Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 57~

Not; Beni yorumsuz bırakmayınn💓😋

"Bu yemeğin içinde sevgim var, sen yedikçe sana olan sevgim çoğalacak."

"Bak, gördün mü? Sana olan sevgim çoğaldı."

Ural-Ayza~

"Yaşasın yaşasın yaşasın!" Dedi heyecanla koşarak odaya giren Ural. Doktor randevusundan geliyordu, niye bu kadar mutluydu?

"Ne oldu?" Diye sordum ona dönerken. Kapı kapanıp kilitlenirken heyecanla sırıtarak geldi ve yatağımın yanındaki sandalyeye oturdu.

"Süpriz!" Dediğinde afalladım ve kaşlarımı kaldırdım. "Sürpriz mi? Kime? Bana mı?" Diye sordum anlamayarak, Demon burun kıvırdı.

"Hıh, pabucumun sürprizi. Kesin kameradır bücür!" Dedi iğrenerek, daha sonra kahkaha attı. Olabilir miydi ki? Evet evet, kesin kameraydı.

"Ben sürprizleri sevmiyorum, neyse söyle işte." Dediğimde omuz, silkti. "Hayır, sürpriz!" Dediğimde huysuzlanarak ofladım ve ayağa kalktım, doktorun yanına gidecektim.

"Nereye?" Diye soran Ural'a döndüm. "Doktorun yanına." Dediğimde sadece gülümsedi gamzelerini göstererek. Gamzelerinde kayan bakışlarımla eş zamanlı olarak gülümsedim ve arkamı dönüp odadan çıktım.

Gamzeleri nasıl bu kadar güzel olabilirdi? Saatlerce oturup gamzesini izlemek istiyordum.

Doktorun odasına geldiğimizde hemşire kapıda dururken ben içeriye girip koltuğa oturdum.

"Evet Ayza, kendini bugün nasıl hissediyorsun?" Diye soran doktora baktım. "Ama lütfen açık konuşalım." Dediğinde gözlerimi kıstım.

"Sinirli hissediyorum." Dediğimde usulca başını salladı. "Peki bunun sebebi nedir?" Diye sordu merakla. Sadece göz devirdim.

"İlaçlarını alıyor musun?" Diye sordu bildiği halde. "Evet." Dedim uzatmadan, çok geçmeden tekrar konuşmaya başladı.

"Peki.. Demon ile nasıl aranız?" Diye sorduğunda Demon kahkaha attı. "Bana aşık oldu doktorcuk!" Dediğinde ofladım.

"İyi." Dediğimde sesli bir nefes verdi. "Ayza.. bana hiç yardımcı olmuyorsun. Bu konuları biraz daha açman gerek." Dediğinde tamamen ona döndüm.

"Peki, açalım. Demon bana sürekli kendimi asmamı söylüyor, benimle dalga geçiyor, hakaret ediyor, aşağılıyor ve ölmemi istiyor. Hani sen mükemmel bir doktorsun ya, engel ol hadi." Dediğimde sakin kalmaya devam etti. Burada birkaç gündür kalıyordum ama şimdiden bıkmıştım bile, hastanenin her köşesi daralmama neden oluyordu.

"Bunu ben yapamam, beraber yapabiliriz. Öncelikle ona engel olabileceğine inanmam gerek." Demesiyle histerik kahkaha attım. "Yaa, öyle miymiş?" Dedim sinirle.

"Ayza, ailenin saçlarına yapıştın, ortalığı birbirine kattın yine bir şey demedik. Şu an üstünde ki formanın yeşil değil kırmızı olması gerekirdi. Burada demek istediğim, biz sana inanıyoruz. Sende inan ve bize yardım et lütfen." Dediğinde saçlarımı çekiştirerek ona döndüm.

"Ne yapabilirim ki en fazla? Ona engel olmaya çalışsam canımı yakıyor." Dedim sinirle, ama buruk bir şekilde durgunlaşmıştım.