The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 23

Harry

Ήρθε η μέρα της απόλυσης μου από τον στρατό. Ο μόνος λόγος που θα τον θυμάμαι αλλά και ευγνωμονώ θα είναι επειδή μου γνώρισε την γυναίκα της ζωής μου, για όλα τα άλλα απλά θα τον αγνοήσω. Βέβαια, θα μου λείψει το γεγονός ότι δεν θα μπορώ να την ενοχλώ στο γραφείο της αλλά εντάξει, θα την έχω όλη μέρα σπίτι μας, θα είναι αποκλειστικά δική μου, σύζυγος μου. Ο έρωτας μου...

Βάζω κάποια τελευταία μου ρούχα στον σάκο, και ρίχνω μια τελευταία ματιά στον κοιτώνα όπου με στέγασε σχεδόν εννιά μήνες. Από τους υπόλοιπους φαντάρους δεν θα μου λείψει και κανένας, εντάξει, ο Louisκαι ο Niallπου έφυγαν πριν λίγες μέρες σαν πιο παλιοί και ύστερα ο Zaynο οποίος απολύθηκε την προηγούμενη βδομάδα, μα μαζί του ξέρω ότι δεν θα μπορώ να έχω πλέον στενή επαφή. Έφυγε από το Λονδίνο για να πάει στο Bradford, ένα νέο ξεκίνημα για αυτόν, για την ζωή του ύστερα μετά τον χωρισμό του με την δικιά του που τον απατούσε με τον πατέρα του. Το καθίκι, τι πατέρας ήταν αυτός; Και η άλλη... μην αρχίσω να βρίζω τώρα.

Τέλος πάντων, αφού ρίξω μια τελευταία ματιά βάζω τον σάκο μου στον ώμο και βγαίνω από τον κοιτώνα. Διασχίζω τον μακρύ διάδρομο του στρατοπέδου και περνάω μπροστά από την πόρτα της ''λοχαγού'' μου. Γελάω λοξά και παίρνω την απόφαση να κάνω μια τελευταία επίσκεψη σαν φαντάρος. Εντάξει, ας περιμένει ο Liamέξω και λίγο, τι έγινε; Άλλωστε είμαι σίγουρος ότι θα τα λέει με τον Paulκολλητάρια θα έχουν γίνει. Χτυπάω την πόρτα και η φωνή της ακούγεται...

«Να περάσω;» ρωτάω τάχα αθώα έχοντας βάλει μόνο το κεφάλι μου μέσα.

«Μου αρέσει που ρωτάς.» απαντάει και σηκώνεται από την καρέκλα της για να με πλησιάσει, χαρίζοντας μου ένα φιλί αφού μπω μέσα.

«Λοχαγέ μου όχι φιλιά... δεν είναι σωστά πράγματα αυτά.» λέω δήθεν σοβαρός.

«Αλήθεια; Εεε τότε να μην το κάνω.» απαντάει και ολοκληρώνει την πράξη της, βασικά πάει να φύγει αλλά την τραβάω μαλακά από τον καρπό πάνω μου, κολλώντας την πάνω στο στήθος μου.

«Δεν τα παρατάμε ποτέ λοχαγέ μου, πάντα επιμένουμε ως το τέλος. Άλλωστε, ο επιμένον νικά.» λέω και τρίβω τις μύτες μας.

«Μμμ, μου το έχεις αποδείξει πολλές φορές αυτό.» μου λέει ακουμπώντας τα χείλη της στα δικά μου ελάχιστα, βασανίζοντας με.

«Το ξέρω... και θα συνεχίσω να το κάνω, για όσο ζω και αναπνέω.» της το τονίζω και την φιλάω παθιασμένα.