The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 40

Lauren

Στο δωμάτιο είμαστε εγώ και η Jessie, η γιαγιά αρνήθηκε να μπει μέσα εξίσου και ο Liam με την Mary. Ξέρω, δεν την συμπαθούν πλέον, το καταλαβαίνω για χάρη όμως του μωρού θα μπορούσε να γίνει μια υποχώρηση, κάτι. Αφήνω όμως όλα αυτά στην άκρη, τέτοια μέρα δεν χρειάζονται τέτοιες σκοτούρες αλλά μόνο γέλια. Την πλησιάζω και χωρίς να το επιχειρώ την αγκαλιάζω, όχι σαν να είναι η πρώην σχέση του άντρα αλλά σαν να ήταν η αδερφή μου. Δεν ξέρω, αλλά κάθε αρνητικό μου συναίσθημα για αυτή την γυναίκα έχει απλά εξαφανιστεί. Ως δια μαγείας...

«Να σου ζήσει!» την συγχαίρω και μπορώ να καταλάβω πως είναι συγκινημένη και η ίδια. Φαίνεται άλλωστε στα βουρκωμένα της μάτια.

«Σε ευχαριστώ, αν δεν ήσουν εσύ...» πάει να πει αλλά την διακόπτω.

«... Δεν έχει αν δεν ήμουν εγώ. Ο καθένας στην θέση μου το ίδιο θα έκανε. Άσε τις άσχημες αναμνήσεις να μείνουν στο παρελθόν, εκεί όπου ανήκουν. Σκέψου μόνο το μέλλον, σκέψου την κόρη σου καθώς θα μεγαλώνει και εσύ θα είσαι μια περήφανη μητέρα.» την συμβουλεύω και δακρύζει πάλι. Μην το κάνεις τώρα αυτό, όχι τώρα. Δεν πρέπει να ξανά λυγίσω. Η πόρτα του δωματίου χτυπάει. Μέσα μπαίνει μια γεματούλα νοσοκόμα, κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά της.

«Σας την έφερα.» σχολιάζει και η Jessie ανοίγει την αγκαλιά της.

«Θεέ μου, το μωρό μου. Η κόρη μου...» φανερά συγκινημένη λέει. Κάνω στην άκρη, αφήνοντας τους λίγο χώρο. Μάνα και κόρη.

Η μικρή που για πρώτη φορά αντικρίζω κοιμάται γαλήνια στην αγκαλιά της μητέρας της. Είναι τυλιγμένη με μια ροζ κουβέρτα, ενώ φαίνεται τόσο μικρή. Είναι τόσο μαγευτική αυτή η εικόνα. Ασυναίσθητα, πλησιάζω την τσάντα μου και βγάζω το κινητό μου. Αυτή η πρώτη αγκαλιά πρέπει να αποτυπωθεί κάπου και εγώ θα φροντίσω για αυτό. Το φλας της φωτογραφικής του κινητού αστράφτει και η πρώτη φωτογραφία της Jessie με την μικρή πριγκίπισσα έχει χαραχτεί! Μου χαμογελάει και τις πλησιάζω.

«Θες να την κρατήσεις;» με ρωτάει και κομπλάρω. Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν το περίμενα, δεν το είχα σκεφτεί καν. Δεν ξέρω, δηλαδή, φοβάμαι να την κρατήσω. Αν μου πέσει, αν πέσει και χτυπήσει; Όχι, όχι, όχι δεν πρέπει να το διακινδυνεύσω.

«Καλύτερα, να μην την μετακινούμε από αγκαλιά σε αγκαλιά.» χαζή απάντηση. Η Jessie γέρνει στα πλάγια το κεφάλι της και ανακάθεται καλύτερα στο κρεβάτι της. Ύστερα, μου την προσφέρει στην δική μου αγκαλιά.