Burada Olan Burada Kalır ( HENÜZ DÜZENLENMİYOR.)

Yüreğinim Götürdüğü Yere Varmak (Büyük Final)

Son sözler...

Final bölümünü, ilham veren görsellerle süslemek istedim. Benim kalbimdeki son her zaman buydu. Daha fazlası ya da klişe bir doğum sahnesi, aile saadeti tablosu değildi. Isabella ve Francesco' nun kalbimi tutup götürdükleri yer geldim.

Herkese teşekkürler.
Eleştirildim. 'çok hata var devam etmeyeceğim' gibi ön yargılı okurlarla karşılaştım. Saçma bulan oldu. Cahilce araştırmadan İtalyanca ve İtalyan özellikleri kullandığımı söyleyenler oldu. Kendisi bilmeden bilmediği şeyin doğruluğu sorgulayanlar vardı. Üşenmedim her soruya, alaylı yorumlara cevap verdim, açıklama yazdım.
Yapıcı eleştiride bulunmak, iyi yaptığınız şeyleri övmek ve teşfik etmek yerine; en küçük hatanızı her daim yakalamaya çalışan, buldukları an parçalarcasına eleştiren insanlarla sürekli karşılaşan biriyim. Yorulmuştum yazmayı bıraktım. Bir süre sonra tekrar yazma isteğini buldum kendimde ve yazmaya yeniden başladım. Bilen bilir elimde sözlük, ansiklopedi ile yazdım çoğu zaman.
Demek istediğim emek verdiğimdir. Bu platformda benim gibi cesur birkaç yenilikçi dışında iyilerin olduğuna inanmıyorum.
Savaşarak kendi yolunu bulan, cesaretli bir kadın yazdığım düşüncesindeyim.
Eksiklerim ve hatalarım var,
umarım affedersiniz.

Sevgiyle kalın arkadaşlarım,

 Seviliyorsunuz...

Yemek masasının arkasında büyük bir karmaşa vardı. Herkes sevinçle birbirine sarılıyordu. Bretha Isabella'ya sarıldı. Dudakları gerçek bir tebessüm ve yanaklarından süzülen yaşlarla bir kez daha büyükanne olacağı haberinin sevincini yaşıyordu.

Bretha "Ah benim güzel çocuğum. Anne oluyorsun." dedi. Isabella kadının saçlarını okşayan ellerinin, titrediğini hissetti. Kalbi sızladı. Öz annesiyle bir yakınlık hiçbir zaman kuramamışrtı. Kadının omzunun üzerinde tebrik için sırasını bekleyen Sergio, yu gördü. Gözleri yaşlı ama mutluydu." Mama. Lütfen bırak artık. Birazda biz sarılalım." Diyerek sahte bir isyanda bulundu Vito. Isabella' göz kırpıp hemen ardından annesinin yerini aldı.

Kardeşlerinden daha yapılı ve uzun olan Vito'nın kollarında kaybolmuş gbi hissetti. Adam belinden tutup onu etrafında çevirdi. Francesco'nun" İndir onu. Başı dönecek. "diyerek bağırışına kulak asmamıştı.

Isabella' nın ayakları yere değdikten sonra aynından öptü ve "Tebrik ederim kardeşim." dedi.

"Sağ ol..." dedi Isabella. Ailedeki herkesin tebriğini kabul ederken ayakta yorulmuş olsa da bir an olsun sıkılmamıştı. O an büyükanneninde varlığını hissetti yanında. Üç yıl önce hayatını kaybeden kadın, yoğun bakımda Isabella ile son kez karşılaştıklarında, elini karnına koymuş ve okşamıştı. Yüzündeki oksijen maskesini indirip "Sen karşılaştığım en şefkatli ve sevgi dolu insansın kızım. Torunuma ve Pippa' ma olan sevginin ödüllenrileceğini biliyorum. Sabret..." Isabella' nın kadından duyduğu son sözler bunlar olmuştu. En son babasına sarılmış halde iç çekerek ağlayan Pippa kalmıştı. Isabella Belinda' nın yanından ayrılıp ona doğru giderken babasından ayrıldı ve kırgınlıkla konuştu.

"Bana nasıl söylemezsiniz? " dedi. Burnunu çekti ve ardından gözyaşlarını hırkasının koluyla kuruladı.

"Pippa! Annen ve ben herkesin..." diyerek sözlerüne devam edecek kız herkesin ona bakmasını sağlayacak kadar yüksek sesle "Ben herkes değilim baba!" dedi. Hızla yanlarından ayrılıp koşarak üzün bağlarına doğru giderken Francezco arkasından seslendi. Isabella kızının arkasından gitmek için hamle yapan adama durdurdu. Adamın elini tuttu ve Franco' ya döndü.