The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 9

Harry

Αισθάνομαι τρομερά κουρασμένος. Μόλις έχω γυρίσει από την βόλτα μου με την γιαγιά, ήταν ωραία, το διασκέδασα όπως τότε που ήμουν παιδί και είχα χάσει τους δικούς μου. Ευτυχώς η γιαγιά μου ήταν το στήριγμα μου, παρόλο που μου έλειπαν φρόντιζε με τον τρόπο της η απουσία τους να μην με πονάει...όσο εγώ περίμενα. Με γέμισε με αγάπη. Μου έδωσε την αγάπη που θα μου έδιναν και ο πατέρας μου, αλλά και η μητέρα μου. Μου λείπουν. Πάντα θα μου λείπουν. Είχαμε αρκετά να ζήσουμε μαζί. Θα μπορούσαν να είναι κοντά μου σήμερα, να με είχαν δει να τελειώνω με καλό βαθμό το Λύκειο, να κερδίζω το πρώτο μου μετάλλιο στην κολύμβηση...ύστερα να αποφοιτώ από το Πανεπιστήμιο με άριστα και σήμερα να με καμαρώνουν ως έναν έντιμο και ώριμο πολίτη της κοινωνίας. Όμως, αυτό δεν γίνεται. Στα 10 μου απλά τους έχασα...επειδή η μοίρα ήθελε να παίξει μαζί μου και το κατάφερε, με κέρδισε.

Κάθομαι πάνω στο μαλακό πάπλωμα του κρεβατιού μου. Το δωμάτιο μου, η αλήθεια είναι ότι από την μέρα που γύρισα από το νοσοκομείο είναι ακατάστατο. Ποτέ δεν το είχα σε τέτοια κατάσταση, τι έχω πάθει; Σηκώνομαι από την θέση μου και αρχίζω να μαζεύω τα πράγματα που είναι πεταμένα τριγύρω. Μπλούζες, παντελόνια, φόρμες...και κάποια από τα αγαπημένα μου βιβλία τα οποία απορώ γιατί τα έχω πετάξει από την βιβλιοθήκη. Πρέπει να ήμουν θυμωμένος, πρέπει κάτι να έπαθα πριν το ατύχημα, αλλιώς δεν εξηγείται. Καθώς αρπάζω ένα λευκό μπλουζάκι μου από το πάτωμα, στα μάτια μου ξεπροβάλει ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι, η λάμψη του χτύπησε σαν ηλιαχτίδα πάνω στα μάτια μου. Με μεγάλη περιέργεια το παίρνω στα χέρια μου και ύστερα κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και πάλι. Το περιεργάζομαι στα χέρια μου. Είναι πανέμορφο. Ένα μονόπετρο...και άλλα μικρά διαμαντάκια στα δεξιά και τα αριστερά. Περίεργο όμως, τι δουλειά έχει αυτό στο δωμάτιο μου; Λες να το πήρα εγώ; Όμως, τι λέω; Τι το θέλω; Το κοιτάζω απορημένα και αποφασίζω αύριο το πρωί να ρωτήσω την γιαγιά μου μήπως ξέρει. Σηκώνομαι και πάλι από την θέση μου, κατευθύνομαι προς το κομοδίνο, το αφήνω πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του και ύστερα ανοίγω το συρτάρι μου...

Η αλήθεια είναι ότι το περιεχόμενο του με μπερδεύει.

Φωτογραφίες, κάποια δώρα...και άλλα άγνωστα υλικά αντικείμενα ξεπροβάλλουν από το πουθενά. Μα τι στο καλό γίνεται; Ποια είναι αυτή η κοπέλα; Τι θέλει μαζί μου, αγκαλιά με εμένα; Την φιλάω στα χείλη; Τι πάει λάθος;

Κοκκινομάλλα, ανοιχτόχρωμο δέρμα...καλοσχηματισμένα και γεμάτα χείλη. Το βλέμμα της όπως με κοιτάει είναι γεμάτο ζεστασιά, τρυφερότητα... Ποια είναι;