Chapter 37
_______
Buong araw akong naghintay sa tawag ni Jackson sa skype, o kahit sa messenger o kahit paramdam lang sa mga chat at text ko sa kanya. Ang mahal pa naman ng load para matawagan at macontact siya. Wala naman kasing wi-fi dito dahil hindi naman noon gumagamit sila Lola Wella.
I'm starting to believe Erika because of this. Though hindi dapat 'to maging basehan dahil baka busy lang talaga siya.. pero kasi kilala ko si Jackson. Hindi iyon papayag nang hindi ako nakakausap sa loob ng isang araw.
I just really hope that whatever that issue is..it's not true. I'm just getting goosebumps because of the way Erika reported it.
Itinabi ko na ang cellphone sa side table maging ang ipod na bigay lang din ni Jackson. Ilang beses ko tinanggihan 'yon pero talo 'ko e. He wouldn't stop until he wins.
Alas onse y media. 30 minutes before tomorrow. Mag-aantay pa rin ako hanggang sa kontakin ako ni Jackson. Baka nakatulog lang siya or what. Handa naman akong maghintay.
I just stayed there. Laying on Jackson's bed staring at the white ceiling. It's only the lamp that gives light to the whole room. It's just the light that continues to break the emptiness of it, not the furnitures. Not even me. Because right now? I'm really empty.
Not until sadness filled me.
My eyelid fought until it completely covers my sight and I drifted into dreamless sleep.
"Hija." someone poked my cheek. "Hija." Inalog naman ako ngayon. "Hija. Magaalas nueve y media na. Kukulangin ka na naman sa oras niyan para makapaghanda. Parating na ang tutor mo." she poked me again.
I shifted my position as I felt the warmth of the sunlight on my arm coming from the glass wall that a bit covered by the creamy curtains of the room. Unti-unti kong idinilat ang mga mata ko para mag-adjust sa liwanag. Bumungad sa akin ang nakangiting matanda na kanina pang gumigising sa akin.
"Good morning, lola Wella." tipid ang pagbuka ng bibig ko dahil..hindi pa 'ko nagsisipilyo. :/
Binati din ako ng matanda pero agad ding pinababa at pinakilos dahil parating na raw si Erika.
I made a face as I heard her name unconsciously. She's confusing me! Feeling ko, hindi ko talaga siya gusto.
"Gandang umaga, Inang," bati ko after I did my morning routine.
"Kain na." nginitian niya ako at inabutan ng pinggan at mga kubyertos.
She looks better now. Unlike yesterday and the past few days, her face seems to get brighter and her eyes are not that puffy anymore. Though, she can't smile widely at least she can twitch the sides of her lips now!
"Kumusta ang pag-aaral? May natututunan ka naman ba? Baka pinahihirapan mo masyado iyong nagtuturo sa'yo ah?" Mapanuya ang tono ni Inang.
Pabiro akong umirap at tumawa din ng bahagya.
"Matalino ata 'tong anak mo Inang. Tamad akong pumasok pero pasado ako palagi ah!" katwiran ko.
"Kundi ka pa papakopyahin ay hindi ka naman papasa." She chuckled. Her voice is a bit husky because of crying from time to time.
"Inang! Baka 'di mo nalalaman. Itong maganda mo't matalinong anak ang source ng buong estudyante sa iskwelahan namin!" Mayabang 'kong sabi. Syempre joke lang 'yon. Source naman talaga ako, pero hindi pa rin sa'kin galing ang sagot. Kay Aika galing at ipinagkakalat ko lang sa lahat ng estudyante. Syempre! What are friends for di'ba? Sagot lang 'yon! Hindi naman si Jackson kaya bakit ko ipagkakait?
Speaking of Jackson. He hasn't called me. Pagkagising ko ay wala man lang missed call o chat and even text!
My heart skipped a bit as I remembered what Erika said. I don't know what's going on. I don't know if I want to know what's it either.
I just prefer to be ignorant, do nothing and just go with the flow than knowing everything.
Because knowing everything means breaking.
And I don't want to break myself. If I got myself broke, I'll be laced with anger, frustration and sadness. That means, I'll also break my principle. That I won't get mad at anybody because I don't have the right to. It won't do nothing good to me.
"Hija! Jusko! What's wrong? I keep on talking to you but you're gawking at nowhere. Inaantok ka pa rin ba?" Bumalik ako sa ulirat nang mamataan ang mukha ni Lola Wella sa harap ko, about a few inches before my face.
Lumayo ako ng bahagya.
"Sorry La, wala lang po." tipid akong ngumiti..pero sumimangot din nang matamaan ng paningin ko ang tutor kong nakaismid sa akin.
Ngumuso lang ako.
Why does she need to be that gorgeous infront of me? I'm getting insecurities!
At least siguro, kahit simple lang ang ayos ko, maganda naman ako? But hell! Why am I comparing myself to her? Tss.
"It's 10 AM alre--"
"Eto na nga po aakyat na ng library." pairap akong tumayo.
Saktong pagtayo ko ay naramdaman ko ang batok ni Inang.
Nangunot ang noo ko dahil sa biglaang hampas. Why is that? Nagtatanong ang mga mata kong nilingon siya.
"'Yan ba ang natututunan mo? Mas matanda siya ng 'di hamak na ilang taon sa'yo kaya matuto ka pa ring gumalang! Lalo na sa mga mas nakakaganda sa'yo!" Nakapameywang pa siya.
I gasped for air. Nilingon ko ang nanay ko na masama at seryoso ang tingin sa akin.
Nawala ang angas sa mga mata ko at nagmistulang tupa. I then realized my mistake. Kinagat ko muna ang labi bago yumuko kay Inang at pagalitan ang sarili sa loob-loob.
Okay, I'm so rude.
"Sige, Inang. Akyat na muna ako." Nahihiya ako sa ginawa kaya't nagmamadali akong umalis sa kinatatayuan. Ni hindi rin ako nag-sorry kasi naaalala ko rin iyong mga sinasabi niya sa akin tungkol kay Jackson.
As soon as makarating ako sa library at maisaayos ang libro ko. Hindi na naman ako mapakali sa kasisilip sa cellphone ko.
I'm still waiting for Jackson's call or message. A text won't obstruct him that much.. right?
Nang saktong pagpasok ni Erika sa library ay siyang pagtunog ng cellphone ko dahil sa isang call.
Sunod-sunod ang kaba sa aking dibdib nang lumabas ang pangalan ni Jackson doon!
I immediately press the answer button without much thought. Para bang out of reflex lang ang ginawa ko pero at the same time, iyon talaga ang balak ko.
"Jackson! I miss you." Hindi pa man siya nakakapagsalita ay ako na ang nauna.
"Babe. I love yo--"
"Phone is not allowed during class hour," pagkahablot niya sa cellphone ko.
Seconds passed before it sinked in my brain.
"W-What's your problem?!" napahampas ako sa mesa. Nawalan na naman ng galang dahil sa pinaiiral na emosyon.
She's not looking at me 'cause she's busy turning off my phone. Halos magmura ako sa utak. Ang tagal kong naghintay ng tawag na 'yon. Iisipin ko ulit kung kailan siya tatawag?
"Paano ka makakapag-focus kung nasa ibang bagay ang utak mo?" Her eyebrow shot up. "Besides, he'll be back the day after tomorrow. Make him miss you para hindi agad siya magsawa sa'yo," nang-aasar ang tono niyang sabi.
Ang totoo, hindi ko alam kung pananaw ko na lang ba iyong pang-aasar niya o totoong iyon ang ginagawa niya. Ganunpaman, naaasar ako.. at oo, ako ang talo.
"P-Pwede bang akin na ulit ang phone ko?" medyo naiinis kong tanong habang hinihigpitan ang kapit sa sariling cellphone.
Hindi siya natinag at tumitig lang sa akin lalo.
I'm a little taller than her pero kahit nakahawak ako sa cellphone ko ay hindi niya rin binibitiwan iyon. I can already feel the sharpness of her nails on my skin while trying to pull my cellphone.
"I said focus!" dumagundong ang boses niya sa buong kwarto. "If you'll continue on doing this, then do you think Jackson will be grateful? You want to study! He has let you and here you are being stubborn?!" She clenched her jaw and sighed.
She gave me my cellphone, gasped for air and sat on the chair in front of me.
Napayuko ako dahil natamaan ako sa sinabi niya. Ginusto ko nga ang mag-aral pa sa kabila ng pagtutol ni Jackson, pero pinayagan niya pa rin ako at hinanapan pa ng tutor. Ngayon eto, hindi lang siya nakatawag ng isang araw ay hindi na ako makapagfocus. Nahihiya ako dahil masyado akong immature.
"Jackson is somehow a friend of mine way back in college," she started. Nilingon ko siya. "He did something for me and my boyfriend kaya I'm doing this for him and for you. Pagtututor ko ang hinihiling niya." She shrugged. "And he asked me to protect you on anything that may harm you no matter what. That's why I'm warning you because that's the only thing that I could do to protect you. Hindi ko naman mapipigilan ang pagkawasak ng isang tao." Tinignan niya ako sa mga mata.
Natulala ako nang ilang segundo bago nakahanap ng mga salita.
"I-I don't understand."
"I know." Natawa siya. "You wouldn't kasi hindi mo pa alam kung ano'ng sinasabi ko." Ngumiti siya sa akin. "Sundin mo lang ang sinabi ko kahapon." She stood up and faced me. "Ano man ang malaman mo, pakinggan mo ang paliwanag niya. You don't know what really happened so I suggest you to stay calm.." lumapit siya at gaya kahapon, tinapik niya ang balikat ko. "Even if it hurts you alot." Malungkot siyang ngumiti sa akin matapos sabihin iyon.
Hindi ako nakapagsalita dahil patuloy sa pagpaprocess ang utak ko sa lahat ng sinabi niya.
"I think this is enough for today. I'm off." She looked away. "I don't think you'll be able to focus today. But just in case, you need me, you can call me."
She then left me, again hanging.. But tears falling.
Because after opening my cellphone, logging in my account.
A news flashed on my news feed and it says 'A night of Jackson Peterson with Diana Suarez' with photos below.
Ang kuha ay mistulang wala silang pang-itaas na suot dalawa habang ang kalahati ng katawan ay nasa ilalim ng iisang kumot at nakahiga sa iisang kama. Diana's on top and t'was pictured by someone else who's inside the room with them.
It was heartbreaking. Masakit makitang it was the same bed where we've done the same thing, pero gaano pa kadurog ang mararanasan ko kung durog na rin naman na ako?
It's... unbearable.