ARAF MELEĞİ: Kayıp Ruh

99. BÖLÜM

Huhuuu, ben geldimm. 😊

Nasılsınız bakalımm, bugün unutmadım bölümü hehe 🥰

Evet, hadi bölüme geçelim isterseniz. Ama önceee oylayalım ve yorumlar yapalım okurken de.

İyi okumalar.. 😘😚

🪽🪽

Gerçekler ve sanrılar…

Hayat sadece bu iki kelimeden ibaretti. Gerçek olduğunu bile bile sen başka bir şekilde görmek isterken sanrın başlıyordu. Sanıyordun, iyi olmasını, istediğin gibi olmasını, daha güzeli olmasını…

Lakin kader sandıklarımızdan çok daha fazlaydı.

Çok, çok önceden yazılırdı kader alnımıza. Değiştirebilir miydik, meçhuldü ama değiştirmek için elimizden geleni yapardık. En iyisini isterdik, mükemmel bir hayat sürmek isterdik. Kaderin planları olduğunu unutup kendi planlarımızı kurar ve hayatımıza geçirmek isterdik. Lakin yanılırdık.

Kader kurduğumuz planlara gevrek gevrek gülüp kendi planlarını hayatımıza geçirirken hiçbir şey istediğimiz gibi olmazdı. Diyorum ya sanardık her şeyin güzel olacağını ama yanılırdık her şey en kötü hâl aldığında.

İşte o zaman öğrenirdik kaderin her zaman galip geleceğini.

Ben ise kaderin her daim galip geleceğini buraya geldiğim ilk gün anlamıştım. Aren'in beni burada tutma çabası, bileklerimdeki yazılar ve bu şehre hapsolmam… Anlamıştım evet ve çok geç olmuştu kendi planlarımı hayatıma geçirmek için.

Eğer çok önceden sezebilseydim kaderin bu oyununu Melih'in o teklifini asla kabul etmez ve evde uyumaya devam ederdim. İşte o zaman biraz olsun kaderi alt edebilirdim. Ama şimdi…

Pişman değildim aslında buraya geldiğim için, ilk başlara nazaran. Burada kendime daha iyi bir hayat kurmuştum en azından, sevdiklerimin gerçek yüzünü görmüş ve sevmediklerimin sevgisiyle sınanmıştım.

Gerçek yüzünü gördüğüm Melih'ti, sevgisiyle sınandığım ise Aren.

Yeni kurduğum bu hayatın içinde kalp atışlarımın ritmini değiştirmişti Aren'in sevgisi, hayatıma yeni bir hayat katmıştı. Onun kalbinde bambaşka bir dünya ile karşı karşıya kalmıştım. Onun dünyası hiçbir yerde yoktu, sadece ona ve bana özeldi. İkimizden başkasına yer yoktu.

Ta ki onun varlığı rahmime düşene kadar.

Biliyordu, biliyordum. Burada bir kadın hamile kalamazdı, kalırsa da bu en ağır cezası olurdu. Acı ama gerçek örnek annemdi. Beni asıl doğuran ve doğum yatağında can veren kadın.

Kızlar annelerinin kaderini yaşar derler, gerçekten de öyle midir?

Hamile kalışım annemin kaderinden mi bana miras kalmıştı, sonu da sonuma mı gebeydi? Bilmiyordum ama öyle olduğunu sanmıyordum. En azından hanedan mensupları bir şey dememişlerdi şimdiye kadar. Hamile olduğumu bildiklerini, Aren'in partide herkesin içinde bağırarak söylemesinden biliyordum.

Herhangi bir itirazları ya da uyarıları olmamıştı. Bu da demek oluyordu ki, her şey normal ilerliyordu.

Ama… İçimdeki iblisin başlattığı ve devamını getirmediği bağlaç ama… Devamı var mıydı bu bağlacın bilmiyordum. Sonum annem gibi olacak mıydı bilmiyordum ama son anıma kadar bebeğime sahip çıkacaktım, işte onu biliyordum.

Ve gördüğüm rüya. Evrenin, kaderin ya da bu şehrin; hangisi bilmiyorum ama birinin bana verdiği bir mesaj vardı bu rüyada. Dünya'da gözlerimi açmam ve kızımla tanışmam… Mezarımı görmem ve kızımın başımda ağlaması… Hayır, bir değil birçok mesaj vardı bu rüyada.