Heara's POV
My heart beats out of my chest when I saw a car stopped at the front of our house.
Napatayo ako bigla. Bumilis agad ang pagtibok nito and it gave me chill all over my body. Napahawak nalang ako sa dibdib ko to give myself some comfort.
Could it be..
Taehyung came?
Nang bumukas ang pintuan ng sasakyan, mas lalo pa akong kinabahan. My eyes went wide with the realization that..
It's him.
Kim Taehyung came.
Halo halong emosyon ang nararamdan ko. There's this nervousness na parang feeling ko any time mag shushut down na ako. Pero mas nagingibabaw ngayon yung kaligayahan ko.
Hindi niya ako kinalimutan. Naiiyak nalang ako habang nakatingin ako sa kanya na patakbong pumunta sa gate para mag doorbell.
Pfft. Gusto kong matawa, naka off kasi lahat ng ilaw nang bahay. Nag doorbell siya pero walang tao, Aish. Bakit nga ba hindi nalang ako naghintay sa loob ng bahay?
Pero above all, sobrang saya ko lang ngayon. Sobrang worth it yung paghihintay ko sa kanya kahit ganun. Seeing him from a distance, makes me miss him more. Sobrang namimiss ko na yung pagiging bipolar niya, miss na miss ko na yung mga panahong magkasama kami, yung kahit walang magsalita sa amin okay lang. I just really miss everything about him.
Pero sa hindi ko malamang dahilan, paunti unti niya akong iniwan. And I just can't help but wonder why. Araw araw yan ang iniisip ko. What happened between the two of us, na bigla nalang nagfade away lahat.
I love him, pero huli na ang lahat sa amin. He is happy now, but still, I need to tell him how I feel. Bahala nalang kung ano ang mangyayari. I just need to get everything out of my heavy chest.
Nang walang sumagot para buksan ang gate, dali dali siyang tumakbo pabalik sa kotse niya. My eyebrows met, aalis na ba siya agad? I asked myself.
But it seems na may kinuha lang pala siya sa kotse niya. Agad naman itong bumalik sa harap ng bahay namin. Pinilit kong tignan kung ano ang ginagawa niya and it seems like he is checking his phone.
Tanging ilaw lamang ng buwan at ng lamppost ang nagsisilbing ilaw para makita ko siya. I saw his face creased and crumpled. Tipong hindi mapakali. Is he alright?
Teka, bakit ba hindi ko na siya lapitan kaagad?
Hindi ko rin alam.
Maybe I'm still processing that he really came. I just want to stare at him even from just a distance, kahit hindi niya alam. I really miss him.
Maya maya, tumunog ang hawak kong cellphone. I looked at it and found Taehyung calling me.
Bigla akong napatingin sa kanya. I bit my lower lip. Mukhang narinig pa niya yata yung ringtone ko. I confirmed it nang bigla siyang humarap sa likod niya. He just stood there, staring at me.
He saw me.
Because of my mixed emotions, tears flows out of my face. Hindi ko na mapigilan yung luha ko. Damn, I told myself hindi ako iiyak sa harap niya.
I answered the call and put it in my ears.
"You came.." I whispered in between the line as I gasp for air. Pakiramdam ko hindi ako makahinga.
I don't know what happened but I found him running towards me. Nang papalapit na siya, napansin ko ang mga luhang kumakawala rin sa mga mata niya. Shit, why is he crying too?
"Why are you..." Sabi ko habang papalapit na siya but I was cut off when he suddenly crashed his lips on mine.
Shit.
He..
..kissed me..
He just freaking kissed me!
My eyes went wide on the realization of what he did, and I felt like I was going to melt. Hindi maproseso ng utak ko ang ginawa ni Taehyung sa akin.
Napamulat nalang ako nang magising ako sa sinag ng araw. Kinusot ko ang mata ko at dahan dahang bumangon. What the hell is that dream? Aish. Hinawakan ko ang pisngi ko and I felt my dried tears. My fingers traveled down to my lips. The kiss.. Damn, it felt too real. Hindi na maalis sa isipan ko si Taehyung na kahit sa panaginip, siya pa rin ang hinahanap ko. I am literally going crazy.
