ARAF MELEĞİ: Kayıp Ruh

92. BÖLÜM

Selammm, bugün nedense geç paylaştım ama finallerim var ondan sanırım. Neyseki yarın son finalim var, artık daha erken paylaşırımmm.. 😚

Bebiklerim bölümü oylamayı unutmayalım ve okurken de yorumlar yapmayı ihmal etmeyelim lütfen.

Sizleri seviyorum, iyi okumalarrrr. 💗

🪽🪽

Bir insan sevdiği ile beraber olmaktan korkar mıydı, bir insan sevdiğinden çekinir miydi?

Evet tam da o haldeydim. Aren’den korkmamama rağmen delicesine korkuyordum. Ondan çekinmememe rağmen delicesine çekiniyordum. Neydi bu halim, geçip giden üç günde ne değişmişti, zaman bizden ne götürmüştü?

Mavilerim grilerindeydi her zamanki gibi. Onun bakışı ile içimde kelebekler uçuşsun istersen bir bakışı bin yerde yangın alevlendiriyordu, canımı yakıyordu.

Oysa o bana iyi geliyordu…

Gözlerimi çekmek istedim gözlerinden, başaramadım; belimi tuttuğu elleri altında yaralar oluştururken ondan gitmek istedim, gidemedim. Onda kaldım, zaten ben hep onda kalıyordum.

Aşkımı bırakamıyordum.

“Gözlerin.” dedi dudaklarını yanağıma değdirerek geçip kulağımın altında dururken. “Neden titriyor?”

Cevap vermedim, veremedim. Sustum, gözlerimin titrediğini bilmiyordum ama artık bedenimin titrediğini hissediyordum.

“Aren.” diyebildim hızlı alıp verdiğim nefeslerin ardından. Dansımız yavaşladı ama durmadı. Kendimi tamamen ona bırakmıştım artık.

“Söyle bebeğim.”

Kelimeleri beni alaşağı etmeye yarıyordu ve o da bunu çok iyi biliyordu. “Oturalım.”

“Daha en güzel parça çalmadı.” Kaşlarımı çattım yüzüne bakarken. En güzel parça mı demişti o?

Sahi Aren burada olduğumu nereden biliyordu da böyle hazırlıklı gelmişti. Üstelik ortalığı yakıp yıkmamıştı da, neydi bu? Üzerime oynanan bir oyun mu?

Asra…
Pars…
Murat…

Yok artık, o üçlüyü bir arada bana plan yaparken düşünemiyordum. Ama başlarında Aren varsa…

“Neden buradasın?” Sesim bu sefer daha güçlü çıkmıştı.

“Burada olmamam için bir sebep mi var?”

Karşısında dik durdum, ona boyun eğmeyecektim. “Haklısın burada olabilirsin ama yanımda…” Bu, bu çok saçmaydı. “Neden yanımdasın Aren?”

Bu sefer cevap vermedi hemen, bekledi. Sustu ama gözlerime baktı. Bakarken susmuyordu fakat, gözleri canhıraş bağırıyordu. Kasvetli grileri kendini belli etmek istiyordu.

Aren sessizliğini dakikalara sığdırdı ve müzik bitti. Bir şey demeyeceğini biliyordum, bu yüzden de artık yanında olmama gerek yoktu. Tüm şehre karşı şovu yapmış ve bitirmiştik.

Bizim bir araya gelmemiz bu kadardı.

Sanıyordum…

Bana düşlerimi geri ver
Gerisi hep sende kalsın
Bana son kez öyle gülüver
Yüreğim de sende kalsın

İçimi titreten melodinin ardından hep söylediğim sözler salonun içini doldururken ondan ayrılacakken bileğimden yakalaması ile gövdemi göğsüne çarpması bir olmuştu. Duyduğum müziğin şaşkınlığını üzerimden atamamışken tüm salonun önünde Aren’in dudaklarıma kapanması ile bir başka şaşkınlık yüklenmişti üzerime.