Still Jackson's POV
Chapter 48
______
"Aish!" napahampas ako sa manibela.
Bakit naman may traffic pa? Iilang minuto lang naman ang kailangan ko para makarating don sa mall, pero pinatatagal pa ng mga nag-aaway na driver na 'to! Tsk.
Bumaba ako ng kotse, tapos bumalik ulit.
Nakalimutan kong artista nga pala ako, pagbukas ko pa lang ng kotse, nagtinginan agad sa gawi ko ang mga tao. Tsk.
Mas lalo pang nag-init ang dugo ko nang mapansing 'di man lang nagreply si Angeles.
Don't tell me she's really having a date with that guy?
Oras na umandar ang mga nasa unahang kotse. Agad kong nilagpasan ang mga iyon. Pinaharurot ko ito hanggang sa makarating sa parking lot ng mall.
Bago lumabas, kinuha ko sa dashboard ang black mask at shades ko. Completing my all black outfit today. I look like an agent or something similar to that because of it.
Pagdating sa entrance ng mall. Mataman pa akong chineck ng dalawang guard. As if I'm here for planting some bombs in different sides of the mall. Wala akong nagawa kundi ang ibaba ang mask at shades ko para malaman nila kung bakit ganon ang itsura ko.
"Ay sorry ser! Dapat sinabi niyo po agad." the first guard apologized.
"It's okay." nilampasan ko agad sila.
"Nays pre. Dalawang artista na ang nakikita natin ngayon 'no?" narinig kong usapan nila sa likod ko kasunod ay ang tunog ng mga palad nilang nagtama.
Kumunot ang noo ko at bumalik sa kanila.
"Sino'ng artista ang sinasabi niyo?" mahinang tanong ko sa kanila.
Gulantang pa ang mga mukha nila dahil sa biglaang pagbalik ko.
"Ay! Si Ser Lloyd po! Iyong sa banda? Sa banda iyon 'di ba?" Nilingon niya ang kasamang tumango lang din.
"Where did he go?" I squinted my eyes behind the shades, waiting for their answer.
"Umakyat po iyon sa sekand plor matapos tawagin 'yong pangalan 'nong babaeng lumabas sa department istor." itinuro niya pa ang malapit na department store sa gawi namin.
Tinanguan ko lang siya at pinasalamatan t'saka agad pumunta sa escalator.
As soon as I spotted the store they went in. I scooted towards them, but I'm doing my best to hide myself.
I don't even know why.
I look like a damn stalker here. Tsk.
"Welcome Sir. Do you have a reservation?" someone approched me. T'saka ko lang napansin na nasa isang fancy restaurant na pala ako.
"No." I simply answered without removing my stares on Poyi's back. I want to remove that fucking Lloyd's hand on the small of her back!
"Table for two?" Another question.
"Do I look like I'm with someone?" I snapped at her.
"Sorry sir. Let me take you to your seat."
"Gusto ko don." itinuro ko ang isang lamesa, 'di kalayuan sa inuupuan nila Poyi.
Walang nagawa ang waitress at iginiya na lang ako sa gusto kong upuan.
"May I take your order?"
"Later." Nilingon kong muli ang ginagawa nila poyi. "Ah, let me borrow your menu." Iniabot niya agad sa akin ang hawak na menu.
I don't have a plan to eat here, I'll just use this for hiding.
Pinagmasdan ko silang umorder at kumain. Hindi naman pang-lunch ang inorder nila. Kaya mabilis silang natapos.
Pero bakit ayaw pa nilang umalis?
Nangunot ang noo ko. Bakit nagawa pa nilang magtawanan?
Tinext kong muli si Poyi.
Come back.
Message sent!
Inabangan kong buksan niya ang cellphone na hawak. Pero inilagay niya lang iyon sa bag niya.
Pabagsak kong naibaba ang menung hawak sa lamesa.
"Your order sir?" the waitress from earlier blocked my vision of Poyi.
"What the fuck?" I cussed. "Just leave, will you?" Hindi ko napigilang mapasigaw.
Naglingunan tuloy ang ibang customer sa'min. I silently thanked God that they won't recognize me.
"A-ah. I'm sorry Sir." she immediately walked towards the other customer.
Pagbalik ko ng tingin sa kinalalagyan nila Poyi, wala na sila.
Damn it!
It's that waitress' fault!
Inis akong tumayo sa kinauupuan at madali akong lumabas ng restaurant.
Hindi pa nakakalayo sila Poyi nang makita ko ulit ang nakaputing lalaking kasama niya. Nakamask din 'yon, kaibahan lang ay puti ang suot niya.
Napamura ulit ako nang ilagay na naman niya ang marumi niyang kamay sa likod ni Poyi.
Gusto niya ba talagang bumulagta sa nilalakaran niya?
Hindi na 'ko nakatiis at tinawagan ko si Poyi.
Napangiti ako nang tignan niya ang cellphone niya. Ngumiti pa siya nang mabasang ako 'yong tumatawag.
My heart fluttered at the sight.
Nabawi din 'yon nang ibaba niya ulit ang cellphone at ibinalik sa body bag niya.
What the hell?
Bumaba sila sa ground floor. Sumunod ako hanggang sa malapit na kami sa parking lot ng mall.
I have noticed everyone's stares that we passed through.
Of course, we really look weird 'cause of our outfit.
I just shrugged. Don't care.
I watched how Poyi smiled during their conversation. She seems happy with their topic.
I suddenly felt envious of Lloyd.
For the past years, I haven't able to make Poyi happy. I so much missed that warm smile. And I'm becoming more and more greedy because I want her to keep that only for me.
Nang patawid na para makarating sa parking lot ay hinawakan pa ng kutong lupa na 'yon ang porselanang kamay ng pag-aari ko. My jaw tightened.
"Hoy!" wala sa sariling napasigaw na naman ako.
Naglingunan ang mga katabi ko, pero mas napansin ko ang paglingon nila Poyi! Nagtama agad ang mga tingin naming dalawa kahit na natatakpan ang mga mata ko ng suot na salamin.
Nagtago ako sa pinakamalaking basurahan sa tabi ko.
Fuck! Fuck! Fuck!
Bakit ba 'ko nagtatago? I bit my lower lip, trying to suppress the emotions.
"Prrrrrrrrrrrrrt!" Matinis na pito ng guard.
I peeped at the edge of the big trash can. I stood up straight as soon as I saw them walked.
But then suddenly, together with the rumbling sound of thunder, two girls 'accidentally' bumped with the fucking Lloyd. I found out that it wasn't an accident when one of them intentionally removed Lloyd's mask.
The two girls shouted saying..
"OMG! IT'S REALLY LLOYD OF CRUDE BAND!"
And then everyone runs towards them.
Nakita ko pa kung paanong inilayo ni Lloyd si Poyi sa kanya.
He has a band?
A lot of girls blocked the driveway. More guards went to the scene to control them. Beeping sounds echoing and was mixed with the crashing sound of thunder. And Angeles was left dumbfounded.
Mabilis akong naglakad patungo sa kung nasaan siya.
Dumausdos agad ang aking kamay sa kanya. Mine was suited perfectly with her.
Mula sa pagkakagulat ay napalitan ng recognition ang kanyang mga tingin. She blinked carefully trying to analyze her surroundings.
"J-Jackson?" she murmured together with the large drops of rain.
Ngumiti lang ako sa likod ng face mask. Agad ko siyang hinila palayo sa mga nandoon at dinala papunta sa kinaroroonan ng kotse ko, habang patuloy na lumalakas ang ulan.
"T-teka! Si Lloyd." bago pa man kami makasakay.
"Just text him. I can't afford to see you with him any longer."
That. That warm smile that I was just claiming earlier was plastered on her face. The only difference is that, she's now looking at me.
And I can tell that, that is warmer than before.
"That's right Angeles." I nodded slowly. "Smile only for me. As long as you keep smiling, then I need nothing else."
"Ikaw na ba ulit talaga 'yan Jackson?" her voice cracked. Nagningning ang luha sa kanyang mga mata. Kasabay ng pagbagsak ng malalaking patak ng ulan, ay ang pagtulo ng luha niya.
"I never changed." Hindi ko napigilan Angeles. Kahit anong pagbabagong gawin ko sa sarili ko, kahit gaano ako lumayo, babalik at babalik ako sa'yo, dahil ikaw ang tahanan ko.
Humikbi siya. Hinampas niya ng sunod-sunod ang dibdib ko. Hinawakan ko siya sa kanyang mga balikat dahil nanghihina na siya, muntikan na siyang bumagsak.
At ako lang ang pupwedeng sumalo sa kanya.
"Bakit ngayon ka lang pumunta sa'kin?! Miss na miss na kita!" sigaw niya sa gitna ng pag-iyak at nang sunod-sunod na kulog. Impit pa siyang napatili.
Pinigilan ko ang dalawa niyang kamay gamit ng kaliwa ko, t'saka dahan-dahang sinandal ko siya sa dibdib ko.
"I missed you more." I whispered.
Inangat niya ang ulo niya. Gulong-gulo na ang bangs niya, na dating wala sa kanya. Marami na'ng nagbago sa kanya sa loob ng ilang taon. She's got taller, whiter, curvy and mature than before.
"Miss na miss na miss na miss na kita." But I guess, she hasn't totally changed.
I chuckled.
Lumabi siya dahil doon. Bumiti siya sa pagkakahawak sa kanan kong kamay. Inalis niya ang mask at salaming suot ko.
"Ayan. Mas gwapo ka." umiiyak pa ring sabi niya.
"I love you." ngumiti ako sa kanya.
"Pero basang-basa ka na." lalo siyang umiyak.
"I missed you."
"Nakakainis ka!" humikbi siya at hinampas ulit ako ng isa.
"I love you."
"Natiis mo 'ko ng ilang taon! I hate you!" nagpapapadyak siya.
"No, you love me."
"I hate you!" hinagis niya sa'kin ang salamin at mask ko.
"You love me, Angeles. Believe me." I grabbed her in her waist. Pulling her towards me.
Holding the soft side of her cheeks and a bit skin down to her neck, I keep lowering my face until my lips touched hers.
Our lips moved in sync. Her hands were snaked around my nape, gently touching my hair down to my jaw. Mine were on her waist, moving upward to the small of her back.
We shared a wonderful kiss under the rain. It was cheesy, but I can't deny the fact that it's indeed romantic and magical.