The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 1

Lauren

«Lauren Peters, θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;» με ρωτάει, ενώ έχει ανοίξει το βελούδινο κόκκινου χρώματος κουτάκι μπροστά στα μάτια μου.
Ένα λευκόχρυσο μονόπετρο υπάρχει στο εσωτερικό του, με άλλα μικρά διαμαντάκια να το συνοδεύουν από την αριστερή και δεξιά του πλευρά.
Στα μάτια του είναι ορατή η αγωνία, αλλά και η χαρά. Τα μάτια του λάμπουν, το χαμόγελο του λάμπει. Θεέ μου, είναι τόσο ερωτεύσιμος, είναι τόσο τρελός και δεν θέλω να τον χάσω. Είμαι σίγουρη για αυτό. Όμως, είναι νωρίς. Δεν είναι; Μόνο τρεις μήνες...έστω τρεις μήνες και κάτι.

«Harry, εγώ...δηλαδή...πρόταση γάμου;» ρωτάω και τα έχω χαμένα. Θεέ μου.

«Ναι μωρό μου. Πρόταση γάμου. Θέλω αυτή η σχέση να γίνει σοβαρή, θέλω να σε παντρευτώ.» απαντάει με γεμάτα προσδοκία μάτια.

«Είναι νωρίς όμως. Δεν είναι;» ρωτάω ολίγον χαμένη. Μήπως τελικά είμαι εντελώς άσχετη σε θέματα σχέσεων; Μήπως δεν είναι νωρίς; Μήπως η ανασφάλεια μου, είναι αυτή που μου βάζει φραγμούς σε όλα; Δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω.

«Κοίτα, αν είσαι ακόμη μπερδεμένη. Αν δεν ξέρεις αν το θέλεις ή έχεις ακόμα κάποιες ανασφάλειες, σου το αφήνω εδώ και απλά θα περιμένω μια απάντηση. Ας πούμε μέχρι την επόμενη άδεια μου, αν είναι θετική θα με κάνεις ευτυχισμένο, αν όχι και πάλι καλά θα είμαι...και θα είμαι πάλι δίπλα σου. Άλλωστε αυτό δεν αλλάζει, έτσι δεν είναι;» απαντάει, ενώ σηκώνεται όρθιος, κλείνει το κουτάκι και το ακουμπάει πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού.

«Σημαίνει πολλά για εσένα;» ρωτάω με χαμηλό τόνο, βασικά ψελλίζω.

«Έχει ένα νόημα για εμένα, ο γάμος, οι παραδόσεις γενικά...αλλά από την στιγμή που είσαι μαζί μου και να μην παντρευτούμε δεν θα υπάρχει μεγάλη διαφορά. Θα είμαστε μαζί, αυτό νομίζω θα μου αρκεί.» απαντάει και με φιλάει στο μέτωπο. «Λοιπόν, πρέπει να πηγαίνω. Ελπίζω αύριο να σε δω, αν και δεν θα σε χορτάσω.» με πειράζει, ενώ αφήνει ένα φιλί πάνω στα χείλη μου. Αρπάζει τον σάκο του από το πάτωμα και προχωράει προς την πόρτα, με κοιτάει μια τελευταία φορά, χαμογελάει «Σ'αγαπώ.» μου λέει και φεύγει.

«Και εγώ Harry.» απαντάω, μα έχει φύγει πλέον.

Κάθομαι στον καναπέ, με βλέμμα έντονα καρφωμένο στο βελούδινο κόκκινο κουτί. Θεέ μου, μου έκανε πρόταση γάμου. Πρόταση γάμου; Ποιος να μου το έλεγε; Ποιος; Εγώ που τόσα χρόνια χλευάζω έρωτες, αγάπες και όλα τα σχετικά, να είμαι εδώ, να δηλώνω ερωτευμένη με έναν άντρα και να δέχομαι και πρόταση γάμου. Τι πάει λάθος με εμένα ή μήπως τελικά τόσα χρόνια κάτι πήγαινε λάθος με εμένα; Δεν ξέρω.
Θέλω να παντρευτώ; Θέλω να κάνω παιδιά; Θέλω να ζήσω μια ζωή μαζί του ή θα βαρεθώ; Θα είναι το ίδιο η σχέση και μετά τον γάμο; Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα; Γαμώτο. Τι σκέψεις είναι αυτές; Θέλω ή δεν θέλω; Εδώ είναι το ερώτημα. Γαμώτο. Γαμώτο.
Παίρνω το τηλέφωνο μου στα χέρια και τηλεφωνό στην μητέρα μου, είναι μια καλή ευκαιρία να της ζητήσω να έρθει από εδώ και να με βοηθήσει σε όλο αυτό.