မီးတောက်ကြားကပန်းတစ်ပွင့် [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၈၆ ။ ယြဲ႕က်ယ္ဘဝ

[Zawgyi]

ေနာက္တစ္ေန႔ လုရႈဖန္ ရွန္႔ခယ္အား ၿမိဳ႕ေတာ္ေဆး႐ုံဆီေခၚလာခဲ့သည္။ သူက ဆရာဝန္အား ႏွစ္ေယာက္စလုံးအေပၚ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးစစ္ေဆးခိုင္းလိုက္သည္။

လုရႈဖန္မွာ မၾကာခဏ အားကစားေလ့က်င့္၍ ကိုယ္ခႏၶာေတာင့္တင္းကာ သာမန္လူမ်ားထက္ အမ်ားႀကီးအားႀကီးလွသည္။ ရွန္႔ခယ္က်န္းမာေရးအေျခအေနမွာလည္း သာမန္လူမ်ားထက္ပိုျမင့္မား၏။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဗိုင္းရပ္စ္အတြက္ ကုသမႈ လုပ္ခဲ့ရ၍ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာသက္တမ္းမွာ ႏွစ္၁ရာေက်ာ္ေလ်ာ့က်သြားခဲ့သည္။ ဤကမာၻတြင္သာမန္လူမ်ား၏ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သက္တမ္းမွာ ၂၁၅ႏွစ္ဝန္းက်င္ျဖစ္သည္။ ပုံမွန္လူတစ္ေယာက္၏ ဦးေႏွာက္​ဆဲလ္မ်ားမွာ အင္မတန္ အားေကာင္းေသာ ဆင့္ကဲပြားထြက္သည့္ စြမ္းရည္မ်ားပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ထိန္းသိမ္းသူတစ္ေယာက္မွာ အသက္၂၅ႏွစ္ေရာက္သည္ႏွင့္ သူတို႔ ဦးေႏွာက္ဆဲလ္မ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းစြမ္းရည္ဆုံးရႈံးလာကာ အားနည္းသြားေတာ့သည္။

လုရႈဖန္ ရွန္႔ခယ္၏ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးခ်က္ကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာထားမွာ သိသိသာသာ ​ညိဳေနခဲ့သည္။

"လူႀကီးမင္း၊ အခန္းနံပါတ္၃၀၁ဗြီမွာ တျခားဘယ္သူမွ မရွိပါဘူး"
ကိုယ္ရံေတာ္တစ္ေယာက္က သတင္းတင္ျပလိုက္သည္။

"အင္း" လုရႈဖန္က အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
"ရွန္႔က်ယ္ကိုေခၚသြားလိုက္၊ တျခား​ဘာမွမရွိရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေတာ့"

ကိုယ္ရံေတာ္လိုက္ပို႔ေပးသည္ႏွင့္အတူ ရွန္႔ခယ္မွာ ယြဲ႕ခ်န္၏လူနာခန္းထဲ ဝင္သြားလိုက္သည္။ ေဒါက္တာ၏တင္ျပမႈအရ ယြဲ႕ခ်န္တြင္ ျပင္းထန္လွသည့္ ဦးေႏွာက္ေသြးယိုသည့္ေရာဂါ ရေနသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေလသင္တုန္းျဖတ္ျခင္းပင္။ ယခုလက္ရွိ ေဆးနည္းပညာႏွင့္ဆိုလွ်င္ ကုသရသည္က မခဲယဥ္းေသာ္ျငား လူနာမွာ အေကာင္းပတိျပန္ျဖစ္ရန္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လိုအပ္ဆဲပင္။ သူတို႔ ျပန္လည္ကုသေနတုန္း ခႏၶာကိုယ္က တစ္ပိုင္းေသအဆင့္ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူတို႔စကားလုံးမ်ားမွာ ဗလုံးဗေထြးျဖစ္ၿပီး လူနာမွာ မူးေမ့လဲကာ အန္တာမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မည္။ သူတို႔က အလြန္အမင္းစိတ္လႈပ္ရွား၍လည္းမရေပ။