Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 75~

İyi okumalar :))

GİRAY'IN AĞZINDAN..
-birkaç saat önce..-

"Yeter! Bıktım hepinizden!" Diye bağıran annemle dolu gözlerimi saklamak adını başımı eğdim. Birkaç kırılma sesi duyduğumda annemin sofrayı yerle bir ettiğini anladım.

Bakışlarım Adar abime kaydı, başını tavana doğru kaldırmış ve kulağındaki kulaklıkla şarkı dinliyordu.

Yorulmuştu, farkındaydım.

Kaza sebebi anneme göre babamdı. Hayır, anneme göre onun aciz olmasının sebebiydi babam.

Annem onun yüzüne defalarca bir aciz olduğunu haykırmıştı.

Annem değişmişti..

Bazen onun delirdiğini bile düşünüyordum.

Çünkü annemin ablama beslediği nefret normal değildi.

O yokken bile adını asla ağzımıza aldırmıyordu. O yokken bile her şeyi ona bağlıyor ve sinir krizleri geçiriyordu. En ufak kavgadan sonra her şeyin sebebinin ablam olduğunu söylüyor ve krizler geçiriyordu.

Normal değildi ki bu..

Abimin böyle olmasının sebebi, babamın şirketine gitmesiydi. Babam dershaneden sonra abimi alması için şöför yollayacağını söylemiş fakat unutmuştu. Abimse umursamış ve yürüyerek babamın yanına gitmeye karar vermişti. Yolda ise bir trafik kazası olmuştu.. ona çarpan şöför hayatını kaybederken, abim bacaklarını kaybetmişti.

O günü çok iyi hatırlıyordum.

Abimin bacaklarını artık kullanmadığımızı öğrendiğimizde, yüz ifadesi günlerdir aklımdan çıkmıyordu.

Bakışlarında ki o öfke, titreyen elleri ve çatık kaşları..

Eve geldiğimizde abimin yüzüne bile bakmamıştı tüm gün. Aynı gece babam anneme bunun sebebini sorunca, annem sebepsiz yere deli gibi sinirlenmişti. Bağırıp çağırmıştı.

"Artık Ayza'dan bir farkı kalmadı!"

"İkisi de aciz!"

"Benim aciz çocuklarım yok!"

Herkes uyuyordu ama ben uyanıktım, seslerini de çok net duymuştum.

Babamla yapılan büyük bir kavgadan sonra annem ertesi gün yine abimi görmezden gelmişti. Abim sebebini sorduğunda, annemin dediklerini çok net hatırlıyordum.

"Çünkü artık bir oğlum yok."

Abimin gözlerindeki hayal kırıklığını da çok net hatırlıyordum. Kızaran gözlerini de.

Annem ciddi anlamda değişmişti.

Beni düşüncelerimden çekip çıkartan şey Emir abim olmuştu. "Yeter anne! Biz senin stres atacağın bir oyuncak değiliz, bu davranışlarını kes artık!" Dedi büyük bir öfkeyle.

Odamda olmama rağmen sesleri buraya geliyordu. Zaten ev iki katlıydı, ben salonun karşısındaki odada olduğum için duyuyordum.

"Kes sesini aptal!" Diye bağıran annem ile sırtımı Adar abime döndüm ve yüzümü yastığa gömdüm ve gözyaşlarımı sakladım, zaten o da bana bakmıyordu ama olsun.