Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 78~

İki gün geçmişti aradan.

İki gecedir korkunç kabuslar görüyordum.

Sürekli birilerini öldürüyordum.

Yine bir kabustan uyanmış ve öylece yatağımda oturuyordum.

Saat sabahın altısıydı.

Yağmur yağıyordu ve bugün hava kapalıydı. Elimle kısa saçlarımı karıştırdım ve uykusuzluktan acıyan gözlerimi sıkıca kapattım.

Kapattığım an gözümün önüne gördüğüm kabus geldi.

Nehir Akar ölmüştü kabusumda.

Sadece o da değil. Başka bir kabusumda da Asil Akar, Kaan Akar ve Emir Akar da..

Hayır, buna üzülmemiştim.

Beni korkutan şey.. onları benim vahşice öldürmemdi.

Akıl hastanesine gizlice girmiştim. Elimde normalden çok daha keskin ve büyük ve keskin bir bıçak vardı.

Odasına giriyordum önce. Yatağında yatan Nehir Akar'ı görünce gülümsüyordum. Kabus olmasına rağmen öyle netti ki her şey, o an onu öldüreceğimin sevincini rüyamda bile hissetmiştim.

İçin kıpır kıpırdı. Yanına yaklaşmış ve elimle sertçe ağzını kapatmıştım. Muhtemelen uykusu hafif olduğu için çabucak uyanmıştı.

Beni gördüğü an çığlık atmak istese de onu susturmuştum. Elimdeki bıçağı hafifçe kaldırınca öyle korkmuştu ki ayaklarıyla vurarak bana engel olmaya çalışmıştı.

Bu hareketini kısıtlamak için karnının üstüne oturdum. Acıyla kasıldığında ise elimdeki bıçağı sağ gözüne saplamıştım.

Yetmemişti, akam kanlara inat öbür gözüne de yapmıştım. Her iki gözünü de oyana kadar devam ediyordum.

Aklıma gelen kabus yine nefesimi kesince ayağa kalktım ve derin nefesler almaya çalışarak camı açtım. Yağmurun sesini dinleyerek gözlerimi kapattım ve derin nefesler almaya başladım.

Gözlerini oymak yetmiyordu. Dudaklarına da saplamıştım bıçağı, en sonda boynunu kesmiştim. Biraz daha kesilseydi eğer, başı vücudundan ayrılacaktı.

Elime ve kıyafetine bulaşan kan aklıma gelince midem bulandı. Bu kabuslar bitmiyordu. Dün gece de Asil Akar, Kaan Akar ve Emir Akar'ı öldürdüğümü görmüştüm.

Aynı şekilde.

İğrenç kabuslar beni uyutmuyordu. Gecenin bir saati uyanıyor ve korkuyla nefes almaya çalışıyordum, sanki biri boğazıma sarılıp ölmemi istiyormuş gibi.

"Mesela ben istiyorum ölmeni bücür. Bir de kendini asarak ölsen.. tadından yenmez be!" Dedi kahkaha atarken. Onu duymazdan gelmeye çalıştım.

İmkansızdı, sanki eski günlere geri dönmüştüm. İki üç günde Akar'lar zihnimle oynamıştı resmen.

Uyuşan bacaklarımı kasarak ayakta durmaya devam ettim. Başıma giren ağrı yüzünden yüzümü buruşturdum.

"Baş ağrısı en çabuk nasıl geçer bücür, biliyor musun? Kendini asarak!" Diyerek kahkaha atınca sesi resmen beynimin içinde yankılanmıştı.