The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 29

Lauren

«Να ζήσετε.» μας εύχονται για άλλη μια φορά κάποιοι από τους καλεσμένους τσουγκρίζοντας μαζί μας τα ποτήρια με σαμπάνια. Μαζί με τον Harryτους ευχαριστούμε χαμογελώντας τους.

«Γαμπρέ μου, μπορώ να στην κλέψω για λίγο;» έρχεται η μητέρα μου να ρωτήσει. Ο Harryτης χαμογελάει και με παραχωρεί.

«Να σου χαλάσω χατίρι Rebecca;» σχολιάζει.

«Θα σε μαλώσω... τι είπαμε;» του λέει πειραχτικά η μητέρα μου.

«Τι είπαμε;» απαντάει απορημένος.

«Θέλω να με λες μητέρα. Από την στιγμή που παντρεύτηκες τη κόρη μου, για εμένα είσαι γιος μου.» του εξηγεί και αυτός μαζί με εμένα γελάμε.

«Να σου χαλάσω λοιπόν χατίρι μητέρα;» απαντάει και η μητέρα μου αφού αφήσει άλλο ένα γέλιο της, με διακριτικό τρόπο με απομακρύνει από το γεμάτο καλεσμένους κτήμα σε ένα κάπως πιο ήσυχο μέρος.

«Τι συμβαίνει μαμά;» την ρωτάω κάπως φοβισμένη.

«Τίποτα ανησυχητικό παιδί μου, απλά θα ήθελα να σου δώσω κάτι.» λέει και σμίγω τα φρύδια μου.

«Τι;» την ρωτάω με απορία.

«Αχχ...» ξεφυσάει και ανοίγει το τσαντάκι της, βγάζοντας ένα μεγάλο βελούδινο κουτί «Αυτό, είναι ένα δώρο από τον πατέρα σου για την ημέρα που θα γινόσουν νύφη. Του το είχε δώσει η δική του μητέρα, για την κόρη του κάτι σαν οικογενειακό κειμήλιο.» μου λέει και ανοίγει το κουτί μπροστά μου. Μια λεπτή από λευκό χρυσό αλυσίδα, με μια λευκή πέρλα όπου περιτριγυρίζεται από μικρά διαμαντάκια εμφανίζεται στα μάτια μου. Είναι εκπληκτικά πανέμορφο, είναι κάτι από τον μπαμπά μου για εμένα.

«Είναι πανέμορφο!» σχολιάζω και αφήνω κάποια δάκρυα συγκίνησης να κυλήσουν στα μάγουλα μου.

«Θα ήθελες να το φορέσεις;» μου λέει εξίσου συγκινημένη και η ίδια. Δεν απαντώ. Γνέφω θετικά και με τρεμάμενα χέρια αφαιρώ το κολιέ που είχα φορέσει, φορώντας αυτό που ο πατέρας μου πριν χρόνια είχε αποφασίσει να μου χαρίσει την πιο σημαντική μέρα της ζωής μου. Την ημέρα του γάμου μου, με τον δικό μου ιππότη... πρίγκιπα.

«Σου πάει τόσο πολύ.» σχολιάζει και φιλάει το μέτωπο μου.» την αγκαλιάζω σφιχτά και ασυναίσθητα κλαίω στα βουβά.

«Μου λείπει μαμά...» παραδέχομαι πρώτη φορά δυνατά, με την μητέρα μου να σφίγγει τα χέρια της γύρω από τους ώμους μου, δίνοντας μου λίγο από το κουράγιο της... την δύναμη της.