မီးတောက်ကြားကပန်းတစ်ပွင့် [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္​း၁၆ ။ ​က်န္​းယြီ​ေမာ့ဘ၀

သူက ​ေဘာက္​ဆတ္​ဆတ္​​ေျပာတတ္​​ေပမဲ့ အျပဳအမူ​ေတြက​ေတာ့တကယ္​စိတ္​႐ွည္​လြန္​းတယ္​

႐ွန္​႔ခယ္​သာ မိန္​းက​ေလးျဖစ္​ၿပီး ဒီလို​​ရည္းစား​ေကာင္​​ေလးပိုင္​ဆိုင္​ထားရရင္​ ဘ၀ႀကီးက​ေပ်ာ္​စရာ​ေတြနဲ႔ပဲ
ျပည္​့​ေနၿပီးဘာမွစိုးရိမ္​စရာမ႐ွိ​ေတာ့မွာက သာမန္​ျဖစ္​ရပ္​ျဖစ္​လာလိမ္​့မယ္​လို႔​ေတာင္​​ေတြးမိတယ္​

အဆံုးမွာ​ေတာ့ သူလည္​းကိုယ္​့ကိုကုိ္​ယ္​ႏွိပ္​စက္​​ေနတာ ရပ္​တန္​႔လိုက္​​ေတာ့တယ္​..သူ​ေသတာက ​ေသတာပဲ...သူ႕​ေဘးနားကလူကိုႏွိပ္​စက္​ဖို႔မလိုဘူး
သူဒီလိုအလုပ္​မ်ိဳးမလုပ္​ႏိုင္​ဘူး

သူ​ေသသြားႏိုင္​တယ္​..ဒါ​ေပမဲ့သူ႕ကိုဂ႐ုစိုက္​​ေပးတဲ့လူ​ေတြအားလံုးသူ႔​ေၾကာင္​့နဲ႔ခံစားရလိမ္​့မယ္​ missionက​ေတာ့missionပဲ...ဒါ​ေပမဲ့ ဒီအတြက္​​ေၾကာင္​့နဲ႔​ေတာ့..​ေသဖို႔ခ်ည္းပဲ​ေရြးခ်ယ္​​ေနတဲ့ ႏွလံုးသားမ႐ွိတဲ့လူတစ္​​ေယာက္​အျဖစ္​မ​ေျပာင္​းလဲသြားခ်င္​ဘူး

ခြဲစိတ္​ခန္​း၀င္​တဲ့​ေန႔မွာ​ေတာ့က်န္​းမိသားစုတစ္​စုလံုးရယ္​ က်န္​႔ခ်န္​ဖုန္​း နဲ႔ က်န္​႔႐ွင္​းတို႔ပါ အတူတူလိုက္​လာတယ္​

"ပါး..မား..ကြၽန္​​ေတာ္​က်န္​႔ခ်န္​ဖုန္​းနဲ႔ႏွစ္​​ေယာက္​တည္​း​ေျပာစရာ႐ွိတယ္​"

က်န္​းပါပါးနဲ႔မာမားက က်န္​႔ခ်န္​ဖုန္​းကုိ ၾကည္​့ၿပီး​ေတာ့ အခန္​းထဲက​ေနစိုးရိမ္​တဲ့မ်က္​ႏွာ​ေတြနဲထြက္​သြားတယ္​

သူတို႔အခန္​းထဲက​ေနထြက္​သြား​ေတာ့မွပဲ ႐ွန္​႔ခယ္​ စၿပီးစကား​ေျပာ​ေတာ့တယ္​
"က်န္​႔ခ်န္​ဖုန္​း တကယ္​လို႔
ကြၽန္​​ေတာ္​တစ္​ခုခုျဖစ္​ခဲ့ရင္​...."

"ဘာမွျဖစ္​မွာမဟုတ္​ပါဘူး! "
က်န္​႔ခ်န္​ဖုန္​းက ကုတင္​​ေဘးမွာ တစ္​၀က္​ထိုင္​လိုက္​ကာ သူ႔လက္​ကိုတင္​းတင္​းဆုပ္​ရင္​း စိုးရိမ္​တႀကီး​ေျပာတယ္​
"မင္​းသာ...ခြဲစိတ္​​ေနရင္​း​ေဒါက္​တာရဲ႕ခြဲစိတ္​ဓားကို ယူၿပီးကိုယ္​့လည္​ပင္​းကိုယ္​မစိုက္​ရင္​ ရၿပီ..."

႐ွန္​႔ခယ္​ ​စြံ႕အသြားတယ္​
"ခြဲစိတ္​​ေနတုန္​း​ေမ့​ေဆးသံုးတယ္​​ေလ..ဘယ္​က အင္​အားနဲ႔​ေဒါက္​တာရဲ႕ခြဲစိတ္​ဓားကိုလုယူရမွာလဲ"