The captain of love Book 2

Κεφάλαιο 8

Harry

«Πείτε μου τι ακριβώς συνέβη πριν το ατύχημα.» ένας γιατρός γύρω στα 50 με ρωτάει. Σπαστικός, ακόμη δεν ξύπνησα καθώς του είπα για τις ημικρανίες με ρωτάει τι θυμάμαι. Αλήθεια; Τι θυμάμαι;

«Βασικά, το μόνο που θυμάμαι είναι ένα μαύρο αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ταχύτητα να έρχεται κατά πάνω μου. Τίποτα άλλο. Μετά, απλά σκοτάδι. Εντάξει, υπάρχουν κάποιες φωνές στο μυαλό μου, μα από εικόνα δεν θυμάμαι τίποτα. Σκέτο μαύρο. Και...μια γυναικεία φωνή η οποία μου λέει ''Μωρό μου, άνοιξε τα μάτια σου. Τι σου έκανα;'' Και ύστερα ''Σε αγαπάω Harry, σε αγαπάω.'' Μετά, είναι που πρέπει να βρέθηκα σε πλήρη αναισθησία. Πασχίζω να θυμηθώ μα μάταια.» απολογούμαι σαν κάποιο παιδαρέλι του Λυκείου που περιμένει ο διευθυντής να του τις βρέξει.

«Μάλιστα. Μήπως μπορείτε να μου πείτε, τι προηγήθηκε και σας έκανε να βγείτε έξω, και να τρέξετε έτσι μέσα στην μέση του δρόμου;» λέει και μπερδεύομαι.

«Κοιτάξτε... Θυμάμαι μόνο ότι ξύπνησα και έπρεπε να σηκωθώ και να ετοιμαστώ γιατί θα ερχόταν ο φίλος μου, βασικά κολλητός μου Liamνα με πάρει για να βγούμε μια βόλτα. Ξέρετε, από αύριο θα πάμε στο στρατό και τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου ίδια για εμάς. Κλεισμένοι σε ένα στρατόπεδο για 9 μήνες δεν είναι και λίγοι...» του λέω και τον βλέπω να με κοιτάει περίεργα. Να μου πεις περίεργος είναι... Τέλος πάντων.

«Είστε σίγουρος ότι δεν θυμάστε τίποτα άλλο; Εκείνη η γυναικεία φωνή; Δεν σας θυμίζει τίποτα; Κάποιο πρόσωπο; Κάτι;» επιμένει. Μα καθυστερημένος είναι; Αφού του είπα. Δεν βρίσκεις άκρη με αυτόν.

«Μα μόλις σας απάντησα όλα όσα θυμάμαι. Όσον αφορά την γυναικεία φωνή, ίσως ήταν και η φαντασία μου. Δεν ξέρω...» υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

«Και για το γεγονός ότι τρέχατε στην μέση του δρόμου, με την φόρμα σας;» ανάκριση μου παίρνει;

«Συγνώμη, ανάκριση μου κάνετε;» ρωτάω ευθέως αυτή την φορά.

«Καταλαβαίνω, είστε κουρασμένος, μπερδεμένος απλά χρειάζεται και εγώ να συμπληρώσω την καρτέλα σας. Από ότι έχω καταλάβει έχετε κάποια μεγάλα κενά μνήμης, όμως μην πανικοβάλλεστε είναι θέμα ωρών, ημερών...το πολύ μηνών για να καλυφθούν πλήρως. Θα ήταν καλύτερα να πηγαίνω για την ώρα, θα ξανά περάσω αργότερα, το βράδυ να σας ξανά δω. Αλλιώς, αν δεν θέλετε να μιλήσουμε τότε, θα τα πούμε αύριο το πρωί κύριε Styles. Καλή σας ανάρρωση.» μου εύχεται και φεύγει με ένα συγκρατημένο χαμόγελο στα χείλη. Παίζει να ήταν ζαβλακωμένος. Κενά μνήμης; Τι μπορεί να μην θυμάμαι;