The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 6

Lauren

Το κεφάλι μου είναι ακουμπισμένο πάνω στο στέρνο του Harry.

Όλα πλέον του τα έχω αποκαλύψει. Για τον Anthony, τον γάμο μου μαζί του, το παιδί που ποτέ δεν γέννησα έως ότου έφτασα σε αυτό που είμαι σήμερα.

Με πονάει που δεν με ρώτησε τίποτα κατά την διάρκεια της διήγησης μου, ήταν τόσο απορροφημένος από όσα άκουγε, ενώ τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού πείραζαν ελαφρά τα μαλλιά μου. Η καρδιά του ακούγετε να χτυπάει ρυθμικά μέσα από το στέρνο του, ενώ πλέον καταλαβαίνω ότι είναι σφιγμένος. Θεέ μου, κάνε να μην αλλάξει τίποτα μεταξύ μας και ας ακούγετε εγωιστικό, ενώ ξέρω ότι κατά ένα μεγάλο ποσοστό δεν μπορώ να του δώσω όσα θέλει…τον αγαπώ και τον χρειάζομαι κοντά μου. Άλλωστε, η αγάπη λένε όλα τα προσπερνάει και δεν κολλάει σε εμπόδια!

«Πες κάτι. Μην μένεις σιωπηλός.» αποφασίζω να πω πρώτη, ενώ με την αριστερή μου παλάμη ακουμπάω ελάχιστα τον θώρακα του για να ανασηκωθώ, ώστε πλέον να υπάρχει μεταξύ μας επαφή, μέσω των ματιών. Τόσο σκεπτικός.

«Αυτό είναι το θέμα. Δεν έχω τι να πω. Έχεις περάσει τόσα πολλά, που μου ήρθαν τόσο απότομα.» καταλήγει να πει, καθώς ανασηκώνεται και ο ίδιος για να κάτσει καλύτερα στο κρεβάτι.

«Κοίτα Harry, αν έχει αλλάξει γνώμη εγώ…» με διακόπτει πριν καν ολοκληρώσω αυτό που έχω στο νου μου να πω.

«Μην το ξανά πεις αυτό. Σταμάτα να ακυρώνεις τον εαυτό σου για τα πάντα. Απλά μου ήρθε απότομο όλο αυτό, όσον αφορά το πόσο νέα ήσουν, πόσα όνειρα είχες…και με χαλάει που δεν σε γνώρισα εγώ πρώτος… Που πλέον έχεις μια επιφύλαξη για όλους και για όλα, που σκέφτεσαι ένα πράγμα χίλιες φορές πριν το πράξεις, που φοβάσαι το παραμικρό ρίσκο στην προσωπική σου ζωή. Ξέρεις κάτι μωρό μου; Αν τύχη και δεν αποκτήσουμε ποτέ δικά μας παιδιά ειλικρινά δεν θα με πειράξει καθόλου, εντάξει, ίσως υπάρξει μια λύπη για αρχή αλλά από την στιγμή που θα έχω εσένα αυτό θα μου αρκεί. Μόνο αυτό θα με κάνει ευτυχισμένο. Το λέω και το εννοώ. Στο κάτω, κάτω γιατί να βάλουμε ταμπέλα σε όλα; Η επιστήμη προχωράει…και από την άλλη υπάρχει και η υιοθεσία. Τόσα παιδιά υπάρχουν που φιλοξενούνται σε ιδρύματα, περιμένοντας μια οικογένεια να τα δεχτεί, να τα αγκαλιάσει. Απλά, μην σκέφτεσαι τα αρνητικά που σε έχουν επηρεάσει, σημαδέψει. Σκέψου θετικά. Σκέψου πως το παρελθόν είναι για να το αφήνουμε να φύγει, όπως ο αέρας που ταξιδεύει…και δεν ξανά γυρνάει πίσω, παρά μόνο με αναμνήσεις τις οποίες εμείς διαλέγουμε αν θα τις κρατήσουμε είτε θα τις θάψουμε βαθιά μέσα μας. Σε παρακαλώ, μην βασανίζεις τον εαυτό σου άλλο. Μια με τον πατέρα σου, τους γονείς μου, τώρα με αυτόν…το ενδεχόμενο του να μην γίνουμε γονείς. Σε παρακαλώ. Να θυμάσαι μόνο ότι Σε αγαπώ, και θα το κάνω με όλη μου την καρδιά.» λέει ο Harryκαι ειλικρινά είμαι ένα βήμα προτού καταρρεύσω στην αγκαλιά του, σαν μικρό παιδί. Πως γίνεται να είναι τόσο γλυκός; Πως γίνεται εγώ να τον αξίζω αυτόν τον άντρα; Τι έκανα;