί που είναι δίπλα μου για την ώρα, διότι πρέπει να του κάνω την συζήτηση που είχα στο μυαλό μου χθες!

«Σε αγαπώ.» ψελλίζω ασυναίσθητα, όταν η δεξιά του παλάμη ανεβαίνει πάνω στα μαλλιά μου και αρχίζει να παίζει με τις άκρες τους.

«Και εγώ σε αγαπώ.» απαντάει και ανασηκώνομαι για να τον κοιτάξω. Έχει ακόμη κλειστά τα μάτια του, μα με την διαφορά ότι στα χείλη του έχει ζωγραφισμένο ένα αμυδρό χαμόγελο.

«Είσαι ξύπνιος;» ρωτάω και γυρίζει κάπως κουρασμένα προς το μέρος μου, τρεμοπαίζοντας με τα βλέφαρα του.

«Πριν λίγο ξύπνησα! Έχω πιαστεί ολόκληρος.» παραπονιέται.

«Γιατί έχεις πιαστεί;» ρωτάω αν και ξέρω την απάντηση.

«Επειδή με άφησες να κοιμηθώ στον καναπέ, πονάω ολόκληρος. Μάλλον θα πρέπει να με τρίψεις στην πλάτη, στον σβέρκο...» λέει και ένα πονηρό χαμόγελο διαγράφετε στα χείλη του.

«Αφού κοιμήθηκες στον καναπέ πως βρέθηκες στο κρεβάτι μου;» λέω και ακουμπάω την πλάτη μου στην πλάτη του κρεβατιού.

«Πριν μια ώρα που ξύπνησα, κατάλαβα ότι με είχες παρατήσει στον καναπέ... και ήρθα να κοιμηθώ με την γυναίκα μου... και είναι κρεβάτι μας, όχι ''σου''.» λέει και απλά στριφογυρίζω τα μάτια μου.

«Μμμ, είναι ''μου''. Και δεν σε παράτησα, εσύ γύρισες μεθυσμένος και έπεσες σε χειμερία νάρκη στον καναπέ, δεν μπορούσα να σε κουβαλήσω μέχρι εδώ... ήσουν βαρύς.» απαντάω και τον κοιτάω που με κοιτάει.

«Εγώ; Εγώ, βαρύς;» λέει και σηκώνεται για να με τραβήξει στην αγκαλιά του.

«Harry, πρέπει να μιλήσουμε.» λέω άμεσα, ίσως χαλάω την γλυκιά στιγμή μας αλλά δεν γίνεται να χαχανίζω δίπλα του ενώ ξέρω την σοβαρότητα της κατάστασης.